ملكوت

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : چون ابراهيم خليل به سوى ملكوت بالا برده شد، و آن فرموده پروردگار من است : «و اين گونه ملكوت آسمان ها و زمين را به ابراهيم نمايانديم، تا از يقين كنندگان باشد»، خداوند ديده او را، آن گاه كه به زير آسمانش بالا برد، چنان نيرويى داد كه زمين و موجودات آشكار و نهان آن را مشاهده كرد. پس، مَرد و زنى را در حال زنا ديد، نفرينشان كرد و هر دو هلاك شدند. آنگاه آن دو نفر ديگر را [در اين حال] ديد، آنها را نيز نفرين كرد و هر دو هلاك شدند. باز دو نفر ديگر را ديد و آنها را هم نفرين كرد و هر دو هلاك گشتند. سپس دو تاى ديگر را ديد و خواست نفرينشان كند كه خداوند به او وحى فرمود : اى ابراهيم! از نفرين بندگان و كنيزان من دست نگه دار؛ زيرا كه من آمرزنده و مهربان و جبّار و بردبارم. گناهان بندگانم به من زيانى نمى رساند همچنان كه طاعتشان سودم نمى رساند. من مانند تو نيستم كه براى خنك كردن دلم آنان را تنبيه كنم. پس، نفرين بندگان مرا بس كن؛ چرا كه تو در حقيقت بنده اى بيم دهنده اى نه شريك در پادشاهى [من ]و نه مراقب بر من و بندگان من. بندگانم در ارتباط با من سه گونه اند : يا به درگاه من توبه مى كنند و من توبه آنان را مى پذيرم و گناهانشان را مى آمرزم و عيب هايشان را مى پوشانم و يا عذاب خود را از آنها باز مى دارم؛ به اين دليل كه مى دانم به زودى از پشت هاى آنان نسل هايى مؤمن بيرون مى آيند و از اين رو با پدران كافر مدارا مى كنم و با مادران كافر با درنگ و حوصله رفتار مى نمايم و عذابم را از آنها بر مى دارم تا آن مؤمن از صلب آنان بيرون آيد و چون از هم جدا شدند، عذاب من درباره آنان تحقّق مى يابد و بلايم در ميانشان مى گيرد و اگر نه آن بود و نه اين (نه توبه كننده بودند و نه از آنان كه فرزندانى مؤمن به دنيا مى آورند) پس، عذابى كه برايشان آماده كرده ام بزرگتر از كيفرى است كه تو برايشان مى خواهى؛ زيرا عذاب من براى بندگانم بر حسب جلال و كبرياى من است. پس، اى ابراهيم! مرا با بندگانم وا گذار؛ چرا كه من از تو، به آنان مهربانترم و مرا با بندگانم وا گذار؛ زيرا كه من جبّار و بردبار و دانا و حكيمم؛ با علم خود آنان را تدبير مى كنم و قضا و قدرم را در ميان آنها به اجرا در مى آورم.

امام على عليه السلام : پاك و منزّهى تو! چه پُر شكوه است آنچه از آفرينش تو مى بينيم و چه خُرد است هر بزرگى در برابر قدرت تو! و چه هولناك است آنچه از ملكوت تو مى بينيم! و چه حقير است آن در برابر آنچه از قدرت و پادشاهى تو بر ما پوشيده است!

امام على عليه السلام : آن خدايى كه آفرينش را بدون نمونه بردارى از نمونه اى ، ابداع كرد··· و از ملكوت قدرت خويش و شگفتى هايى كه نشانه هاى حكمتش گوياى آنهاست و اعتراف آفريدگان به اينكه محتاج آنند كه خداوند با قدرتِ نگهدارنده خود بر پايشان دارد، به ما آن نشان داد كه لا جرم حجّت خداوندى را تمام مى كند و ما را به شناخت او رهنمون مى شود··· .

امام على عليه السلام : او توانايى است كه اگر وَهْم ها تيرهاى خود را براى رسيدن به منتهاى قدرت او رها كنند و انديشه پيراسته از خطورات وسوسه ها بكوشد تا در ژرفاهاى پنهانى هاى ملكوتش به او دست يابد··· آن وهم ها و انديشه ها را كه درّه ها و پرتگاه هاى ظلمت بار غيب ها را طى مى كند، [نوميد و ناكام ]برمى گرداند···

امام على عليه السلام : سپس خداوند براى مسكون نمودن آسمان هايش و آبادانى جهان برين ملكوتش، خلقى بديع، يعنى فرشتگانِ خويش را بيافريد··· .

امام على عليه السلام : ستايش خدايى را كه وصف ها از رسيدن به كُنْه شناخت او درمانده اند و عظمت او خردها را پس زده است و از اين رو، براى رسيدن به غايت و كُنه ملكوت او راهى نيافتند!

امام زين العابدين عليه السلام ـ درباره آيه «ثمّ دنى فتدلّى فكان قاب قوسين او ادنى» ـ فرمود : مقصود رسول خدا صلى الله عليه و آله است كه به حجاب هاى نور نزديك شد و ملكوت آسمان ها را ديد. سپس بسيار نزديك شد و از زير پاى خود به ملكوت زمين نگريست تا حدّى كه گمان كرد با زمين به اندازه فاصله دو سر كمان يا كمتر فاصله دارد.

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «و كذلك نرى ابراهيم ملكوت السماوات و الارض ···» ـ فرمود : زمين براى او مكشوف شد، تا اينكه زمين و هر كه را در آن است ديد و آسمان برايش مكشوف شد تا اينكه آن را و هر كه در آن است و فرشته اى كه آسمان را حمل مى كند و عرش و هر كه را بر روى عرش است، مشاهده كرد. و اين چنين به يار شما (امام باقر) نيز نشان داده شده است.

امام باقر عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : به چشم او چنان نيرويى داده شد كه در آسمان ها نفوذ كرد و آنچه را در آنهاست مشاهده كرد و عرش و آنچه را بالاى عرش است و زمين و آنچه را زير زمين است، ديد.

امام صادق عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : زمين و هر كه بر روى زمين است و آسمان و هر كه در آن است و فرشته اى كه آسمان را بر دوش مى كشد و عرش و هر كه را بر آن است، براى ابراهيم مكشوف كرد و براى رسول خدا صلى الله عليه و آله و امير المؤمنين عليه السلام نيز چنين كرد.

امام صادق عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : هفت آسمان براى ابراهيم عليه السلام مكشوف شد تا جايى كه آنچه را بالاى عرش است نگريست و زمين نيز برايش مكشوف شد تا جايى كه آنچه را در هواست مشاهده كرد. با محمّد صلى الله عليه و آله نيز چنين كارى صورت گرفت و مى بينم كه براى همراه شما (امام صادق عليه السلام ) و امامان بعد از او نيز چنين شده است.

تفسير العيّاشى ـ به نقل از حضرت باقر و حضرت صادق عليهما السلام درباره آيه «و كذلك نرى ابراهيم ملكوت السماوات و الارض···» ـ : حضرت باقر عليه السلام فرمود : آسمان ها براى او (ابراهيم عليه السلام ) مكشوف شد تا جايى كه عرش و آنچه را بر آن است مشاهده كرد. زراره گفت : حتى آسمان ها و زمين و عرش و كرسى؟ حضرت صادق عليه السلام فرمود : زمين براى او مكشوف شد تا جايى كه آن را ديد و نيز آسمان و آنچه در آن است و فرشته اى كه آسمان را حمل مى كند و كرسى و آنچه بر آن است، بر وى مكشوف گرديد.