247. عزت و ذلّت، در دست خداست

قرآن كريم:

قُلِ اللّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ تُو?تِى الْمُلْكَ مَن تَشاءُ وَ تَنزِ عُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشاءُ وَ تُعِزُّ مَن تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْ ءٍ قَديرٌ؛

بگو: بار الها! اى مالك حكومت ها! به هر كس بخواهى، حكومت مى بخشى و از هر كس بخواهى حكومت را مى گيرى؛ هر كس را بخواهى عزّت مى دهى و هر كس را بخواهى ذليل مى كنى، خوبى ها به دست توست؛ تو بر هر كارى توانايى.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: ـ فى تَفْسيرِ: لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلاّ بِاللّه ِ ـ : اِنّا لا نَمْلِكُ مَعَ اللّه ِ شَيْئا، وَ لا نَمْلِكُ اِلاّ ما مَلَّـكَنا، فَمَتى مَلَّـكَنا ما هُوَ اَمْلَكُ بِهِ مِنّا، كَـلَّـفَنا وَ مَتى اَخَذَهُ مِنّا وَضَعَ تَكْليفَهُ عَنّا؛

در تفسير «لا حول و لا قوة الا باللّه (هيچ توان و نيرويى به جز از جانب خدا نيست)» فرمود: ما با وجود خداوند، مالكِ چيزى نيستيم و جز آنچه او ما را مالكش گردانيده، چيزى نداريم. پس وقتى چيزى را به مالكيت ما درآورْد كه او نسبت به آن مالك تر از ماست، تكليفى بر عهده ما نهاده است و وقتى آن را از ما بگيرد، [در واقع،] تكليف خود را از دوش ما برداشته است.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: اِشْتَدَّ غَضَبُ اللّه ِ عَلى مَنْ زَعَمَ اَ نَّهُ مَلِكُ الاَْمْلاكِ. لا مَلِكَ اِلاَّ اللّه ُ؛

خشم خدا بر كسى كه خيال كند مالك [حقيقى] دنياست، سخت خواهد بود؛ چرا كه مالكى جز خدا نيست.

نمایش منبع

امام صادق عليه السلام: اَ تَرى اللّه َ اَعْطى مَنْ اَعْطى مِنْ كَرامَتِهِ عَلَيْهِ، وَ مَنَعَ مَنْ مَـنَـعَ مِنْ هَوانٍ بِهِ عَلَيْهِ؟! لا، وَ لكِنَّ المالَ مالُ اللّه ِ يَضَعُهُ عِنْدَ الرَّجُلِ وَ دائِعَ، وَ جَوَّزَ لَهُمْ أنْ يَاْكُلوا قَصْدا وَ يَلْبَسوا قَصْدا وَ يَنْـكِحوا قَصْدا وَ يَرْكَبوا قَصْدا، وَ يَعودُوا بِما سِوى ذالِكَ عَلى فُقَراءِ الْمُؤْمِنينَ وَ يَلُمُّوا بِهِ شَعَثَهُمْ، فَمَنْ فَعَلَ ذالِكَ كانَ ما يَأْ كُلُ حَلالاً وَ يَشْرَبُ حَلالاً وَ يَرْكَبُ وَ يَنْـكِحُ حَلالاً، وَ مَنْ عَدا ذالِكَ كانَ عَلَيْهِ حَراما. اَ تَرَى اللّه َ اَ ئْتَمَنَ رَجُلاً عَلى مالٍ لَهُ اَنْ يَشْتَرىَ فَرَسا بِعَشْرَةِ آلافِ دِرْهَمٍ وَ يُجْزيهِ فَرَسٌ بِعِشْرينَ دِرْهَما؟! وَ قالَ: «لا تُسْرِفوا اِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْرِفينَ»؟!

فكر مى كنى اگر خداوند به كسى چيزى داده، به اين خاطر است كه او در پيشگاه خدا احترام دارد؟ و اگر به كسى چيزى نداده، از آن روست كه او در نظر خدا، خوار و بى مقدار است؟ نه! بلكه مال و ثروت، از آنِ خداست كه نزد انسان به امانت مى گذارد و به انسان ها اجازه مى دهد كه با رعايت ميانه روى، بخورند و بپوشند و ازدواج كنند و وسيله سوارى سوار شوند و اضافه آن را به مؤمنانِ نيازمند بدهند و به اين وسيله، آنها را از پريشانى برهانند. پس هر كس چنين كند، آنچه مى خورد و مى نوشد و سوار مى شود و ازدواج مى كند، حلال است و هر كس از اين حد تجاوز كند، بر او حرام است ... آيا خيال مى كنى اگر خداوند مالى را به امانت به كسى بدهد، او حق دارد اسبى را به ده هزار دِرهم بخرد، در حالى كه اسب بيست دِرهمى هم برايش كافى است؟ ... و حال آن كه خداوند فرموده است: «اسراف نكنيد كه خدا اسرافكاران را دوست ندارد»؟!

نمایش منبع

امام حسن عسكرى عليه السلام: ما تَرَكَ الْحَقَّ عَزيزٌ إِلاّ ذَلَّ وَ لا أَخَذَ بِهِ ذ ليلٌ إِلاّ عَزَّ؛

هيچ عزيزى حق را ترك نكرد، مگر اين كه ذليل شد و هيچ ذليلى به حق عمل نكرد مگر اين كه عزيز شد.

نمایش منبع