شب خيزى

المحجّة البيضاء : از برخى گذشتگان نقل شده است كه خداوند عز و جل به يكى از صدّيقان وحى فرمود : «مرا در ميان بندگانم ، بندگانى است كه دوستم مى دارند و دوستشان مى دارم ؛ مشتاقم هستند و مشتاق آنانم؛ به يادم هستند و به يادشان هستم؛ به من مى نگرند و به ايشان مى نگرم . پس اگر روش آنان را در پيش بگيرى ، دوستت خواهم داشت و اگر از روش آنان درگذرى ، دشمنت خواهم داشت » .
آن صدّيق گفت : پروردگارا ! نشانه آنان چيست ؟
خداوند عز و جلفرمود : «همان گونه كه شبانِ مهربان ، گوسفندانش را
مى پايد ، آنان نيز در روز ، سايه ها را مى پايند و همان گونه كه پرندگان ، مشتاق آشيانه شان هستند ، آنان مشتاق رسيدن غروب خورشيدند . پس چون شبْ آنان را فرو پوشد و تاريكى با همه چيز درآميزد و فرش ها گسترده و پرده ها آويخته گردد و هر دوستدارى با محبوب خود ، خلوت كند ، آنان گام هايشان را براى من خسته مى كنند و رخسارشان را برايم چون فرش بر زمين مى گسترند و با سخنم با من راز مى گويند و با نعمت هايم برايم تملّق مى كنند . در اين حال ، پاره اى نالان و پاره اى گريان ، پاره اى مويه كنان و پاره اى شكوه كنان ، ايستاده و نشسته ، يا در ركوع و در سجده هستند . در برابر چشمانم ، چه ها كه برايم تحمّل نمى كنند! و فرا پيش گوشم ، چه شِكوه ها كه از محبّت من نمى كنند! نخستين چيزى كه به آنان مى بخشم ، اين سه چيز است : [اوّل آن كه] از نور خود در قلبشان مى افكنم . در نتيجه ، چنان از من خبر مى دهند كه من از آنان خبر مى دهم . دوم آن كه اگر آسمان ها و زمين در ميزان عمل آنان [و پاداششان ]باشد ، آن را برايشان كم خواهم شمرد. سوم آن كه با رخسار خود ، به آنان روى مى آورم . آيا فكر مى كنى كسى مى داند به آن كه با رخسارم به او روى آورده ام ، چه ها خواهم بخشيد ؟» .