۵۵. شهادت به حقّ، حتى به زيان خود

قرآن كريم:

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا كونوا قَوّامينَ بِالْقِسْطِ شُهَداءَ لِلّهِ وَ لَوْ عَلى أَنْفُسِكُمْ أَوِ الْوالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبينَ إِنْ يَكُنْ غَنِيًّا أَوْ فَقيرًا فَاللّهُ أَوْلى بِهِما فَلا تَتَّبِعُوا الْهَوى أَنْ تَعْدِلوا وَ إِنْ تَلْووا أَوْ تُعْرِضوا فَإِنَّ اللّهَ كانَ بِما تَعْمَلونَ خَبيرًا؛

اى كسانى كه ايمان آورده ايد! پيوسته به عدالت قيام كنيد. براى خدا شهادت دهيد، اگر چه به زيان خود شما، يا پدر و مادر و نزديكان شما بوده باشد؛ چرا كه اگر آنها غنى يا فقير باشند، خداوند از آنها سزاوارتر است. بنا بر اين، از هوا و هوس پيروى نكنيد كه از حقّ منحرف خواهيد شد و اگر حقّ را تحريف كنيد و يا از اظهار آن اعراض نماييد، قطعا خدا به آنچه انجام مى دهيد آگاه است.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: اَتْقَى النّاسِ مَنْ قالَ الْحَقَّ فيما لَهُ وَ عَلَيْهِ؛

با تقواترين مردم، كسى است كه حقّ را بگويد؛ به سودش باشد يا به ضررش.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: فى قولِهِ تَعالى: «وَ لايَاْبَ الشُّهَداءُ...»، اَىْ مَن كانَ فى عُنُقِهِ شَهادَةٌ، فَلا يَاْبَ اِذا دُعىَ لاِِقامَتِها، وَ لْيُقِمْها وَ لْيَنْصَحْ فيها وَ لايَاْخُذْهُ فيها لَوْمَةُ لائِمٍ، وَ لْيَاْمُرْ بِالْمَعْروفِ وَ لْيَنْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ؛

درباره آيه «و شاهدان چون (به شهادت دادن) فراخوانده شدند، ابا نكنند»، فرمودند: يعنى كسى كه در كارى (واقعه اى)، شاهد بودن را پذيرفته است، نبايد هنگام دعوت به گواهى دادن، خوددارى كند؛ بلكه بايد شهادت دهد و در آن، خيرخواه باشد و از سرزنش هيچ سرزنشگرى نترسد و بايد به نيكى فرمان دهد و از بدى و زشتى باز دارد.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: اَلا لايَمْنَعُنَّ رَجُلاً مَهابَةُ النّاسِ اَنْ يَتَـكَلَّمَ بِالْحَقِّ اِذا عَلِمَهُ، اَلا اِنَّ اَفْضَلَ الْجِهادِ كَلِمَةُ حَقٍّ عِنْدَ سُلطانٍ جائِرٍ؛

هان! مبادا ترس از مردم، مانع حق گويى كسى شود كه حقيقت را مى داند. بدانيد كه بالاترين جهاد، گفتن سخن حقّ در برابر حاكم ستمگر است.

نمایش منبع

پيامبر صلي الله عليه و آله: اَلسّابِقُونَ اِلى ظِلِّ الْعَرْشِ، طوبى لَهُمْ. قيلَ: يَا رَسولَ اللّهِ! وَ مَنْ هُمْ؟ فَقالَ: اَلَّذينَ يَقْبَلونَ الْحَقَّ اِذا سَمِعوهُ وَ يَبْذُلُونَهُ اِذَا سُئِلوهُ وَ يَحْكُمونَ لِلنّاسِ كَحُكْمِهِمْ لاَِنْفُسِهِمْ؛

خوشا به سعادت سبقت جويان به سايه عرش. گفتند: اى رسول خدا! آنان كيانند؟ فرمودند: آنان كه چون حقّ را بشنوند بپذيرند و هرگاه حقّ از آنان خواسته شود، دريغ نكنند و براى مردم همان گونه قضاوت كنند كه براى خود مى كنند.

نمایش منبع