1748 ـ نفْس امّاره

قرآن:
(وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَا مَا رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ) .

«و من نفْس خود را تبرئه نمى كنم؛ چرا كه نفس همواره به بدى فرمان مى دهد، مگر آن جا كه پروردگارم رحم كند. همانا پروردگار من آمرزنده مهربان است».

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : النَّفسُ الأمّارةُ المُسَوِّلَةُ تَتَملَّقُ تَمَلُّقَ المُنافِقِ ، وتَتَصَنَّعُ بشِيمَةِ الصَّديقِ المُوافِق ، حتّى إذا خَدَعَت وتَمَكَّنَت تسَلَّطَت تَسَلُّطَ العَدُوِّ ، وتَحَكَّمَت تَحَكُّمَ العُتُوِّ ، فأورَدَت مَوارِدَ السُّوءِ .

امام على عليه السلام : نفْسِ بد فرمانِ ظاهرآرا، همچونمنافق چاپلوسى مى كند و خود را چون دوستى سازگار و دلسوز جلوه مى دهد و همين كه فريب داد و [بر انسان ]دست يافت، چون دشمن مسلّط مى شود و با خودخواهى و قلدرى فرمان مى راند و [شخص را ]به جايگاه هاى بدى و هلاكت مى كشاند.

نمایش منبع

الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ـ في المُناجاةِ ـ : إلهي ، إليكَ أشكو نَفسا بالسُّوءِ أمّارَةً ، وإلَى الخَطيئةِ مُبادِرَةً ، وبمَعاصيكَ مُولَعَةً ، ... كثيرَةَ العِلَلِ ، طَويلَةَ الأمَلِ ، إن مَسَّها الشَّرُّ تَجزَعْ ، وإن مَسَّها الخَيرُ تَمنَعْ ، مَيّالَةً إلَى اللَّعبِ واللَّهوِ ، مَملُوّةً بالغَفلَةِ والسَّهوِ ، تُسرِعُ بي إلَى الحَوبَةِ ، وتُسَوِّفُني بالتَّوبَةِ .

امام زين العابدين عليه السلام ـ در مناجات ـ گفت: الهى،به تو شكايت مى كنم از نفسى كه همواره به بدى فرمان مى دهد و به سوى گناه مى شتابد و به معاصى تو آزمند است... پر عذر و بهانه است و آرزوى دراز دارد، اگر به او گزندى رسد بيتابى مى كند و اگر خير و بركتى رسدش بخل مى ورزد، شيفته بازى و سرگرمى است، آكنده از غفلت و بى خبرى است، مرا به سوى گناه مى شتاباند و در كار توبه، به من وعده امروز و فردا مى دهد.

نمایش منبع