ذكر مصايب

حسين بن ابى فاخته: من و ابو سلمه سرّاج و يونس بن يعقوب و فضل بن يسار در خدمت ابو عبداللّه جعفر بن محمّد عليهماالسلام بوديم. من عرض كردم: فدايت شوم، من در مجالس اين قوم حاضر مى شوم اما در دلم شما را ياد مى كنم، چه ذكرى بگويم؟ فرمود: اى حسين! هرگاه در مجالس آنان حاضر شدى بگو: خدايا! آسايش و شادمانى را نصيب ما فرما. در اين صورت تو به آن چه بخواهى مى رسى. عرض كردم: فدايت شوم، من ذكر حسين بن على عليه السلاممى گويم؛ در هنگام ذكر او چه بگويم؟ فرمود: بگو: صلى اللّه عليك يا ابا عبداللّه ؛ اين ذكر را سه بار تكرار كن.
حضرت سپس رو به ما كرد و فرمود: هنگامى كه ابا عبداللّه الحسين عليه السلام به قتل رسيد، هفت آسمان و هفت زمين و هر آن چه در آنها و در ميان آنهاست و همه بهشتيان و دوزخيان و همه موجودات مرئى و نامرئى براى او گريستند مگر سه چيز كه برايش گريه نكردند. حسين بن ابى فاخته مى گويد: عرض كردم: فدايت شوم، اين سه چيزى كه بر او گريه نكردند كدامند؟ فرمود: بصره، دمشق و خاندان حكم بن ابى العاص.

امام صادق عليه السلام: هركس به خاطر خونى كه از ما ريخته شده، يا حقّى كه از ما گرفته شده ويا هتك حرمتى كه نسبت به ما يا يكى از شيعيان ما شده باشد قطره اى اشكّ بريزد، خداوند متعال به سبب آن او را يك حقب [هشتاد تا صد سال ]در بهشت جاى دهد.

بكر بن محمّد اَزدى از امام صادق عليه السلام: آيا باهم مى نشينيد و گفتگو مى كنيد؟ عرض كردم، آرى، فدايت شوم. فرمود: من اين گونه مجالس را دوست دارم. پس ياد ما را زنده كنيد؛ كه هركس از ما ياد كند يا در حضور او از ما ياد شود و به اندازه پر مگسى اشكّ از ديدگانش بيرون آيد خداوند گناهان او را بيامرزد حتى اگر بيشتر از كف دريا باشد.

امام صادق عليه السلام: هركس در نزد او از ما ياد شود و او بگريد، خداوند چهره اش را بر آتش حرام گرداند.

ابان بن تغلب از امام صادق عليه السلام: نفس كشيدن غمديده از براى ستمى كه بر ما رفته، تسبيح است و اندوه او به خاطر ما عبادت است و پرده پوشى اسرار ما، جهاد در راه خداست. حضرت صادق عليه السلامسپس فرمود: بايد اين حديث را باطلا نوشت.

مسمع بن عبدالملك: حضرت صادق عليه السلام به من فرمود: اى مسمع، از زمانى كه اميرالمؤمنين عليه السلامكشته شد آسمان و زمين دلسوزانه براى ما مى گريند و فرشتگانى كه براى ما گريه مى كنند بيشترند [از آسمان و زمين] و از زمانى كه ما كشته شديم، اشكّ فرشتگان نخشكيده است و هيچ كس از روى دلسوزى براى ما و به خاطر آن چه بر سر ما آمده است نگريد، مگر اين كه خداوند متعال پيش از آن كه اشكّ از ديدگانش بيرون آيد او را رحمت كند و چون اشكهايش بر گونه اش جارى گردد اگر قطره اى از آن اشكها در جهنم افتد حرارت آن را فرو نشاند چندان كه ديگر حرارتى برايش نماند و كسى كه به خاطر [مصائب] ما دلى دردمند داشته باشد هنگام مرگش كه ما را مى بيند چنان سرورى به او دست دهد كه تا وقتى در كنار حوض [كوثر] بر ما وارد شود آن سرور و شادمانى همچنان در قلبش باقى است.

امام رضا عليه السلام: هركس مصيبت ما را به ياد آورد و به خاطر ستمهايى كه بر ما رفته است بگريد، روز قيامت با ما در يك درجه باشد و هر كه ياد مصيبت ما كند و بگريد و بگرياند، در آن روزى كه چشمها مى گريند چشم او نگريد و هركس در مجلسى بنشيند كه ياد و نام ما در آن زنده مى شود در آن روزى كه دلها مى ميرند دل او نميرد.

دعبل خزاعى: در يك چنين روزهايى به خدمت سرور و مولايم على بن موسى الرضا عليه السلامرسيدم؛ ديدم كه همچون شخص اندوهگين دل شكسته اى، نشسته است و يارانش گرد او جمعند. چون مرا ديد فرمود: خوش آمدى اى دعبل، خوش آمدى اى آن كه با دست و زبانت، ياريمان مى كنى. سپس برايم جا باز كرد و مرا پهلوى خود نشانيد و آن گاه فرمود: اى دعبل! دوست دارم برايم شعرى بسرايى؛ زيرا اين روزها، روزهاى غم و اندوه ما اهل بيت و ايام شادمانى دشمنان ما به ويژه بنى اميّه بوده است. اى دعبل، هركس در مصيبت ما بگريد و ديگرى را، ولو يك نفر، بگرياند پاداش او با خداست. اى دعبل، هركس ديدگانش براى مصيبت ما اشكّ ريزد و به خاطر آن چه از دشمنانمان به ما رسيده است بگريد، خداوند او را در زمره ما محشور فرمايد. اى دعبل، هركس براى مصيبت جدّم حسين گريه كند خداوند قطعاً گناهان او را مى آمرزد.

ائمّه معصومين عليهم السلام : هركس به خاطر ما بگريد و صد نفر را بگرياند، به بهشت رود، هركس بگريد و پنجاه نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و سى نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و بيست نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و ده نفر را بگرياند به بهشت رود، هركس بگريد و يك نفر را بگرياند به بهشت رود و هركس وانمود به گريه كردن هم كند به بهشت رود.