نكوهشِ شاد شدن از ستايش

امام باقر عليه السلام ـ به جابر بن يزيد جعفى ـ فرمود : اگر ستايش شدى، شاد مشو و اگر نكوهش شدى، بيتابى مكن و پيرامون آنچه درباره تو گفته شده است بينديش. اگر ديدى كه آنچه گفته اند در تو هست، مصيبت افتادن از چشم خداوند عزّ و جلّ، به سبب خشمناك شدنت از حقيقت، بزرگتر از مصيبت افتادنت از چشم مردم است كه از آن مى ترسى و اگر خلاف آن چيزى باشى كه گفته اند، اين خود ثوابى است كه بى رنج به دست آورده اى
و بدان كه تو دوست [و پيرو ]ما نيستى مگر آن گاه كه اگر همه همشهريانت بر ضد تو همداستان شوند و بگويند: تو مرد بدى هستى، اين سخن تو را اندوهگين نسازد و اگر بگويند: تو مرد خوبى هستى، اين سخن شادمانت نگرداند. بلكه خودت را با قرآن بسنج، اگر پوينده راه آن بودى و به آنچه به بى اعتنايى بدان فراخوانده است بى اعتنا و به آنچه بدان ترغيب كرده است راغب بودى، پس پايدارى كن و خوش باش؛ زيرا كه آنچه درباره تو گفته شده به تو زيانى نرساند و اما اگر از قرآن جدا بودى، چرا بايد فريب نفست را بخورى.

مصباح الشريعة ـ در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است ـ : بنده براى خداى متعال بنده اى خالص نشود، مگر آن گاه كه ستايش و نكوهش [مردم ]برايش يكسان باشد؛ زيرا كسى كه نزد خداوند ممدوح باشد، با نكوهش مردم نكوهيده نمى شود و همچنين است كسى كه نزد خدا نكوهيده باشد [با مدح كسى ستوده نمى شود]. و از مدح و ستايش احدى نيز شادمان مشو؛ زيرا كه ستايش آنان بر منزلت تو نزد خدا نمى افزايد و از آنچه براى تو حكم و مقدّر شده بى نيازت نمى گرداند. از نكوهش هيچ كس نيز دلگير مشو؛ زيرا كه آن، از [ارزش ]تو ذرّه اى نمى كاهد.