مقــدمه
فصل اول:
هـمراه با برادر
پرورده دامان رسول
حضرت على عليه السلام مى فرمايد:
... شما خود در پيوند با رسول خدا صلي الله عليه و آله، هم بدليل خويشاوندى و هم به سبب موقعيت ويژه من، جايگاه مرا مى شناسيد. او مرا از روزگارى كه نوزادى بودم در دامن خود مى نشاند و بر سينه مى چسبانيد، در بستر خويش مى خوابانيد و بدنش را به بدنم مى ساييد و از عطر دلپذيرش بهره مندم مى ساخت، لقمه را مى جويد و در دهانم مى گذاشت و هرگز درگفتارم دروغى نشنيد و در رفتارم لغزش و سبكسرى نديد.
شخصيت هر كس و روحيّات او از دوران كودكى شكل مى گيرد. اميرالمؤمنين عليه السلام اين افتخار را داشت كه از عنايتها و تربيتهاى خاص رسول خدا صلي الله عليه و آله برخوردار باشد و در دامان او تربيت گردد و عطر وجود آن حضرت را استشمام كند.
نمایش منبع
محـرم راز
حضرت على عليه السلام فرمود:
موقعيتى كه من در محضر پيامبر خدا صلي الله عليه و آله داشتم براى هيچ كس ديگر نبود. من هر روز سحر محضر ايشان مى رفتم.
انس و ارتباط و پيوند حضرت على عليه السلام با پيامبر، بيش از همه بود و در فرصتهاى مختلف، از علوم بى پايان رسول خدا صلي الله عليه و آله بهره مى گرفت. پيامبر هم به او عنايت ويژه داشت و گفتنيهاى بسيار و اسرار مهمّى را با او در ميان مى گذاشت. اين موقعيت براى هيچ كس ديگر فراهم نبود و همين فضيلت بود كه حسد برخى بدخواهان را بر مى انگيخت.
نمایش منبع
گنجينه وحى
حضرت على عليه السلام فرمود:
هرگاه از پيامبر خدا صلي الله عليه و آله سؤال مى كردم، خواسته ام را پاسخ مى داد و اگر من سكوت مى كردم او خود پيشگام مى شد و از دانش خود بهره مندم مى ساخت.
نخستين گام براى آموختن، سؤال است و به فرموده پيامبر، دانش همچون گنجينه اى است كه كليد آن پرسيدن است. امام على عليه السلام به اين راز معرفت آگاه بود و در هر فرصتى از رسول خدا صلي الله عليه و آلهسؤال مى كرد و آن حضرت هم جواب مى داد. اگر هم امام سؤالى نمى كرد، خود پيامبر آغاز مى كرد و مطالب و حكمتهايى را به على عليه السلاممى آموخت.
نمایش منبع
آشناى قرآن
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:
به خدا سوگند آيه اى از قرآن كريم نازل نشده است مگر اينكه من مى دانم در چه موضوعى و در كجا نازل شده است، زيرا پروردگارم به من دلى انديشمند ـ ژرف انديش ـ و زبانى پرسشگر عنايت كرده است.
گروهى در كنار پيامبر خدا بودند كه به عنوان «كاتبان وحى» شناخته مى شدند و آيات قرآن را كه بر پيامبر نازل شده بود، از او مى شنيدند و مى نوشتند. برجسته ترين شخصيّتى كه بيشترين اوقات در محضر پيامبر بود و نزول آيات را مى ديد و شأن نزول آيات قرآن را مى شناخت، حضرت على عليه السلام بود. استعداد فراوان و قلب آماده و زبان پرسشگر او سبب شده بود نسبت به علوم و مفاهيم قرآن از همه اصحاب، داناتر باشد. به علاوه خود آن حضرت، تجسّم آيات وحى و «قرآن ناطق» بود.
نمایش منبع
در ركاب نور
بريده اسلمى گويد:
هرگاه كه با پيامبر صلي الله عليه و آله به سفر مى رفتيم، على عليه السلاممسؤول توشه و بار پيامبر بود، آنها را از خودش جدا نمى كرد، و هنگامى كه در جايى منزل مى كرديم توشه و اثاث پيامبر را وارسى نموده و اگر نياز به ترميم و اصلاح داشت اصلاح مى كرد و اگر كفش و نعلين پيامبر نياز به تعمير و دوخت داشت آن را انجام مى داد.
اين حديث نشان مى دهد كه على عليه السلام در سفر و حضر همراه و در ركاب پيامبر خدا صلي الله عليه و آله بوده و به عنوان فردى امين و مورد اعتماد و كاردان، هم نگهبانى وسايل آن حضرت را بر عهده داشته است و هم به اصلاح و مرمّت آنها مى پرداخته است.
نمایش منبع
پاسدار پيامبر
موسى بن سلمه مى گويد: از جعفر بن عبداللّه در مورد يكى از ستون هاى مسجد النبى صلي الله عليه و آله كه منسوب به حضرت على عليه السلام است پرسيدم، در پاسخ گفت:
اين همان ستون محرّس است كه حضرت على بر پاى آن از جانب قبر كه درِ منزل پيامبر بوده مى نشست و از پيامبر پاسدارى مى نمود.
هرچند رسول خدا صلي الله عليه و آله زندگى مردمى داشته و متواضعانه در ميان مردم بوده و عادى رفت و آمد مى كرده است، ولى از آنجا كه منافقانى هم در صدد ضربه زدن به آن حضرت بودند، مراقبت و حفاظت از جان پيامبر لازم بوده و امام على عليه السلام به عنوان محافظ رسول خدا صلي الله عليه و آله كنار آن ستون مى نشسته و مراقب اوضاع بوده است. آن ستون هنوز هم در مسجد النبى و كنار قبر حضرت رسول مشخّص است و روى آن نوشته است: «اسطوانة الحَرَس».
نمایش منبع
راستگو و امانتدار
ابى كهمس گويد:
به حضرت صادق عليه السلام عرض كردم: عبداللّه بن ابى يعفور بر شما درود فرستاد.
حضرت فرمود:
بر تو و بر او درود باد، وقتى پيش او رفتى سلام مرا به او برسان و بگو: جعفر بن محمد مى گفت:
نيك بنگر هر آن ويژگى كه باعث شد تا على عليه السلامبه آن مقام بلند نزد پيامبر خدا برسد. خود را ملازم آن خصلت نما. و يقين بدان هر مقامى كه على نزد پيامبر يافت تنها و تنها به خاطر راستگويى و امانتدارى بود.
معيار ارزش انسانها و ميزان مسلمانى «صدق» و «امانت» است. در روايات بسيارى آمده است كه به نماز و ركوع و سجود اشخاص نگاه نكنيد، بلكه بنگريد كه راستگويى و امانت دارى او چگونه است.
نمایش منبع
سرباز فداكار
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
به خدا سوگند على بن ابى طالب عليه السلام تا روزى كه از اين دنيا رفت مال حرامى نخورد و هيچگاه بر سر دو راهى ـ كه هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد ـ قرار نگرفت مگر اينكه پر زحمت ترين آنها را برگزيد و هر حادثه مهمى كه براى پيامبر خدا پيش مى آمد ـ به دليل اعتمادى كه به على داشت ـ از او كمك مى گرفت. و در ميان اين امّت هيچ كس نتوانست همانند على عليه السلام: راه پيامبر را ـ بى كم و كاست ـ طى كند و با اين همه تلاش و كوشش همواره چون بيمناكان كار مى كرد، چشمى به بهشت و چشم ديگر بر آتش داشت، از سويى اميدوار پاداش بهشت و از سوى ديگر هراسناك از كيفر آتش بود.
امام على عليه السلام پيشوايى رها از سلطه دنيا و هواى نفس بود و چون «اسير نفس» نبود، «امير خلق» گشت و در همه شدايد و سختيها ياور و پشتيبان پيامبر خدا بود.
نمایش منبع
فصل دوم:
در صحنه سياست
سازش ناپذيرى
حضرت على عليه السلام فرمود:
بجان خودم سوگند، در نبرد با كسى كه مخالفت حق كند و راه گمراهى پيش گيرد، نه مداهنه مى كنم نه سستى.
از ويژگيهاى آن حضرت، نداشتن سازش با مخالفان حق و عدل و برخوردارى از قاطعيّت انقلابى در راه انجام وظيفه بود.
نمایش منبع
پشتيبان حق
حضرت على عليه السلام فرمود:
در تمامى زندگىِ من، نقطه سياهى نيست تا عيب جويان و اشاره كنندگان با چشم و ابرو اشاره كنند و سخنى گويند. خوارترين افراد نزد من عزيز است تا حق او را بستانم و نيرومند نزد من ناتوان است تا حق ديگران را از او بازگيرم. ما با تمام وجود به قضاى الهى خشنود و در برابر فرمانش تسليم هستيم.
قاطعيّت در اجراى حق و عدالت و پشتيبانى از مظلوم در برابر ظالم از ويژگيهاى «حكومت علوى» بود. هر چند اجراى دقيق عدالت، به كام دنيا خواهان خوش نمى آمد و عدّه اى از على عليه السلاممى رنجيدند، امّا دلخوشى آن حضرت اين بود كه خدايش از او راضى است.
نمایش منبع
سياست علوى
حضرت امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
به خدا سوگند، من همواره در زمره پيشتازان اين حركت بودم تا روزى كه جبهه دشمن تار و مار شد و جاهليت از صحنه بيرون رفت، بى آنكه كم ترين ضعف يا ترسى داشته باشم و امروز نيز در همان راستا قدم بر مى دارم و تصميم دارم باطل را بشكافم تا حق از پهلوى آن بيرون آيد.
مرا با قريش چه كار؟ كه ديروز در موضع كفر بودند و با آنان جنگيدم و امروز نيز كه گرفتار فتنه و انحراف شده اند به پيكارشان خواهم خاست. من همانگونه كه ديروز با آنان برخورد كردم امروز نيز همانم.
امير مؤمنان عليه السلام داراى سابقه ديرين و درخشان در يارى اسلام و مبارزه با مشركان و منافقان داشت. ياور حق بود و دشمن باطل. وى جبهه باطل را در هر نقاب و شكل و شمايل كه بود مى شناخت و با آن مى جنگيد.
نمایش منبع
گناه سازش ناپذيرى
حضرت زهرا عليهاالسلام فرمود:
اينان ـ كارگردانان سقيفه ـ چه عيبى از ابوالحسن گرفتند؟! كه او را براى رهبرى جامعه اسلامى صالح نديدند! ـ بخدا سوگند عيب او را بر خورد سخت ـ و بدون مسامحه و سهل انگارى در برابر حق ـ و مرگبار بودن رويارويى با او و شمشير برّان و بى اعتنايى به مرگ و آگاهى گسترده نسبت به كتاب خدا و گردن فرازى در راه خدا دانسته اند.
آنچه على عليه السلام را از همه ممتاز ساخته بود، استوارى در راه حق، جهاد بى امان با دشمنان خدا، شهادت طلبى و نترسيدن از مرگ، تبحّر در دين و شناختِ عميق از مكتب و قرآن و قاطعيّت و سازش ناپذيرى در راه خدا بود. همين صفتها سبب شده بود كسانى از روى حسد و دشمنى وجود او را نتوانند تحمّل كنند و از در دشمنى با او درآيند.
نمایش منبع
راه پيروزى
آنگاه كه حضرت امير عليه السلام بدليل رعايت مساوات در تقسيم بيت المال مورد عتاب قرار گرفت فرمود:
آنگاه كه حضرت امير عليه السلام بدليل رعايت مساوات در تقسيم بيت المال مورد عتاب قرار گرفت فرمود:
آيا به من امر مى كنيد و اصرار مى ورزيد تا پيروزى را به بهاى ستم بر كسانى كه مسؤوليت سرپرستى آنها بر دوشم نهاده شده است بدست آورم؟!
به خدا سوگند كه تا روزگار در گردش است و ستارگان آسمان در پى هم حركت مى كنند، چنين كار ناروايى نخواهم كرد. اگر اين مال ثروت شخصى من بود در تقسيم آن مساوات را رعايت مى كردم، چه رسد به اينكه مال، مال اللّه است.
اين همان سياست مكتبى است كه در حكومت علوى تجسّم يافته بود. ديگران مثل معاويه، معتقد بودند كه «هدف، وسيله را توجيه مى كند». ولى امام، چون سياست و حكومتش الهى بود، براى پيروزى از شيوه هاى غير اسلامى استفاده نمى كرد و به مردم ظلم و اجحاف نداشت.
نمایش منبع
جنگاور بى‌باك
حضرت امير المؤمنين عليه السلام فرمود:
... و از شگفتيهاى زمانه اين است كه ـ شاميان ـ به من پيام داده اند كه خود را براى مقابله با سرنيزه ها آماده كنم و براى ضربه هاى شمشير شكيبا باشم، مادرانِ گريان به سوگشان بنشينند! تاكنون كسى مرا با دعوت به جنگ تهديد نكرده است و از زخمهاى نيزه و شمشير هراسى نداشته ام، چرا كه بر يقين به پروردگارم تكيه دادم و دينم را زنگار شبهه نيالوده است.
مرگ اگر مرد است گو نزد من آى
تا در آغوشش بگيرم تنگ تنگ
من ز او عمرى ستانم جاودان
او زمن دلقى بگيرد رنگ رنگ
امام على عليه السلام شهادت طلب بود و از مرگ و كارزار باكى نداشت و چه غافل بودند آنان كه او را تهديد به جنگ مى كردند، در حالى كه وى از نوجوانى در ميدانهاى مبارزه و درگيرى رشد كرده بود.
نمایش منبع
شيوه نبرد
۱۵
... وَ عَرَفُوا قَتْلاهُ ـ قَتلى عَلِىٍّ عليه السلام فى لَيلَةِ الهَرير ـ بِضَرَباتِهِ الَّتى كانَتْ عَلى وَتِيرَةٍ واحِدَةٍ،
اِنْ ضَرَبَ طُولاً قَدَّ وَاِنْ ضَرَبَ عَرْضا قَطَّ
وَ كانَتْ كَأَنَّها مِكْواةٌ.
وَ فى رِوايَةٍ:
كانَتْ لِعَلىٍّ عليه السلام: ضَرْبَتانِ: اِذا تَطاوَلَ قَدَّ و اِذا تَقاصَرَ قَطَّ. قالوا: وَ كانَتْ ضَرَباتُهُ أَبْكارا اِذا اْعَتلى قَدَّ وَ اِذا اْعتَرَضَ قَطَّ.
كشته شدگان به دست
حضرت امير عليه السلام را از نحوه ضربت هاى حضرت باز
مى شناختند، زيرا ضربت ها همه يكنواخت بود. اگر
شمشير را از بالا فرود مى آورد دو نيم مى كرد و اگر
از پهلو مى زد قطع مى كرد. و محل ضربه شمشير
گويى با آهن گداخته داغ شده بود.و گفته اند:
همه ضربت هاى على عليه السلام همين دو نوع بوده وقتى از حريف بلندتر قرار مى گرفت از بالا مى زد و دو نيم مى كرد و هنگامى كه برابر بود از پهلو مى زد و قطع مى نمود و گفته اند: بر حريف خود بيش از يك ضربه نمى زد.
نمایش منبع
فصل سوم:
همگام با مردم
غمخوار درماندگان
پيامبر گرامى اسلام صلي الله عليه و آله فرمود:
يا على، خداى متعال تو را چنين قرار داده كه بينوايان را دوست مى دارى و آنان را به عنوان پيروان خويش بپسندى و آنان هم تو را به پيشوايى و امامت بپسندند.
در شيوه حكومت، سياستِ مردمى و جانبدارى از مظلومان و محرومان از اصول كلّى زمامدارى امير مؤمنان عليه السلام بود. او مردم را دوست داشت، مردم هم او را دوست داشتند. همدلى دو جانبه بين پيشوا و پيروان وجود داشت و اين از افتخارات آن امام عدل و اسوه جهاد و الگوى حكومت بود و تكيه اش بر همين توده هاى محروم و طبقات مستضعف بود كه هم هنگام نياز، در صحنه حاضرند و هم بار كمتر بر دوش حكومت به شمار مى روند.
نمایش منبع
ياور محرومان
مغيره ضبّى گويد:
على عليه السلام به موالى ـ شهروندان غير عرب و بردگان آزاده شده ـ تمايل بيشترى داشت و نسبت به آنان مهربانتر بود. ـ در صورتى كه ـ عمر بشدّت از آنان دورى مى گزيد و پرهيز مى كرد.
گرايش به مردم و روحيه مهرورزى به آنان، از ويژگى هاى رهبران الهى است.
نمایش منبع
پيشتاز عمل
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:
اى مردم! بخدا سوگند من هرگز شما را به هيچ طاعتى فرا نمى خوانم مگر آنكه خود بر شما ـ در عمل به آن ـ پيشى مى جويم و از هيچ گناهى بازتان نمى دارم و نهى نمى كنم ـ مگر آنكه پيش از شما، خود را از عمل به آن باز مى دارم.
پيشگامى در عمل و مطابقت شعار با برنامه هاى عملى، از ويژگيهاى پيشوايان با فضيلت است. اين شيوه، مؤثّرترين تبليغ به حساب مى آيد. برعكس، عدم انطباق عمل با شعارها و سخنان، ملّت را سست و بى اعتماد مى كند و چنين حكومتهايى پايگاه مردمى خود را از دست مى دهند.
نمایش منبع
شمع جمع
ضرار بن ضمره يكى از اصحاب ويژه حضرت امير عليه السلامبر معاويه وارد شد، معاويه گفت: على را براى من توصيف كن. ضرار با اصرار معاويه لب به سخن گشود و گفت:
بخدا سوگند او دست نايافتنى و دور از دسترس و داراى نيروهاى پرتوان بود، سخنانى روشنگر مى گفت و به عدل حكم مى راند، از هر سوى او علم مى جوشيد و از تمامى رفتار او حكمت مى تراويد، از دينا و زيورهاى آن وحشت داشت و به شب زنده دارى و خلوت شب انس مى ورزيد.
بخدا سوگند او داراى بصيرتى فراوان و انديشه هايى بلند بود. لباس كوتاه و طعام خشك و بى نان خورش را ـ كه نشانه تواضع و فقر بود ـ دوست مى داشت.
بخدا سوگند چونان يكى از خود ما بود، هرگاه نزد او مى رفتيم ما را به نزديك خود فرا مى خواند و خواسته هاى ما را پاسخ مى گفت و با اين همه مهرورزى و اظهار نزديكى و يگانگى، به دليل هيبتى كه داشت جرأت گفتگو با او را نداشتيم.
نمایش منبع
در بــازار
زاذان مى گويد:
حضرت امـيرالمؤمنين عليه السلام به تنهايى دربازار مى گشت و گمشده را راهنمايى و ناتوان را كمك مى كرد و بهنگام عبور از پيش فروشندگان و كسبه، قرآن كريم را در برابر آنها مى گشود و اين آيه را براى آنها مى خواند «خانه آخرت ـ سعادت ابدى ـ را براى كسانى قرار داديم كه قصد سركشى و فساد در زمين ندارند و عاقبت ـ نيك ـ تنها از آن پرهيزكاران است».
على عليه السلام نسبت به اوضاع جامعه و رفتار كسبه و مردم بى تفاوت نبود، شخصا امر به معروف و نهى از منكر مى كرد و به ناتوانان يارى مى رساند و گمشدگان را راهنمايى مى كرد و با «تذكّر لسانى» مردم را به ياد خدا و قيامت مى انداخت، تا به وظيفه خويش عمل كنند.
نمایش منبع
تنديس عدالت
حضرت على عليه السلام فرمود:
بخدا سوگند اگر اقليمهاى هفت گانه زمين را با هر چه در زير آسمان آنها است به من دهند تا خدا را در حد گرفتن پوست جوى از دهان مورى نافرمانى كنم، نخواهم كرد. چرا كه اين دنياى شما در نزد من از برگ نيم جويده اى در دهان ملخى ناچيزتر است. على را با نعمتهاى فناپذير و لذت هاى گذرا و ناپايدار چه كار!
از ديدگاه على عليه السلام حكومت، وسيله اى براى احقاق حق و اجراى عدالت و احكام خدا بود، نه طعمه اى لذيذ براى كاميابيهاى شخصى. از اين رو سعى داشت در دوران زمامدارى، حق گرا باشد و جلوه ها و جاذبه هاى دنيوى او را نفريبد و از اجراى عدالت باز ندارد.
نمایش منبع
الگوى زمامدارى
حضرت امير عليه السلام فرمود:
خداوند، مرا پيشواى خلق خود قرار داد و هماهنگى با مردم تهيدست را در امور شخصى و خوراك و پوشاك بر من واجب نمود، تا فقرا از من الگو بگيرند و بى نيازى ثروتمندان، آنان را به سركشى و طغيان نخواند.
مردم هميشه به رهبران خود نگاه مى كنند و از رفتار و زندگى آنان الگو مى گيرند. امام در اين سخن، به قناعت و ساده زيستى خود اشاره مى كند، تا پيروان هم از او درس بگيرند و حرص دنيا و لذّت پرستى و تجمّل نداشته باشند و به زر اندوزى نپردازند.
نمایش منبع
همدرى با مردم
حضرت على عليه السلام فرمود:
هيهات كه هوا و هوسم بر من چيره شود و شكمبارگى به گزينش طعام هاى لذيذ وادارم نمايد، در حالى كه چه بسا در يمامه و يا حجاز كسانى باشند كه اميد دستيابى به قرص نانى نداشته و خاطره اى از سيرى ندارند و هرگز مباد كه من با شكم پر بخوابم در حالى كه شايد پيرامون من شكمهاى به پشت چسبيده و جگرهاى سوخته باشد.
بى خبرى مسؤولان حكومتى از وضع زندگى مردم جامعه، ناپسند است. در حكومتهاى غير مردمى، حاكمان به راحت و رفاه خود مى انديشند و همه وسايل آسايش را براى خود و بستگان خويش تأمين مى كنند و به رنج و محروميّت و گرسنگى و نياز طبقات محروم توجّهى ندارند. حضرت على عليه السلام اين شيوه را از شأن حكومت خود دور مى داند و به ياد گرسنگان جامعه در دور افتاده ترين مناطق است.
نمایش منبع
فصل چهارم:
در صحنه زندگى
برنامه روزانه
نقل شده است كه:
هرگاه حضرت اميرالمؤمنين از جهاد و جبهه برمى گشت، به آموزش مردم و قضاوت و دادرسى بين آنان مشغول مى شد و بهنگام فراغت از اين امور، در باغچه اى كه داشت به كار كشاورزى مى پرداخت و در همين حال ذكر خداى بزرگ مى گفت.
مسؤولان متعهد و مردمى، خدمت به مردم را وظيفه خود مى دانند و از همه فرصت ها استفاده مى كنند و هرگز تن پرورى و سهل انگارى ندارند. جهاد، آموزش، قضاوت و كار توليدى از برنامه هاى آنان است.
نمایش منبع
سفـره ولايـت
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در نوع غذا شبيه ترين افراد به پيامبر خدا صلي الله عليه و آله بود. او خود نان و سركه و روغن زيتون مى خورد و به مردم ـ مهمانان خود ـ نان و گوشت مى داد.
از اسارتهاى انسان، اسير شكم بودن است. شيوه زندگى پيامبر و على عليه السلام بسيار شبيه هم بود. هر دو ساده زيست و دور از تجمّل بودند، قناعت مى كردند و به غذاى ساده اكتفا مى كردند. در عين حال به ديگران غذاى بهتر مى دادند و اين نوعى حرمت نهادن به مردم و ادب مهمان نوازى بود كه در اسلام به آن سفارش شده است.
نمایش منبع
نخــل امــيد
حضرت امام صادق عليه السلام فرمود:
گاهى اميرالمؤمنين عليه السلام به سوى صحرا مى رفت وهمراه خود بارى از هسته خرما مى برد، به حضرتش گفته مى شد: اين چيست كه بهمراه دارى؟
مى فرمود: هر دانه از اينها يك نخل است انشاءاللّه .
آنگاه مى رفت و همه آنها را مى كاشت و دانه اى از آنها رد نمى خورد.
كشاورزى و آباد ساختن زمينها و رسيدن به خودكفايى در اين زمينه، مايه عزت و رشد اقتصادى مسلمانان است. حضرت امير عليه السلام در سخنى ديگر فرمودند: (هر كس زمين و آب داشته باشد ولى فقير باشد، از رحمت الهى دور باد). اين اشاره به ضرورت احياى زمين و بهره ورى از اين نعمت الهى است كه در اختيار بشر است. در حديث ديگر است كه: «كشاورزان گنجينه هاى پروردگارند»، و اين اهميت كشت و كار و محبوبيت آن را نزد خداوند مى رساند.
نمایش منبع
امـين امّـت
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمود:
اى مردم كوفه اگر ـ مرا ديديد ـ با اندوخته اى بيشتر از وسائل شخصى زندگى و مركب و غلام خود از نزد شما برگشتم، بدانيد كه خائن بوده ام ـ آن حضرت در مدت حكومت از بيت المال مصرف نمى كرد ـ و هزينه زندگى او از زمين هاى كشاورزى كه در ينبع داشت تأمين مى شد.
نمایش منبع
ساده زيستى
حضرت على عليه السلام فرمود:
به خدا سوگند تن پوش خود را چندان وصله كرده ام كه از وصله كننده اش شرم دارم. روزى گوينده اى به من گفت: آيا زمان دور افكندن آن فرا نرسيده است؟ و من گفتم: دور شو، كه بامدادانِ فردا، شب روان را ستايش كنند.
پيرهن از رخ وصّال خجل
كفن از گريه غسّال خجل
شب روان مست ولاى تو على
جان عالم به فداى تو على
شهريار
همين ساده زيستى و بى آلايشى و قناعت بود كه على عليه السلام را اسوه زهد و پارسايى قرار داد و به ديگران هم مناعت طبع آموخت. به هر حال دنيا مى گذرد و دنيا داران هم هر چه را اندوخته و گرد آورده اند، بايد بگذارند و بروند. بايد آخرت را آباد ساخت كه خانه ابدى است.
نمایش منبع
زهد ناب
حضرت باقر عليه السلام فرمود:
اميرالمؤمنين عليه السلام پنج سال حكومت كرد، و در طول اين مدت آجرى بر آجر و خشتى روى خشت ننهاد، و زمينى را به خود اختصاص نداد و درهم سفيد و دينار سرخى به ارث نگذاشت.
شاعرى گفته است:
تكلّف گر نباشد خوش توان زيست
تعلّق گر نباشد، خوش توان مُرد
و همه مشكلات انسان از دلبستگيهاى مادى است كه او را اسير اين زندگى و مال مى كند. كسى كه دنيا را آسان بگيرد، زندگى هم آسان مى گذرد. زندگى همراه با تكلّف و تقيّد و تشريفات، دردسر ساز است.
گرگ اجل يكايك از اين گلّه مى برد
اين گلّه را ببين كه چه آسوده مى چرد
نمایش منبع
فصل پنجم:
آينه حـق
فهرسـت فضـائل
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرمود:
هر كه مى خواهد به « آدم » و علم او و « نوح » و تقواى او و « ابراهيم » و دور انديشى ـ بردبارى ـ او و « موسى » و هيبت او و « عيسى » و عبادت او بنگرد، به « على بن ابى طالب » بنگرد.
اين مضمون در روايات فراوانى آمده است و آن حضرت، علاوه بر آنكه وارث مجموعه فضايل انبياى الهى بود، در همه صفات كمال و خوبيها سرآمد بود و از همه اصحاب پيامبر، اعلم، افضل، اشجع، اعبد، اتقى و اورع بود. به قول معروف:
«آنچه خوبان همه دارند، تو تنها دارى»
بى جهت نيست كه امام على عليه السلام را «جامع اضداد» شمرده اند و همه فضيلتها را در حدّ كمال و اعلا در وجودش نمايان يافته اند.
نمایش منبع
سيـماى مـردان
مى گويند:
على عليه السلام همانند آن بود كه گويى شكسته و مجددا ترميم شده باشد ـ چهره اى درهم تكيده داشت و يادآور مشكلاتى بود كه تحمل نموده و تجربه اندوخته بود ـ آن حضرت موى سپيد خود را رنگ نمى زد، سبكبال و بى تكلف راه مى رفت و همواره لبخند بر لب داشت.
عضلات قوى و استخوان بندى محكم و اندام پولادين، نتيجه عمرى مبارزات و رشد در دامن مشكلات بود كه آن حضرت عمر خود را اينگونه طى كرده بود. رنگ نكردن موى سفيد هم، پذيرش پيرى و گذشت عمر و وقار انسان است. چابكى در رفت و آمد و داشتن لبى خندان و چهره اى متبسّم از ويژگيهاى ديگر آن حضرت بود.
نمایش منبع
پيمان با فرشتگان
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
حضرت امير عليه السلام هر بامداد ـ در خطاب به دو فرشته نويسنده اعمال ـ مى فرمود: مرحبا بر شما دو فرشته بزرگوار و ياد داشت كننده اعمال ـ به خواست خدا امروز نيز ـ آنچه دوست داريد بر شما املا خواهم كرد، و به دنبال اين تعهد به ذكر: «سبحان اللّه و لا اله الاّ اللّه » مشغول مى شد تا خورشيد طلوع مى كرد. و هنگام عصر نيز تا غروب آفتاب، به همان ذكرها مى پرداخت.
فرشتگان مأمور الهى كه بر هر كس گماشته شده اند و در قرآن از آنان با صفت رقيب و عتيد ياد شده است، حرفها و كارهاى نيك و بد انسان را مى نويسند. بنابراين سخنان و اعمال ما مثل املا گفتن از طرف ما و نوشتن از سوى آنان است. بهتر آنكه جز حرف خوب نزنيم و جز عمل صالح انجام ندهيم.
نمایش منبع
نمـاز، امانت الهى
در تفسير قشيرى آمده است:
هرگاه وقت اداى نماز مى رسيد، رنگ چهره اميرالمؤمنين عليه السلام تغيير مى يافت و بر خود مى لرزيد. وقتى به او مى گفتند: اين چه حالت است؟ مى فرمود: هنگام اداى امانتى رسيده است كه بر آسمانها و زمين و كوهها عرضه شد و آنها از حمل آن سرباز زدند و انسان اين بار امانت را برداشت.
نماز، ايستادن بنده در پيشگاه خداى قادر و قهّار است. او مولا و آفريدگار است و ما بنده اى سراسر نياز. حق نماز آن است كه اين جايگاه را بشناسيم و در نمازها خضوع و خشوع داشته باشيم و حضور قلب را مايه قبولى نمازها بدانيم.
نمایش منبع
اخـلاص در عبـادت
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام: بهنگام وضو گرفتن اجازه نمى داد كسى برايش آب بريزد و مى فرمود: دوست ندارم در نمازم به درگاه خدا كسى را شريك قرار دهم.
توحيد ابعاد مختلفى دارد و شرك هم داراى مراتبى است. اين كه انسان همه عبادات خود، حتّى مقدمات نماز را خودش انجام دهد و از كسى كمك نگيرد، جلوه اى از توحيد است. در فقه نيز آمده است كه اگر كسى آب بريزد و انسان وضو بگيرد، وضويش باطل است، چون همه قسمتهاى وضو بايد توسّط خود شخص انجام شود.
نمایش منبع
بهـداشت فـردى
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام را پارچه اى ـ دستمالى ـ بود كه بهنگام وضو صورت خود را با آن خشك مى كرد و سپس آن را بر ميخى مى آويخت و جز خود حضرت كسى به آن دست نمى زد.
از نظر بهداشتى، هر كس بايد مسواك و شانه و حوله مخصوص به خود داشته باشد و از اين وسايل، استفاده عمومى نشود. اين حديث، هم رعايت اين نكته بهداشتى را از سوى امير مؤمنان نشان مى دهد، هم گوياى نظم اوست كه براى وضو حوله اى جدا داشت كه هم مخصوص خود او بود، هم براى غير وضو از آن استفاده نمى شد.
نمایش منبع
نمـاز خـانه
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در خانه خود اتاقى را كه نه كوچك بود و نه بزرگ، اختصاص به نماز خود داده و هر شب كودكى را براى خوابيدن بهمراه خود مى برد و در همانجا نمازهايش را مى خواند.
در اين حديث دو نكته وجود دارد كه هر دو از آداب و مستحبات اسلامى است:
۱. اختصاص دادن جاى معيّنى براى نماز و عبادت در خانه
۲. پرهيز از تنها خوابيدن در يك خانه كه مكروه است
اختصاص يك مكان براى نماز و عبادت، آن جا را قداست مى بخشد و حضور قلب و تمركز روحى بهترى براى نمازگزار فراهم مى شود.
نمایش منبع
نقـش نگـين
عبد خير مى گويد:
على عليه السلام چهار انگشتر داشتند كه به دست مى كردند: ياقوتى براى نجابت و بزرگى ـ فرزانگى ـ و فيروزه براى پيروزى و حديد چينى براى نيرومندى و عقيق را نيز براى محافظت. نقش نگين ياقوت: «لا إلهَ إلاّ اللّه المَلِكُ الحَقُّ المُبين» و نقش فيروزه: «اللّه ُ المَلِكُ الحَقُّ» و نقش حديد: «ألعِزَّةُ للّه جَميعا» و در نگين عقيق سه سطر نقش بسته بود: «ماشاءَ اللّه ُ، لاقُوَّةَ إلاّ بِاللّه ِ، أستَغفِرُاللّه »
جمله اى كه به عنوان «نقش نگين» نوشته مى شود، مثل شعارى است كه هر كس براى خود اختصاص مى دهد. نقش نگينهاى امامان متفاوت بود، مضمون چهار نقش نگين امام على عليه السلامتوحيد و مالكيّت و عزّت و قوّت خداى متعال بود.
نمایش منبع
در پنـاه نمـاز
حضرت صادق عليه السلام فرمود:
هرگاه حضرت امير عليه السلام از موضوعى نگران و هراسناك مى شد به نمـاز پناه مى برد.
سپس حضرت صادق عليه السلام اين آيه را خواند:
«وَاسْتَعينُوا بِالصَّبُرِ وَالصَّلاةِ ... از شكيبايى و نماز يارى بجوييد . . . ».
و باز فرمود:
حضرت امير عليه السلام در اواخر عمر خود هر شبانه روز، هزار ركعت نماز مى خواند.
نماز، روى آوردن بنده به درگاه خالق قدرتمند و پروردگار جهان است كه گشايش همه مشكلات به دست اوست. براى انسان هيچ تكيه گاهى بهتر از نماز نيست كه هم قوّت روحى مى دهد، هم آرامش مى بخشد و هم غصه ها و نگرانيها را مى كاهد. قرآن كريم نيز ياد خدا را كه جوهره اصلى نماز است، مايه ا طمينان و آرامش قلبها مى داند (دل آرام گيرد ز ياد خداى).
نمایش منبع
رو شنايى چشم
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:
به خدا سوگند هيچگاه از پروردگار خود فرزندانى خوش سيما و نه فرزندانى سَرْو قامت نخواسته ام، بلكه فرزندانى مطيع خداوند و ترسان از او خواسته ام، تا هرگاه به فرزندم نگريستم و او را در حال اطاعت خدا ديدم، چشمانم روشن گردد.
فرزندان صالح، ديندار و مفيد براى جامعه، مايه روشنى چشم والدين و ذخيره صالح براى آنان است و پس از مرگ پدر و مادر هم، خوبيهاى آنان سبب ياد خير و طلب رحمت مردم براى پدر و مادرش مى شود. تربيت دينى اولاد، از مهم ترين وظايف والدين است و ادب، برترين ميراث آنان است.
نمایش منبع
جوينده رضاى حق
ابن عباس مى گويد:
على عليه السلام در تمامى كارهاى خود همواره در پى رضايت الهى بود و به همين جهت «مرتضى» ناميده شد.
اوج ايمان و بندگى انسان اين است كه در پى كسب رضاى خالق باشد و در كارها اخلاص داشته و رضايت پروردگار را در نظر بگيرد، هرچند ديگران خوششان نيايد و از دست انسان ناراضى شوند. مهم، رضايت خداست، چون پاداش و كيفر و بهشت و جهنّم به دست اوست. و اگر «مرتضى» يكى از القاب حضرت على عليه السلاماست، چون عمرى بر مدار رضاى حق عمل كرده است.
نمایش منبع
امام محمد باقر علیه السلام:
اَحَبُّ الاَعمالِ إلَى اللّهِ تَعالى أدوَمُهـا وَ اِنْ قَلَّت؛
محبوبترين كارها نزد خداى متعال آن كارى است كه دوام بيشـترى دارد، گرچـه انـدک باشـد.
جامع الاحاديث، ص ۱۸۲
.jpg "جوانی گمشده !")
.jpg "آینه دل")
- رسول خدا صلی الله علیه و آله ۱۱۰۱۴ حدیث
- فاطمه زهرا سلام الله علیها ۹۰ حدیث
- امیرالمؤمنین علی علیه السلام ۱۷۴۳۰ حدیث
- امام حسن علیه السلام ۳۳۲ حدیث
- امام حسین علیه السلام ۳۲۱ حدیث
- امام سجاد علیه السلام ۸۸۰ حدیث
- امام باقر علیه السلام ۱۸۱۱ حدیث
- امام صادق علیه السلام ۶۳۸۸ حدیث
- امام کاظم علیه السلام ۶۶۴ حدیث
- امام رضا علیه السلام ۷۷۳ حدیث
- امام جواد علیه السلام ۱۶۶ حدیث
- امام هادی علیه السلام ۱۸۸ حدیث
- امام حسن عسکری علیه السلام ۲۳۳ حدیث
- امام مهدی علیه السلام ۸۲ حدیث
- حضرت عیسی علیه السلام ۲۴۵ حدیث
- حضرت موسی علیه السلام ۳۲ حدیث
- لقمان حکیم علیه السلام ۹۴ حدیث
- خضر نبی علیه السلام ۱۴ حدیث
- قدسی (احادیث قدسی) ۴۳ حدیث
- حضرت آدم علیه السلام ۴ حدیث
- حضرت یوسف علیه السلام ۳ حدیث
- حضرت ابراهیم علیه السلام ۳ حدیث
- حضرت سلیمان علیه السلام ۹ حدیث
- حضرت داوود علیه السلام ۲۱ حدیث
- حضرت عزیر علیه السلام ۱ حدیث
- حضرت ادریس علیه السلام ۳ حدیث
- حضرت یحیی علیه السلام ۸ حدیث
تــعــداد كــتــابــهــا : ۱۱۱
تــعــداد احــاديــث : ۴۵۴۵۶
تــعــداد تــصــاویــر : ۳۸۳۸
تــعــداد حــدیــث روز : ۶۸۵