۱ ـ گناه

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خداوند عموم مردم را به كيفر گناه عدّه اى خاص عذاب نمى دهد، مگر آن كه زشت كارى را در ميان خود ببينند و بتوانند از آن جلوگيرى كنند و نكنند. در اين صورت ، خداوند عام و خاصّ را عذاب مى كند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هيچ مردمى جهاد را ترك نكردند، مگر اين كه خداوند همه آنان را عذاب كرد.

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «و از آنان كسى است كه به او ايمان نمى آورد» ـ فرمود : آنان دشمنان محمّد و خاندان محمّدند كه پس از او هستند. «و پروردگارت به تباهكاران داناتر است» منظور از تباهكارى، نافرمانى از خدا و رسول اوست.

امام باقر عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از آيه «و در زمين پس از اصلاح آن، فساد مكنيد» ـ فرمود : زمين فاسد شده بود و خداوند عزّ و جلّ به وسيله پيامبر خود صلى الله عليه و آله آن را اصلاح كرد و آن گاه فرمود: «و در زمين پس از اصلاح آن، فساد مكنيد».

امام رضا عليه السلام ـ در پاسخ به سؤالات محمّد بن سنان ـ فرمود : خداوند قتل نفْس را حرام فرمود؛ زيرا در حلال كردن آن، اگر حلال مى شد، فساد مردمان و نابودى آنان بود و بر هم خوردن نظم و نظام جامعه···
خداوند متعال زنا را حرام فرمود؛ زيرا مفاسدى چون قتل نفْس و از بين رفتن نَسبها و ترك تربيت كودكان و به هم خوردن مسئله ارث و ميراث و مفاسدى از اين قبيل در پى دارد
خداوند عزّ و جلّ تهمت زدن به زنان پاكدامن را حرام فرمود؛ زيرا موجب از بين رفتن نسبها و انكار فرزند و به هم خوردن وضع ارث و ميراث و ترك تربيت [كودك] و از ميان رفتن شناختها و ديگر گناهان بزرگ و عواملى است كه به تباهى مردم مى انجامند··· .