تفسير ادب

بحار الأنوار :امير مؤمنان ، في البداهه نُه جمله فرمود كه چشمهاى بلاغت را درآوردند و گوهرهاى حكمت را يك دانه كردند و دست همگان را ، از دست يافتن به حتى يكى از آنها كوتاه. سه جمله از آن نُه جمله درباره مناجات با خداست، سه جمله درباره حكمت و سه تاى ديگر درباره ادب.
امّا آن جمله ها كه در مناجات با خداست: الهى! مرا همين عزت و سرفرازى بس كه بنده تو باشم و مرا همين افتخار بس كه پروردگار من تو باشى، تو چنانى كه من دوست دارم، پس مرا چنان دار كه تو دوست دارى.
و آن سه جمله كه درباره حكمت است: ارزش هر انسان به چيزى است كه نيك مى داند، هر كه قدر خود را شناخت تباه نشد، و آدمى زير زبان خود پنهان است.
و آن سه جمله كه درباره ادب است: هر كه را خواهى ممنون خود كن تا بر او فرمانروا شوى، به هر كه خواهى نياز پيدا كن تا اسيرش باشى، از هر كه خواهى بى نيازى جو تا همتاى او گردى.

امام صادق عليه السلام :پدرم سه ادب به من آموخت ··· به من فرمود: پسرم! هر كه با دوست بد همنشينى كند سالم نمى ماند، و هر كه گفتار خود را مهار نكند پشيمان مى گردد، و هر كه به جاهاى بد در آيد آماج تهمت و بدگمانى مى شود.

الكافي :امام صادق عليه السلام فرمود : بهترين ميراثى كه پدران براى فرزندان مى گذارند ادب است، نه ثروت؛ زيرا كه ثروت مى رود و ادب مى ماند.
مسعده (راوى حديث) مى گويد: مقصود حضرت از ادب، دانش است.