گناهى كه تو را ناراحت كند، بهتر از كار نيكى است كه دچار غرورت سازد

الإمامُ الهاديُّ عليه السلام : العُجبُ صارِفٌ عَن طَلَبِ العِلمِ، داعٍ إلَى الغَمْطِ و الجَهلِ .

امام هادى عليه السلام : خودپسندى و غرور، از دانش طلبى باز مى دارد و به تحقير ديگران و جهل فرا مى خواند.

نمایش منبع

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : ضاحِكٌ مُعتَرِفٌ بِذَنبِهِ أفضَلُ مِن باكٍ مُدِلٍّ عَلى رَبِّهِ .

امام على عليه السلام : خندانِ معترف به گناه خويش برتر است از گريانى كه [به سبب عبادت و اطاعت ]بر پروردگارش جرأت پيدا كند.

نمایش منبع

عنه عليه السلام : سَيِّئَةٌ تَسوؤكَ خَيرٌ عِندَ اللّه ِ مِن حَسَنَةٍ تُعجِبُكَ .

امام على عليه السلام : گناهى كه بر اثر آن ناراحت شوى، نزد خدا بهتر از كار نيكى است كه تو را دچار خودپسندى كند .

نمایش منبع

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنَّ الرَّجُلَ لَيُذنِبُ الذَّنبَ فيَندَمُ عَلَيهِ، و يَعمَلُ العَمَلَ فَيَسُرُّهُ ذلِكَ، فَيتَراخى عَن حالِه تِلكَ، فَلأنْ يَكونَ عَلى حالِهِ تِلكَ خَيرٌ لَهُ مِمّا دَخَلَ فيهِ .

امام صادق عليه السلام : آدمى گناهى مى كند و از آن پشيمان مى شود و سپس كار خوبى انجام مى دهد و خوشحال مى شود و بدين سبب از آن حالتى كه داشت (پشيمانى از گناه) دور مى افتد. در صورتى كه اگر بر همان حالت پشيمانى بماند، برايش بهتر از حالت سُرورى است كه به او دست داده است.

نمایش منبع

عنه عليه السلام ـ في رَجُلٍ يَعمَلُ العَمَلَ وَ هُوَ خائفٌ مُشفِقٌ ثُمّ يَعمَلُ شَيئا مِنَ البِرِّ فيَدخُلُهُ شِبهُ العُجبِ بِهِ ـ : هُوَ في حالِهِ الاُولى ـ و هُوَ خائفٌ ـ أحسَنُ حالاً مِنهُ في حالِ عُجبِهِ .

امام صادق عليه السلام ـ درباره آدمى كه گناهى مى كند و به سبب آن دچار ترس [از عذاب الهى ]مى شود و بعد از آن كار خوبى انجام مى دهد و گونه اى خودپسندى او را فرا مى گيرد ـ فرمود : به سر بردن در همان حالت اوّلش ، يعنى ترسان بودن ، براى او بهتر است از حالت خود پسنديش.

نمایش منبع

عنه عليه السلام : يَدخُلُ رَجُلانِ المَسجِدَ أحَدُهُما عابِدٌ و الآخَرُ فاسِقٌ، فيَخرُجانِ مِنَ المَسجِدِ و الفاسِقُ صِدِّيقٌ و العابِدُ فاسِقٌ؛ و ذلِكَ أنَّهُ يَدخُلُ العابِدُ المَسجِدَ و هُوَ مُدِلٌّ بِعِبادتِهِ و فِكرَتُهُ في ذلِكَ، و يَكونُ فِكرَةُ الفاسِقِ في التَّنَدُّمِ عَلى فِسقِهِ، فيَستَغفِرُ اللّه َ مِن ذُنو بِهِ .

امام صادق عليه السلام : دو مرد وارد مسجد مى شوند يكى از آن دو عابد است و ديگرى فاسق، اما هنگامى كه از مسجد بيرون مى روند آن فاسق به صدّيق (مؤمن راستين) تبديل شده است و آن عابد به فاسق. علّتش اين است كه وقتى آن عابد وارد مسجد مى شود، به عبادت خود مى نازد و همه فكرش در اين باره است. اما فاسق در انديشه پشيمانى از بد كردارى خويش است و از اين رو ، براى گناهان خود از خداوند طلب آمرزش مى كند.

نمایش منبع