دوست داشتن دوستداران اهل بيت

حَنَش بن مُعتَمر: بر اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلاموارد شدم و عرض كردم: سلام و رحمت و بركات خداوند بر تو باد اى اميرالمؤمنين، چگونه روز خود را به شب رساندى؟ فرمود: روز خود را به شب رساندم در حالى كه دوستدار خود را دوست مى دارم و دشمنم را دشمن و دوستدار ما در حالى روز خود را به شب مى رساند كه نسبت به رحمت خداوند كه در انتظار آن است، شادمان مى باشد و دشمن ما در حالى روز خود را به شب مى رساند كه بناى كار خود را بر لبه پرتگاهى در حال ريزش مى سازد و آن لبه، او را در آتش فرو مى افكند و درهاى رحمت به روى اهل آن گشوده شده است. پس اهل رحمت را رحمتشان گوارا باد و هلاكت و دوزخ، ارزانى دوزخيان باد.
اى حنش! هر كه خوشحال مى شود بداند كه آيا دوستدار ماست يا دشمن ما دلش را بيازمايد، اگر دوست ما را دوست داشته باشد، دشمن ما نيست و اگر دوست ما را دشمن داشته باشد دوستدار ما نمى باشد. خداوند متعال از دوستدار ما بردوستى ما پيمان گرفته ودر لوح محفوظ نام دشمن ما را نوشته است. ماييم برگزيدگان[خدا] وپيشتازانما [به سوى حوض كوثر] پيشتازان پيامبرانند.

امام على عليه السلام: هركه خدا را دوست داشته باشد، پيامبر را نيز دوست مى دارد و هركه پيامبر را دوست داشته باشد، ما را نيز دوست مى دارد و هركه ما را دوست داشته باشد، شيعيان ما را نيز دوست دارد.

امام صادق عليه السلام: هركه دوستدار ما را دوست بدارد، هرآينه ما را دوست داشته است.