ـ 8 هرگاه دنيا بزرگ ترين همّ و غم باشد

سنن الترمذى ـ به نقل از ابن عمر ـ : كمتر پيش مى آمد كه پيامبر خدا از مجلسى برخيزد و اين دعاها را براى اصحابش نخواند:
بار خدايا! چنان ترسى از خودت نصيب ما كن كه ميان ما و نافرمانى از تو مانع گردد و چنان اطاعتى از خودت كه با آن ، ما را به بهشتت برسانى و چنان يقينى كه به سبب آن ، [تحمّل] مصيبت ها و گرفتارى هاى دنيا را بر ما آسان گردانى و تا زنده ايم ، ما را از گوش هايمان و چشم هايمان و نيرويمان بهره مند گردان و آن را وارث ما قرار ده و خونخواهى ما را از كسى قرار ده كه به ما ستم كند و ما را بر هر كه با ما دشمنى كند ، پيروزى بخش و مصيبت ما را در دينمان قرار مده و دنيا را بزرگ ترين همّ و غمّ ما و نهايت دانش و شناخت ما قرار مده و كسى را كه به ما رحم نمى كند ، بر ما مسلّط مگردان.

امام على عليه السلام ـ از سفارش هاى ايشان به فرزندش حسن عليه السلام در هنگام وفات ـ : دنيا، بزرگ ترين همّ و غمّت نباشد.

امام على عليه السلام ـ در تشويق به دل بركَنْدن از دنيا و ترغيب به كارهاى آخرت ـ : اى پسر آدم! بزرگ ترين همّ و غَمّت آن روزت نباشد كه چون از دستت رفت ، از عمر تو نباشد ؛ زيرا هر روزى كه وارد آن مى شوى ، خداوند در آن ، روزى ات را مى رساند. بدان كه هرگز ، چيزى بيش از قُوتت به دست
نمى آورى ، مگر اين كه تو خزانه دار آن براى ديگران باشى. [فقط [مايه رنج بسيار تو در دنيا مى شود و وارثت از آن بهره مند مى گردد و به سبب آن ، حسابرسى تو در روز قيامت به درازا مى كشد!
پس با مال خود در زندگى ات [آينده خود را تأمين كن و] خوش بخت شو و براى معادت كه در پيش دارى ، توشه اى بفرست؛ زيرا سفرى دور و دراز پيش رو دارى و وعده گاه ، قيامت است و محلّ ورود ، بهشت يا آتش.