168. ذخيره سازى براى سفرى ابدى

قرآن كريم:

فَمَنْ كانَ يَرْجوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صالِحا وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَدا؛

هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد بايد به كار شايسته بپردازد و هيچ كس را در عبادت پروردگارش شريك نسازد.

نمایش منبع

امام صادق عليه السلام: ـ لَمّا سَاَ لَهُ العَلاءُ بْنُ فُضَيْلٍ عَنْ تَفْسيرِ هذِهِ الآيَةِ «فَمَنْ كانَ يَرجُوا لِقاءَ رَبِّهِ...» ـ : مَنْ صَلّى اَوْ صامَ اَوْ اَعتَقَ اَوْ حَجَّ يُريدُ مَحْمَدَةَ النّاسِ فَقَدْ اَشْرَكَ فى عَمَلِهِ، وَ هُوَ شِركٌ مَغفورٌ؛

در پاسخ سؤال علاء بن فُضَيل از تفسير اين آيه: «پس هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد...» فرمودند: هر كس به خاطر ستايش مردم نماز بخواند يا روزه بگيرد يا بنده آزاد نمايد و يا حج برود، عمل خود را به شرك آميخته است كه البته اين شرك، قابل آمرزش است [بر خلاف شرك در پرستش، كه قابل آمرزش نيست].

نمایش منبع

امام باقر عليه السلام: لَمّا سَاَ لَهُ زُرارَةُ عَنِ الرَّجُلِ يَعْمَلُ الشَّىْ ءَ مِنَ الخَيْرِ فَيَراهُ اِنسانٌ فَيَسُرُّهُ ذالِكَ ـ : لا بَاْسَ، ما مِنْ اَحَدٍ اِلاّ وَ هُوَ يُحِبُّ اَنْ يَظْهَرَ لَهُ فِى النّاسِ الخَيرُ، اِذا لَمْ يَكُنْ صَنَعَ ذالِكَ لَذالِكَ؛

زُراره از امام باقر عليه السلام درباره كسى كه كار خوبى انجام مى دهد و ديگرى او را مى بيند و او خوشحال مى شود، پرسيد. حضرت فرمودند: اگر آن كار خوب را به اين منظور انجام نداده باشد، اشكالى ندارد. هر كسى دوست دارد، كار خوبش در ميان مردم، نمايان شود.

نمایش منبع

امام صادق عليه السلام: فى قَولِهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «فَمَن كانَ يَرْجوا لِقاءَ رَبِّهِ...»ـ : اَلرَّجُلُ يَعْمَلُ شَيْئا مِنَ الثَّوابِ لا يَطْلُبُ بِهِ وَجْهَ اللّه ِ، اِنَّما يَطْلُبُ تَزْكيَةَ النّاسِ؛ يَشْتَهى اَنْ يُسْمَعَ بِهِ النّاسُ، فَهذا الّذى اَشْرَكَ بِعِبادَةِ رَبِّهِ؛

درباره آيه «هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد...» فرمودند: گاهى انسان كار ثوابى مى كند امّا با آن، در پى رضاى خدا نيست، بلكه ستايش مردم را در نظر دارد و مشتاق است آن را به گوش مردم برساند. چنين كسى در عبادت پروردگار خود، شرك آورده است.

نمایش منبع

مجاهد: جاءَ رَجُلٌ اِلى رَسولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهفَقالَ: اِنّى اَتَصَدَّقُ، وَ اَصِلُ الرَّحِمَ، وَ لا اَصْنَعُ ذالِكَ اِلاّ لِلّهِ، فَيُذْكَرُ ذالِكَ مِنّى وَ اُحْمَدُ عَلَيْهِ فَيَسُرُّنى ذالِكَ وَ اُعْجَبُ بِهِ! فَسَكَتَ رَسُولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آله وَ لَمْ يَقُلْ شَيْئا، فَنَزَلَتِ الآيَةُ: «فَمَن كانَ يَرْجوا ...»؛

مردى خدمت رسول خدا صلي الله عليه و آله آمد و عرض كرد: من صدقه مى دهم و صله رحم به جا مى آورم و اين كارها را جز به خاطر خدا انجام نمى دهم؛ امّا مردم از كارهاى من ياد مى كنند و به خاطر آنها از من تعريف و تمجيد مى شود و اين، مرا شاد مى كند و از آن، خوشم مى آيد. رسول خدا صلي الله عليه و آلهسكوت كردند و چيزى نفرمودند. پس اين آيه نازل شد: «هر كس به ديدار پروردگارش اميدوار است...».

نمایش منبع