محمّد، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : من محمّد [ستوده شده در زمين] هستم ، من احمد [ستوده شده در آسمان ]هستم ، من ماحى هستم كه به واسطه من كفر محو و نابود مى شود، من حاشر هستم كه مردم به دنبال من محشور و جمع مى شوند، من عاقب هستم و عاقب كسى است كه بعد از او پيامبرى نباشد .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : من شبيه ترين مردم به آدم هستم، و ابراهيم در قيافه و اخلاق شبيه ترين مردم به من بود. خداوند از فراز عرش خود ده نام روى من گذاشت و اوصاف مرا بيان كرد و به زبان هر پيامبرى كه به سوى قومش فرستاد، بشارت آمدن مرا داد و نام مرا در تورات آورد و معرفى كرد و نامم را در ميان پيروان تورات و انجيل پراكند و كتاب خود را به من آموخت و در آسمان خود بلند مرتبه ام گردانيد و از اسماى خود برايم نامى مشتق ساخت . مرا محمّد ناميد و او نامش محمود است و مرا در ميان بهترين نسل از امّتم مبعوث فرمود. در تورات نام مرا «اُحَيد» گذاشت، پس به واسطه توحيد بدن هاى امّت مرا بر آتش حرام گردانيد. در انجيل مرا «احمد» ناميد. پس من در آسمان محمود و ستوده ام و امّت مرا حمد كنندگان قرار داد. در زبور نام مرا «ماحى» (محو كننده) گذاشت؛ زيرا خداوند عزّ و جلّ به وسيله من بت پرستى را از روى زمين محو كرد. در قرآن نام مرا «محمّد» ناميد. پس من در ميان همه [اهل] . قيامت هنگام داورى ستوده هستم. هيچ كس غير از من شفاعت نمى كند و در قيامت مرا «حاشر» ناميد ؛ زيرا كه مردم در پيش پاى من محشور مى شوند و مرا «مُوقِف» ناميد؛ زيرا مردم را در پيشگاه خداوند عزّ و جلّ متوقّف مى كنم. مرا «عاقب» ناميد؛ زيرا من پس از همه پيامبران قرار دارم و پس از من پيامبرى نخواهد آمد. مرا رسولِ رحمت و رسولِ توبه و رسولِ حماسه هاى جنگى و «مقتفى» قرار داد؛ زيرا در قفاى همه پيامبران آمده ام. من مقيم و كامل و جامع هستم. پروردگارم بر من منّت نهاد و به من فرمود : اى محمّد! درود خداى بر تو، من هر پيامبرى را به زبان امّتش سوى آنها فرستادم، اما تو را به سوى همه خلق خود، از سفيد و سياه، فرستادم و به واسطه رعب و وحشت ياريت كردم كه احدى را با اين وسيله يارى نكردم. غنيمت را براى تو حلال شمردم، در صورتى كه پيش از تو براى هيچ كس حلال نبوده است. به تو و امّت تو گنجى از گنج هاى عرش خود را عطا كردم : فاتحة الكتاب و آيات پايانى سوره بقره را. براى تو و امّت تو همه زمين را سجده گاه قرار دادم و خاكش را پاك و پاك كننده. به تو و امّت تو تكبير (اللّه اكبر) را عطا كردم و نام تو را قرين نام خود ساختم ، به طورى كه هيچ فردى از امّت تو مرا ياد نكند، مگر اينكه در كنار نام من از تو نيز نام برد. پس، خوشا به حال تو و امّت تو، اى محمّد!

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در پاسخ به سؤال مردى يهودى از علّت نامگذارى ايشان به محمّد و احمد و ابو القاسم و بشير و نذير و داعى ـ فرمود : امّا محمّد، از آن روست كه من در زمين ستوده ام. اما احمد، از آن روست كه من در آسمان ستوده ام. اما ابو القاسم، از آن روست كه خداوند عزّ و جلّ روز قيامت قسمت آتش را جدا مى كند و هر كه، از اولين و آخرين انسان ها، به من كافر شده باشد جايش در آتش است و قسمت بهشت را جدا مى سازد و هركه به من ايمان آورده و به نبوّت من اقرار كرده باشد، جايش در بهشت است. اما داعى، از آن روست كه من مردم را به دين پروردگارم عزّ و جلّ دعوت مى كنم. اما نذير، از آن روست كه هر كس نا فرمانيم كند او را به آتش بيم مى دهم و اما بشير، از آن روست كه هر كس اطاعتم كند، او را به بهشت بشارت مى دهم.

الطبقات الكبرى ـ به نقل از حذيفه ـ : در يكى از كوچه هاى مدينه از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى فرمود : من محمّد و احمد و حاشر و مقفّى و پيامبر رحمت هستم.