شاد كردن

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : خانه اى در بهشت است كه به آن ، [خانه] شادى گفته مى شود . جز كسى كه كودكان را شاد كرده باشد، وارد آن نمى گردد .

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : براى كودكانتان ، گوشت بخريد و روز جمعه را به ياد آنان بياوريد .

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : خانه اى در بهشت است كه خانه شادى نام دارد . جز كسى كه يتيمانِ اهل ايمان را خرسند ساخته ، وارد آن نمى شود .

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : كسى كه يتيمى را سرپرستى كند تا بى نياز گردد ، خداوند عز و جل در برابر اين كار، بهشت را بر او واجب كرده است ، همان گونه كه خداوند براى خورنده مال يتيم ، آتش [دوزخ] را واجب كرده است .

الكافى ـ به نقل از حبيب بن ابى ثابت ـ : براى امير مؤمنان ، از منطقه هَمَدان و حُلوان ، عسل و انجير آوردند . به سرشناسان قبايل ، دستور داد كه يتيمان [قبيله ]را بياورند . آنان را بالاى مَشك هاى عسل ، بُرد تا عسل بِليسند و خود ، عسل ها را ظرف ظرف ، ميان مسلمانان تقسيم مى كرد. گفته شد: اى امير مؤمنان ! چرا آنان ، عسل مى ليسند ؟
فرمود : «امام ، پدر يتيمان است .همانا به جاى پدرانشان ، آنان را به خوردن عسل وا داشتم» .

ربيع الأبرار ـ به نقل از ابو طفيل ـ : على عليه السلام را ديدم كه يتيمان را فرا
مى خوانْد و به آنان ، عسل مى خورانْد تا آن جا كه يكى از يارانش گفت : دوست داشتم من هم يك يتيم مى بودم !

المناقب ، ابن شهرآشوب : على عليه السلام زنى را ديد كه مَشك آبى بر دوش دارد . مشك را از او گرفت و تا خانه اش بُرد . آن گاه از احوالش پرسيد .
زن گفت : على بن ابى طالب ، شوهرم را به يكى از مناطق مرزى فرستاد و كشته شد و كودكانى يتيم ، برايم به جاى گذاشت . چيزى ندارم و نياز ، مرا به كلفتى مردم وا داشته است .
على عليه السلامبازگشت و آن شب را تا صبح ، مضطرب بود . هنگامى كه صبح شد ، زنبيلى غذا به دوش گرفت. برخى گفتند: بگذار ما به جاى تو بر دوش بكشيم. فرمود : «چه كسى روز قيامت ، گناه مرا بر دوش مى كشد ؟» .
سپس به درِ خانه [ى آن زن ]آمد و در را كوبيد . زن گفت : كيستى ؟
فرمود : «بنده اى كه ديروز ، مشك آبت را به دوش كشيد . در را باز كن . غذايى براى كودكان ، با خود دارم» .
زن گفت : خدا از تو خشنود باشد و ميان من و على بن ابى طالب ، داورى كند !
سپس على عليه السلامداخل خانه شد و فرمود : «دوست مى دارم ثوابى به دست آورم . تو خمير مى كنى و نان مى پزى، يا كودكان را سرگرم مى كنى تا من ، نان بپزم ؟» .
زن گفت : من به پختن نان ، آگاه تر و بر آن ، توانمندترم . تو با كودكان باش و آنان را سرگرم كن ، تا از پختن نان ، فارغ شوم .
زن به سوى آردها رفت و آنها را خمير كرد و على عليه السلام به سوى گوشت
رفت و آن را پخت و از خرما و گوشت و ديگر خوراكى ها ، لقمه به دهان كودكان مى گذاشت و هرگاه كودكان ، لقمه اى مى خوردند ، به آنها مى فرمود: «فرزندم ! به خاطر آنچه بر تو گذشته است ، على بن ابى طالب را حلال كن» .
وقتى زن ، آرد را خمير كرد ، گفت : اى بنده خدا ! تنور را روشن كن .
على عليه السلام ، شتابان ، براى روشن كردن تنور ، حركت كرد . وقتى آن را شعله ور ساخت و [حرارت ]به صورتش برخورد كرد ، گفت : «اى على ! بچش . اين است كيفر كسى كه بيوه زنان و يتيمان را [به حال خود] رها سازد» .
زنى [ديگر] كه على عليه السلام را مى شناخت ، او را ديد و گفت : واى بر تو ، اى زن ! اين ، امير مؤمنان است .
زن ، سراسيمه [به سوى على عليه السلام آمد] و گفت : واى كه شرمنده ات هستم ، اى اميرمؤمنان !
فرمود : «واى كه من ، شرمنده تو هستم ، اى بنده خدا ! از آن رو كه درباره ات كوتاهى كرده ام» .

كشف اليقين : گزارش شده كه على عليه السلام ، شبى بر زنى تهى دستْ عبور كرد كه كودكانى خردسال داشت و از گرسنگى ، گريه مى كردند . آن زن ، كودكان را مشغول و سرگرم مى كرد تا بخوابند ، و آتشى زير ديگى كه فقط آب داشت ، برافروخته بود ، تا كودكان گمان بَرَند كه در ديگ ، غذايى است كه برايشان مى پَزَد .
امير مؤمنان ، از حال زن آگاه شد . به سوى خانه اش راه افتاد ، در حالى كه قنبر نيز با او بود . سپس ، زنبيلى خرما و كيسه اى آرد و مقدارى پيه ، برنج و نان برداشت و بر دوش خود نهاد . قنبر خواست آن را بر دوش كشد كه ايشان ، نگذاشت .
وقتى به خانه زن رسيد ، اجازه ورود خواست . زن ، اجازه ورود داد . سپس مقدارى برنج با مقدارى پيه در ديگ ريخت . وقتى كه از پختن آن فارغ شد ، آن را در اختيار كودكان گذاشت و از آنها خواست كه بخورند .
وقتى سير شدند ، شروع كرد به چرخيدن دور اتاق و صداى «بَع بَع» در آوردن ، و آنها مى خنديدند .
وقتى از خانه بيرون آمد ، قنبر به وى گفت : سرورم ! ديشب امرى شگفت ديدم. علّت برخى را دانستم كه بر دوش كشيدن توشه براى كسب ثواب باشد ؛ امّا علّت دور خانه بر دست و پا چرخيدن و صداى «بع بع» در آوردن را ندانستم !
فرمود : «اى قنبر ! من بر اين كودكان ، وارد شدم ، در حالى كه از شدّت گرسنگى گريه مى كردند . دوست داشتم از نزد آنان خارج شوم ، در حالى كه با شكم سير مى خندند و راهى [براى خنداندن كودكان ]جز آنچه انجام دادم ، نيافتم» .