گوناگون

امام صادق عليه السلام : هركس خدا را دوست بدارد ، خدا دوستش مى دارد و هركس خدا دوستش بدارد ، از ايمنان خواهد بود .

رسول خدا صلي الله عليه و آله : هركه خدادوستى را بر خودْدوستى مقدّم بدارد ، در برابر سختى و دشوارى مردم ، خداوند ، او را بسنده است .

الأمالى طوسى ـ به نقل از وَهْب بن مُنَبّه ـ : در زبور داوود عليه السلامخواندم : «اى داوود ! آنچه را مى گويم ، از من بشنو كه حق مى گويم . هركه در حالى كه دوستم دارد ، نزدم بيايد ، او را به بهشت درمى آورم» .

مستدرك الوسائل : عربى باديه نشين ، از على عليه السلام درباره درجات دوستداران پرسيد كه چيست .
حضرت فرمود : «پايين ترين درجه شان ، كسى است كه طاعت خود را كوچك و گناهش را بزرگ مى شمارد و مى پندارد در اين جهان و آن جهان ، جز او را به كيفر نمى گيرند» .
باديه نشين ، بيهوش شد. چون به هوش آمد ، پرسيد : آيا درجه اى بالاتر از آن نيز هست ؟
حضرت فرمود : «آرى ، هفتاد درجه» .

امام على عليه السلام : دوستىِ خدا ، آتشى است كه بر هرچه بگذرد ، مى سوزد و نور خدا بر هر چه بتابد ، درخشيدن مى گيرد .

رسول خدا صلي الله عليه و آله : اى بهترين مقصود و خواسته ! اى بهترين دوست و محبوب ! اى آن كه به خواهانش پاسخ مى دهد ! اى آن كه دوستِ كسى است كه از او فرمان مى برد ! و اى آن كه به دوستدارش نزديك است !

امام باقر عليه السلام : ـ در تفسير گفته خداوند متعال «و پروردگارشان به آنان شرابى پاك نوشاند» ـ : از هر چيزى جز خدا پاكشان مى كند ؛ زيرا جز خدا چيزى نيست كه از آلودگى هاى هستى (ممكن) پاك باشد .

مصباح الشريعة ـ در سخنى كه به امام صادق عليه السلام نسبت داده شده است ـ : مناجات عارفان ، بر سه اصل مى چرخد : بيم ، اميد و دوستى .
بيم، خود، زاده دانش است و اميد ، زاده يقين و دوستى ، زاده شناخت .
نشانِ بيم ، گريز است و نشانِ اميد ، جستجوست و نشانِ دوستى ، مقدّم داشتن محبوب بر جز اوست .
پس چون دانش در سينه پديدار شد ، شخصْ بيمناك مى شود و چون بيم درست گردد ، شخصْ گريزان مى گردد و چون بگريزد ، نجات مى يابد ... و چون دلش استوار گردد ، اميد مى بندد و چون شيرينى اميد را دريابد ، به جستجو برمى آيد و چون توفيق جستجويش دهند ، مى يابد . هرگاه روشنى شناخت بر دل بتابد ، نسيم دوستى مى وزد و چون نسيم دوستى بوزد ، شخص در سايه سار محبوب ، انس مى گيرد و محبوب را بر جز او رجحان مى نهد و با فرمان هايش همگام مى شود و از نافرمانى هايش دورى مى گزيند و چون كنار بساط انس با محبوب ، استقامت ورزد و فرمان هايش را به جاى آورد و از نافرمانى او بپرهيزد ، به روح مناجات ، دست مى يابد .

مصباح الشريعة ـ در سخنى كه به امام صادق عليه السلام نسبت داده شده است ـ : دوستى خدا چون بر ضمير بنده اى بتابد ، او را از هر مشغوليتى مى پردازد
(خالى مى كند) . هر يادى جز ياد خداوند متعال ، تاريكى است . شخص دوستدار ، ضميرش از همه مردم براى خدا خالص تر، سخنش راست تر، عهدش وفادارانه تر ، كردارش پاك تر، يادش پاكيزه تر و جانش بنده تر است . چون مناجات كند ، فرشتگان به او مباهات مى ورزند و به ديدارش افتخار مى كنند . خداوند به سبب او ، سرزمين ها را آباد مى كند ، و به سبب گراميداشت او ، بندگانش را گرامى مى دارد و به سبب حقّ او ، چون بندگان از او درخواستى كنند ، به آنان مى بخشد ، و به سبب رحمت بر او ، بلاها را از آنان برطرف مى كند . اگر خلق مى دانستند كه وى در نزد خداوند ، چه جايگاه و منزلتى دارد ، جز با خاكِ پاى او ، به خداوند عز و جلتقرّب نمى جستند .