۲۳۶. راضيم به رضاى تو

قرآن كريم:

ما أَصابَ مِن مُصيبَةٍ فِى الأَْرْضِ وَ لا فى أَنفُسِكُمْ إِلاّ فى كِتابٍ مِن قَبْلِ أَن نَبْرَأَها إِنَّ ذلِكَ عَلَى اللّه ِ يَسيرٌ * لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَـكُمْ وَ لا تَفْرَحوا بِما آتاكُمْ وَ اللّه ُ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخورٍ؛

هيچ مصيبتى (ناخواسته) در زمين و نه در وجود شما روى نمى دهد مگر اين كه همه آنها قبل از آن كه زمين را بيافرينيم در كتابى بوده و اين امر براى خدا آسان است. تا بر آنچه از دست داده ايد غمگين نباشيد و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نگرديد؛ زيرا خداوند هيچ متكبّر فخرفروشى را دوست ندارد.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: لا تُشْعِرْ قَلْبَـكَ الْهَمَّ عَلى ما فاتَ، فَيَشْغَلَـك عَمّا هُوَ آتٍ؛

به خاطر آنچه از دست رفته است، اندوهى به دلت راه مده، كه تو را از توجّه به آنچه در پيش است، باز خواهد داشت.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: اَ يُّهَا النّاسُ! هذِه دارُ تَرَحٍ لا دارُ فَرَحٍ، وَ دارُ الْتِواءٍ لا دارُ اسْتِواءٍ فَمَنْ عَرَفَها لَمْ يَفْرَحْ لِرَجاءٍ، وَ لَمْ يَحْزَنْ لِشَقاءٍ؛

اى مردم! دنيا، سراى اندوه است و نه شادى! و جاى دشوارى است و نه آسودگى! به همين خاطر، هر كس آن را بشناسد، با اميدى شاد نمى شود و با سختى اى اندوهگين نمى گردد.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: اَلدُّنْيا دُوَلٌ، فَما كانَ لَكَ مِنْها اَتاكَ عَلى ضَعْفِكَ، وَ ما كانَ عَلَيْـكَ لَمْ تَدْفَعْهُ بِقُوَّتِكَ، وَ مَنِ انْقَطَعَ رَجاؤُهُ مِمّا فاتَ اسْتَراحَ بَدَنُهُ، وَ مَنْ رَضىَ بِما رَزَقَهُ اللّه ُ قَرَّتْ عَيْنُهُ؛

دنيا دست به دست مى شود. آنچه از آن نصيب تو باشد، اگر ناتوان هم باشى، به تو مى رسد و آنچه به زيان تو باشد، به زور نمى توانى آن را از خود دور كنى. هر كس كه از آنچه از دستش رفته دل بكَنَد، جسمش آسوده مى گردد و هر كس به آنچه خدا روزى اش نموده خشنود شود، چشمش روشن [و دلش شادمان ]مى گردد.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: اَلشَّىْ ءُ شَيْئانِ: شَىْ ءٌ قُصِرَ عَنّى لَمْ اُرْزَقْهُ فيما مَضى وَ لا اَرْجوهُ فيما بَقىَ، وَ شَىْ ءٌ لا اَنالُهُ دونَ وَقْتِهِ وَ لَوِ اسْتَعَنْتُ عَلَيْهِ بِقُوَّةِ اَهْلِ السّماواتِ وَ الاَْرْضِ، فَما اَعْجَبَ اَمْرَ هذَا الاِْنْسانِ! يَسُرُّهُ دَرْكَ ما لَمْ يَـكُنْ لِيَفوتَهُ، وَ يَسوؤهُ فَوتُ ما لَمْ يَكُنْ لِيُدْرِكَهُ، وَ لَوْ اَ نَّهُ فَـكَّرَ لاََبْصَرَ وَ لَعَلِمَ اَ نَّهُ مُدَبَّرٌ، وَ اقْتَصَرَ عَلى ما تَيَسَّرَ، وَ لَمْ يَتَعَرَّضْ لِما تَعَسَّرَ، وَ اسْتَراحَ قَلْبُهُ مِمّا اسْتَوْعَرَ، فَبِاَىِّ هذَيْنِ اُفْنى عُمْرى؟!؛

هر چيزى از دو حال، خارج نيست: يا چيزى است كه پيش از اين، روزى من نشده و اميدى به رسيدن به آن در آينده نيز ندارم و يا چيزى است كه تا زمانش نرسد، من به آن نخواهم رسيد، حتّى اگر براى رسيدن به آن، از نيروى اهل آسمان ها و زمين، مددجويم. و چه تعجّب آور است كار اين انسان كه از رسيدن به چيزى كه حتما به او مى رسد، شاد مى شود و براى از دست دادن چيزى كه هرگز به او نمى رسيد، غمگين مى گردد. اگر مى انديشيد، ديده بصيرتش باز مى شد و مى فهميد كه براى او از پيش، برنامه ريزى شده است و به آنچه آسان به دستش مى رسد، اكتفا مى كرد و به دنبال آنچه به دست آمدنى نيست، نمى رفت و دلش از آنچه به دشوارى به دست مى آيد، آسوده مى شد. پس براى كدام يك از اين دو چيز، عمر خود را تباه كنم؟

نمایش منبع