۱ ـ كيفر دنيوى

رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : إنّ المؤمنَ إذا قارَفَ الذُّنوبَ ابتُلِيَ بها بالفَقرِ ، فإن كانَ في ذلكَ كفّارةٌ لِذُنوبِهِ و إلاّ ابتُلِيَ بالمَرضِ ، فإن كانَ ذلكَ كفّارةً لِذُنوبِهِ و إلاّ ابتُلِيَ بالخَوفِ مِن السُّلطانِ يَطلُبُهُ ، فإن كانَ ذلكَ كفّارةً لِذُنوبِهِ و إلاّ ضُيِّقَ علَيهِ عِندَ خُروجِ نفسِهِ ، حتّى يَلقَى اللّه َ حِينَ يَلقاهُ و ما لَهُ مِن ذنبٍ يَدَّعِيهِ علَيهِ فَيَأمُرُ بهِ إلى الجَنَّةِ .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر گاه مؤمن گناه كند ، به سبب آن گناهان گرفتار فقر شود . اگر آن فقر، گناهانش را پاك نكرد، به بيمارى مبتلا شود و اگر آن هم گناهانش را نزدود، به ترس از تعقيب قدرت حاكمه گرفتار آيد و اگر اين نيز گناهانش را پاك نكرد هنگام مردن بسختى جان دهد، تا آن كه سرانجام خدا را بدون گناهى كه به سبب آن بازخواست شود ، ديدار كند و دستور رسد كه او را به بهشت برند .

نمایش منبع

بحار الأنوار : رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله عن جَبرئيلَ عليه السلام عنِ اللّه ِ عزّ و جلّ : يا محمّدُ ، إنّني حَظَرتُ الفِردَوسَ على جميعِ النبيِّينَ حتّى تَدخُلَها أنتَ و عليٌّ و شيعَتُكُما ، إلاّ مَنِ اقتَرَفَ مِنهُم كبيرةً ، فإنّي أبلُوهُ في مالِهِ أو بخوفٍ من سُلطانِهِ حَتَّى تَلقاهُ الملائكةُ بالرَّوحِ و الرَّيحانِ و أنا علَيهِ غيرُ غَضبانَ ، فيكونَ ذلكَ حِلاًّ لِما كانَ مِنهُ .

بحار الأنوار : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از قول جبرئيل عليه السلام فرمود : خداوند عزّ و جلّ فرمود : اى محمّد! من ورود به بهشت را بر همه پيامبران ممنوع كرده ام ، تا تو و على و پيروانتان وارد آن شويد ، مگر آن كس از پيروانتان كه گناه كبيره اى مرتكب شود ؛ در اين صورت او را به بلايى در اموالش يا ترس از سلطان گرفتار كنم، تا آن كه فرشتگان با بشارت و شادمانى استقبالش كنند و من از او در خشم نباشم و اين همه براى رهايى از گناهى باشد كه از او سر زده بود .

نمایش منبع

عنه صلى الله عليه و آله : لا يَزالُ البَلاءُ في المؤمنِ و المؤمنةِ في جَسَدِهِ و مالِهِ و ولدِهِ حَتّى يَلقَى اللّه َ و ما علَيهِ مِن خطيئةٍ . .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : زن و مرد مؤمن پيوسته در جان و مال و فرزندش گرفتار بلا مى شود تا آن كه بدون گناه خدا را ديدار كند .

نمایش منبع

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : ما مِنَ الشِّيعةِ عَبدٌ يُقارِفُ أمراً نَهَينا عَنهُ فيَموتُ حتّى يُبتَلى ببَلِيّةٍ تُمَحَّصُ بها ذنوبُهُ ، إمّا في مالٍ ، و إمّا في ولدٍ ، و إمّا في نفسِهِ ، حتّى يَلقَى اللّه َ عزّ و جلّ و ما لَهُ ذنبٌ ، و إنّه لَيَبقى علَيهِ الشيءُ مِن ذنوبِهِ فَيُشَدَّدُ بهِ علَيهِ عِندَ مَوتِهِ .

امام على عليه السلام : هر يك از شيعيان ما كه كارى را كه ما نهى كرده ايم مرتكب شود ، پيش از آن كه بميرد به مال يا فرزند و يا به خودش بلايى برسد كه به سبب آن گناهانش پاك شود و خداوند عزّ و جلّ را بدون گناه ديدار كند . اگر چيزى از گناهانش هنوز باقى مانده باشد در هنگام مردن بسختى جان دهد .

نمایش منبع

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إذا أرادَ اللّه ُ بعَبدٍ خيراً عَجَّلَ عُقوبَتَهُ في الدنيا ، و إذا أرادَ بعَبدٍ سوءاً أمسَكَ علَيهِ ذُنوبَهُ حتّى يوافِيَ بها يومَ القيامةِ .

امام صادق عليه السلام : هر گاه خداوند خوبى بنده اى را بخواهد در همين دنيا كيفرش دهد و چون براى بنده اى بد بخواهد گناهانش را نگه دارد تا در روز قيامت كيفر بيند .

نمایش منبع

الإمامُ الرِّضا عليه السلام ـ في قولِهِ تعالى : «فيومَئذٍ لا يُسْأَلُ عن ذَنْبِهِ إنْسٌ و لا جَانٌّ» . ـ : إنّ مَنِ اعتَقَدَ الحقَّ ثمّ أذنَبَ و لَم يَتُبْ في الدنيا عُذِّبَ علَيهِ في البَرزَخِ و يَخرُجُ يومَ القِيامَةِ و لَيسَ لَهُ ذنبٌ يُسأَلُ عَنهُ .

امام رضا عليه السلام ـ درباره آيه «و در آن روز از گناه هيچ جنّى و آدمى نپرسند» ـ فرمود : كسى كه به حق اعتقاد داشته باشد و گناه كند و بى توبه از دنيا رود، در برزخ به سبب آن گناه عذاب بيند و روز قيامت در حالى بيرون آيد كه گناهى ندارد تا از آن بازخواست شود .

نمایش منبع