ويژگى هاى دوستان خدا

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هرگاه دوستى خدا و سعادت سزاوار [كسى ]شود، مرگ پيش چشم او بيايد و آرزو پشت سرش رود و هرگاه دوستى شيطان و شقاوت سزاوار [كسى] شود،آرزو جلو چشم او بيايد و مرگ پشت سرش قرار گيرد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : سه خصلت از صفات اولياى خداست: اعتماد كردن به خدا در هر كارى و بى نياز شدن به واسطه او از هر چيزى و نيازمندى به او در هر چيزى.

امام على عليه السلام : دوستان خدا بيش از همه مردم به ياد او هستند و در شكرگزارى از او مداومت بيشترى نشان مى دهند و بر بلاى او شكيباترند.

امام على عليه السلام : دوستان خداوند متعال هر آن كسى است كه مرگ خود را نزديك بيند و آرزويش را دروغ شمارد و بسيار عمل كند و كمتر بلغزد.

امام على عليه السلام : خداوند تبارك و تعالى··· دوست خود را در ميان بندگانش پنهان نگه داشته است. بنا بر اين هيچ يك از بندگان خدا را حقير مشماريد؛ زيرا ممكن است كه او دوست خدا باشد و تو ندانى.

امام على عليه السلام : شبهه را از آن رو شبهه ناميده اند كه شبيه حقّ است. اما دوستان خداوند، روشنايى آنها در [ظلمت ]شبهات، يقين است و راهنمايشان، راه راست ولى دشمنان خدا، دعوتگر آنان در شبهات، گمراهى است و راهنمايشان كورى.

امام على عليه السلام : اگر بنا بود خداوند به فردى از بندگان خود رخصت كِبر و بزرگ منشى دهد، بى گمان اين رخصت را به پيامبران و دوستان خاصّ خود مى داد، اما خداوند سبحان تكبّر را در نظرشان ناپسند ساخت و برايشان فروتنى پسنديد.

امام على عليه السلام : همانا جهاد درى از درهاى بهشت است كه خداوند آن را براى دوستان خاصّ خود گشوده است.

امام على عليه السلام ـ در وصف دنيا ـ فرمود : خداوند بزرگ آن را براى دوستان خود صاف و گوارا نساخته و در دادن آن به دشمنانش بخل نورزيده است.

امام على عليه السلام ـ در وصف دنيا ـ فرمود : خداوند راضى نشده كه دنيا را پاداش دوستان خود و كيفر دشمنانش قرار دهد.

امام على عليه السلام ـ در وصف دنيا ـ فرمود : فرودگاه وحى خداست و بازار سوداگرى دوستان خدا، كه در آن رحمت به دست مى آورند و بهشت را سود مى برند.

امام على عليه السلام : تقواى الهى، دوستان خدا را از حرام هاى او بازداشت و ترس از او را با دل هايشان پيوند داد.

امام على عليه السلام : بار خدايا! تو براى دوستان خود انيس ترين انيسانى و براى كارسازى كردن امور توكّل كنندگانِ بر خود آماده ترين كسانى. نهانى هايشان را مى بينى و بر ضماير و انديشه هايشان آگاهى و اندازه بصيرت هايشان را مى دانى. بنا بر اين، رازهايشان براى تو آشكار و دل هايشان به سوى تو مشتاق است. اگر غربت و تنهايى آنان را به وحشت اندازد، ياد تو مونس آنان شود و اگر مصيبت ها بر آنان فرو ريزد، به پناه جويى از تو متوسّل مى شوند؛ زيرا مى دانند كه سررشته كارها در دست توست و منشأ آنها قضا و فرمان توست.

امام على عليه السلام ـ در وصف اولياى خداوند ـ فرمود : آنان مردمى هستند كه در عبادت خداوند متعال اخلاص مى ورزند و زمانى كه مردم ظاهر دنيا را مى بينند، آنان باطن دنيا را مشاهده مى كنند و از اين رو، آينده آن را شناختند در حالى كه ديگر مردم فريفته امروز آنند. پس، از دنيا آنچه را كه مى دانند بزودى آنان را ترك خواهد گفت ، ترك كردند و آنچه را كه مى دانند به زودى آنان را مى ميراند ميراندند.

امام على عليه السلام : دوستان خدا همان كسانى هستند كه باطن دنيا را مى نگرند در حالى كه ديگر مردم به ظاهرش چشم دارند، و به آينده و فرجام دنيا مشغولند در حالى كه ساير مردم به نقد و امروز آن سرگرمند. آنچه را از دنيا كه مى ترسند آنان را نابود كند، نابود مى كنند و آنچه را از دنيا كه مى دانند بزودى آنان را ترك خواهد گفت، ترك مى كنند و آنچه را كه ديگران از دنيا زياد و با ارزش مى شمارند اندك و حقيرش مى بينند و رسيدن خود به آنها را از دست دادن [سعادت و رستگارى خويش] مى شمارند. دشمن چيزى هستند كه مردم [دنيا طلب] با آن در صلح و سازشند و دوستدار چيزى هستند كه مردم با آن دشمنى مى ورزند! كتاب [خدا] به وجود آنان شناخته و دانسته مى شود و آنان به آن دانا و عارفند، كتاب به آنان استوار است و آنان به كتاب استوارند، بالاتر از چيزى كه بدان اميد بسته اند اميدى نمى شناسند و ترسناكتر از چيزى كه از آن مى ترسند، چيزى را مايه ترس نمى دانند.

عيسى عليه السلام ـ در توصيف اولياى الهى ـ فرمود : كسانى كه به باطن دنيا مى نگرند ، در حالى كه مردم به ظاهر آن چشم دوخته اند و كسانى كه فراسوى دنيا مى نگرند، در حالى كه مردم به اكنونِ آن چشم دوخته اند و لذا آنچه را از دنيا كه بيم دارند [فضيلت هاى ]آنان را بميراند مى ميرانند و آنچه را كه مى دانند به زودى آنها را ترك خواهند گفت ترك مى كنند. از اين رو، هر بهره فراوانى هم كه از آن [براى آخرتشان ]برگيرند كم مى شمارند. و به ياد دنيا بودن را براى خود خسارت مى بينند. و شادى خود از رسيدن به چيزهاى دنيوى را غم و اندوه مى دانند··· خداوند متعال را دوست دارند و از نور او پرتو مى گيرند و به واسطه آن به ديگران روشنايى مى بخشند. آنان را خبرى عجيب است و نزدشان خبر شگفت آور مى باشد، كتاب به آنان استوار است و آنان به كتاب. كتاب به آنان گوياست و آنان به كتاب، كتاب به واسطه آنان دانسته مى شود و آنان به آن عارف و دانايند. با وجود آنچه بدان رسيده اند ديگر مطلوبى براى خود نمى بينند و آرزوهايى فراتر از آنچه اميد دارند ندارند و ترسى بالاتر از آنچه از آن مى ترسند نمى شناسند.

بحار الأنوار ـ به نقل از عبد الرحمان بن سالم از بعضى از فقهاء ـ : امام على عليه السلام چون آيه «بدانيد كه بر دوستان خدا نه بيمى است···» را خواند فرمود : مى دانيد دوستان خدا چه كسانى هستند؟ عرض كردند: چه كسانى هستند، اى امير مؤمنان؟ فرمود: آنان، ما و پيروانمان هستيم. پس، كسانى كه بعدِ ما از ما پيروى كنند خوشا به حال ما و خوشتر به حال آنان. عرض كردند: اى امير مؤمنان! چرا خوشا به حال ما و خوشتر به حال آنان؟ مگر نه اين است كه ما و آنان هر دو در يك راهيم؟! فرمود: نه، زيرا آنان بارى را به دوش مى كشند كه شما نكشيده ايد و چيزهايى را تحمّل مى كنند كه شما تحمّل نكرده ايد.

امام باقر عليه السلام : در كتاب على بن حسين عليهما السلام يافتيم كه [مراد از آيه] : «بدانيد كه دوستان خدا···» زمانى [دوستان خدا هستند] كه فرايض خدا را به جا آورند و به سنّت هاى رسول خدا صلى الله عليه و آله چنگ زنند و از حرام هاى خدا پرهيز كنند، و به زرق و برق جهان گذرا بى اعتنايى ورزند···.

امام صادق عليه السلام : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : هر كه خدا را شناسد و به عظمت او پى بَرَد، دهانش را از سخن گفتن فرو بندد و شكمش را از خوراك باز دارد و خودش را با روزه و شب زنده دارى فرسوده سازد
عرض كردند: پدران و مادران ما به فدايت اى رسول خدا! اينها همان دوستان خدايند؟
فرمود: دوستان خدا خاموشى مى گزينند و خاموشى آنها ذكر خداست و مى نگرند و نگاهشان عبرت است و سخن مى گويند و سخنانشان حكمت است و راه مى روند و راه رفتنشان در ميان مردم مايه بركت است. اگر نه اين بود كه اجل هايشان نوشته شده است، از ترس عذاب و شوق ثواب، [لحظه اى ]جان هايشان در كالبدهايشان قرار نمى گرفت.

امام صادق عليه السلام : دوستان خدا، از همان زمانى كه خداوند آدم عليه السلام را آفريد، همواره در ضعف و اقلّيّت بوده اند.

امام صادق عليه السلام : اى ابو بصير! خوشا به حال شيعيان قائم ما كه در زمان غيبت او منتظر ظهورش هستند و در زمان ظهورش فرمانبردار اويند. اينان دوستان خدايند كه بر آنان نه بيمى است و نه اندوهگين مى شوند.

امام صادق عليه السلام : خداوند دوست خود را در دنيا آماج دشمن خويش قرار داده است.

تنبيه الخواطر: زكريا عليه السلام فرزند خود يحيى را پيوسته غمگين و گريان و در خود فرو رفته مى ديد. عرض كرد: پروردگارا! من از تو فرزندى خواستم كه از او بهره مند شوم و تو فرزندى روزيم كردى كه از او سودى نمى برم؟ فرمود: تو وليّى خواستى و ولىّ جز چنين نباشد. بى گناهان آماج بلاها هستند.