نهى از جدايى

امام على عليه السلام : پايبند پيوند با يكديگر و موافقت با هم باشيد و از گسستن از يكديگر و هجران يكديگر بپرهيزيد .

امام على عليه السلام : از برادرت تنها به سبب گمان ، مَبُر و پيش از پى جويى و بازخواست [در مورد علّت رفتارى كه تو را رنجانده است] ، از او جدا مشو .

امام على عليه السلام : خيرى در آن كه بى هيچ جرمى از برادرش دورى مى كند ، نيست .

امام على عليه السلام : هرگاه [با كسى] دشمنى كردى ، [از او ]مَبُر [و راهى براى بازگشت بگذار] .

امام على عليه السلام : چه زشت است بريدن [از كسى ]پس از پيوند ، بى مهرى پس از برادرى ، دشمنى پس از صفا[ى دوستى] و از ميان رفتن الفت پس از استوارى آن .

امام على عليه السلام ـ در نامه اى به فرزندش امام حسن عليه السلام ـ : چون برادرت از تو بِبُرد ، خود را به پيوند با او وادار و چون از تو روى گردانَد ، خود را به او نزديك كن و چون بُخل ورزد ، به او بخشش كن و چون دورى كند ، به او نزديك شو و چون درشتى كند ، نرمى كن و چون جُرمى كند ، برايش عذرى بياور ، تا آن جا كه گويى تو بنده او هستى و گويا او بر تو نعمتى دارد ؛ امّا مبادا كه اين كار را نابجا انجام دهى و يا در مورد نااهلش به كار برى .

امام على عليه السلام : به هنگام درشتى برادرت ، خود را به نرمى وادار و چون جدايى پيشه كند ، به پيوند بپرداز و چون بخل ورزد ، بخشش كن و آنچه را از او سر مى زند ، تحمّل كن و با او بپيوند .

امام على عليه السلام ـ در نامه اى به فرزندش محمّد بن حنفيه ـ : مبادا كه برادرت در بريدن از تو ، قوى تر از پيوستنت به او ، و در بدى كردن به تو ، قوى تر از نيكى ات به او باشد .

امام على عليه السلام ـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ : از برادرت مَبُر ، مگر پس از آن كه از به صلاح آوردنش عاجز گشتى ، و پس از بريدن ، از او بدگويى مكن ، مبادا كه راه بازگشتش را به سويت ببندى؛ باشد كه تجربه ها او را به سويت بازگرداند و برايت اصلاحش كند .

امام على عليه السلام : اگر خواستى از برادرت ببُرى ، از خودت چيزى (زمينه دوستى اى) برايش بگذار كه اگر روزى نظرش بر آن قرار گرفت ، بازگردد .

امام صادق عليه السلام : تا هنگامى كه دو مسلمان از يكديگر بريده اند ، شيطان ، همواره شادمان است و چون آن دو يكديگر را ديدار كنند ، زانوانش [از ترس ]به يكديگر مى خورد و [گويا] اعضايش از يكديگر جدا مى شود و بانگ مى زند : واى بر من ، چه سان هلاك شدم؟!

امام صادق عليه السلام : در حالى كه امير مؤمنان خطبه مى خواند ، مردى عبادت پيشه ،
پرهيزگار و كوشا[در راه خدا] به نام همّام ، برخاست و گفت : اى «امير مؤمنان! شخص مؤمن را چنان براى ما وصف كن كه گويى او را مى بينيم» .
حضرت فرمود : «اى همّام ! مؤمن . . . از برادرش نمى بُرد ، غيبتش را نمى كند و به او نيرنگ نمى زند» .

الكافى ـ به نقل از مُرازِم بن حكيم ـ : يكى از ياران ما (عيسى بن ابى منصور) كه شَلقان لقب داشت ، نزد امام صادق عليه السلاممى زيست و كارهاى مالى و تهيه ما يحتاج امام عليه السلام را به عهده داشت . او به سبب تندخويى اش از امام بريد. پس امام، روزى به من فرمود : «اى مُرازِم! آيا با عيسى سخن خواهى گفت (واسطه صلح خواهى شد)؟».
گفتم: آرى .
فرمود: «بسيار خوب! خيرى در هجران نيست».

الكافى ـ به نقل از مُفَضَّل ـ : شنيدم كه امام صادق عليه السلاممى فرمود : «هرگاه دو تَن از يكديگر بِبُرند ، يكى از آن دو ، مستوجب دورى [از رحمت خدا] و لعنت مى شود و چه بسا كه هر دوىِ آنان مستحقّ لعنت شوند» .
مُعتِّب به ايشان گفت : خدا مرا قربانت كند ! اين يك [كه از برادرش بريده است]، ستمكار است. اما ستمديده چه گناهى دارد ؟
فرمود : «زيرا برادرش را به پيوند فرا نمى خواند و سخن [ناخوشايند ]او را نشنيده نمى گيرد . شنيدم پدرم مى گفت : هرگاه دو تن نزاع كنند و يكى ديگرى را مغلوب اقتدار خود سازد ، [لازم است] آن ستمديده به سوى دوستش بازگردد ، و تا آن جا [كوتاه بيايد] كه به او بگويد : "اى برادر! من ستمكارم" ، تا آن كه هجران ميان خود و دوستش را برطرف سازد كه خداوند متعال ، داورى عادل است و حقّ ستمديده را از ستمكار مى گيرد» .