شكايت از خدا

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خداوند به برادرم عُزَير وحى فرمود كه : اى عزير! اگر مصيبتى به تو رسد، از من نزد آفريدگانم شكايت مكن ؛ زيرا كه از جانب تو مصيبتهاى زيادى به من رسيده و من نزد فرشتگانم از تو شكايت نكرده ام . اى عزير! به اندازه تاب و توانت بر عذاب من ، مرا نافرمانى كن .

الكافى ـ به نقل از جابر از امام باقر عليه السلام ـ : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : روزگارى مى آيد كه مردم از پروردگار خود شكايت مى كنند . عرض كردم : چگونه از پروردگارشان شكايت مى كنند؟ فرمود : [به اين صورت كه] شخص مى گويد : به خدا سوگند كه مدتهاست كمترين سودى نبرده ام و فقط از سرمايه ام مى خورم . واى بر تو! آيا سر و ته مال تو، جز از پروردگار توست؟!

امام على عليه السلام : در شكيبايى آدمى . . . همين بس كه كمتر شكايت كند .

امام صادق عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ فرموده است : بنده مؤمن خود را به هيچ كارى وا ندارم، مگر اين كه آن كار را براى او خير قرار دهم ؛ پس ، بايد به قضاى من خرسند باشد و بر بلاى من صبر كند و از نعمتهايم سپاسگزار باشد تا او را ، اى محمّد ، از صدّيقانِ خودم قلمداد كنم .

تحف العقول : امام صادق عليه السلام در پاسخ به اين پرسش كه منفورترين خلق نزد خدا كيست فرمود : كسى كه خدا را مُتّهم كند . [پرسش كننده گويد : ]عرض كردم : مگر كسى خدا را هم مُتّهم مى كند؟ فرمود : آرى ؛ كسى كه از خدا طلب خير كند و خداوند خير او را در چيزى قرار دهد كه وى ناخوش مى دارد و در نتيجه ، ناراحت شود . چنين كسى خدا را متهم كرده است. عرض كردم : ديگر چه كسى؟ فرمود : كسى كه از خدا شِكوه كند . عرض كردم : مگر كسى از خدا هم شِكوه مى كند؟ فرمود : آرى ؛ كسى كه هرگاه گرفتار شود ، بيش از حدّ گرفتارى خود شكايت كند . عرض كردم : ديگر چه كسى؟ فرمود : كسى كه هرگاه نعمتى به او داده شود سپاسگزارى نكند و هرگاه گرفتار شود شكيب نورزد .