خشوع امام زين العابدين عليه السلام در نماز

امام باقر عليه السلام : امام زين العابدين ـ صلوات اللّه عليه ـ هرگاه به نماز مى ايستاد گويى تنه درختى است، كه هيچ چيزى از آن تكان نمى خورَد ، مگر آنچه كه وزش باد به حركت درمى آورَد .

امام صادق عليه السلام : امام زين العابدين عليه السلام هرگاه به نماز مى ايستاد رنگش مى پريد و چون به سجده مى رفت آنقدر سر از سجده برنمى داشت كه عرق از او مى ريخت .

امام صادق عليه السلام : چون وقت نماز مى رسيد، مو بر بدن امام زين العابدين عليه السلام راست مى شد ، و رنگش زرد مى گشت و چون شاخه خشكيده درختِ خرما مى لرزيد.

فلاح السائل : امام زين العابدين عليه السلام هرگاه شروع به وضو گرفتن براى نمازها مى كرد، رنگش زرد مى شد و ترس او را فرا مى گرفت .

دعائم الإسلام : امام زين العابدين عليه السلام هرگاه براى نماز وضو مى گرفت و شروع به نماز خواندن مى كرد ، چهره اش زرد مى شد و رنگش مى پريد . يك بار در اين باره از ايشان سؤال شد ، فرمود : من مى خواهم در پيشگاه پادشاهى بزرگ بايستم .

مناقب ابن شهرآشوب: در كتاب الأنوار آمده است : امام زين العابدين عليه السلام مشغول نماز بود كه فرزند خرد سالش محمّد[باقر] عليه السلام كنار چاه عميقى كه در خانه آن حضرت در مدينه بود رفت و در چاه افتاد . مادرش متوجّه افتادن او شد و فرياد كشيد و به طرف چاه دويد و كنار چاه خودش را مى زد و كمك مى خواست و مى گفت : يا بن رسول اللّه ! فرزندت محمّد غرق شد . اما امام زين العابدين، با آن كه صداى ناله و بيتابى فرزندش را در ته چاه مى شنيد ، از نماز خود دست نكشيد . همسر امام چون كار به درازا كشيد ، از روى ناراحتى براى فرزندش ، گفت : چقدر دل شما سخت است اى خاندان رسول خدا!
حضرت به نماز خود ادامه داد و بعد از آن كه آن را به طور كامل و تمام انجام داد ، به طرف همسرش رفت و كنار چاه نشست و دستش را به ته چاه ـ كه جز با ريسمانى بلند دسترسى به آن ممكن نبود ـ دراز كرد و فرزندش محمّد را روى دستانش بيرون آورد در حالى كه شيرين زبانى مى كرد و مى خنديد و نه لباسش خيس شده بود و نه جايى از بدنش! سپس[به همسرش ]فرمود : بگير! اى زنِ سست يقينِ به خدا . همسر حضرت از اين كه ديد فرزندش سالم است خنديد و از اين گفته امام زين العابدين كه به او فرمود : اى زنِ سست يقينِ به خدا ، گريست. حضرت فرمود: امروز بر تو سرزنشى نيست، كاش مى دانستى كه من در پيشگاه پادشاهى مقتدر ايستاده بودم كه اگر رويم را از او بر مى گرداندم او هم رويش را از من بر مى گرداند ، آيا پس از او رحم كننده اى هست؟