حديث و آيات: فصل يكم : ايثار اهل بيت عليهم السلام

احمد بن محمّد بن ابراهيم ثعلبى مفسّر: در كتابى ديده ام كه چون رسول خدا صلي الله عليه و آله آهنگ هجرت كرد، على بن ابى طالب را در مكّه به جانشينى خود نهاد تا قرضهاى حضرت صلي الله عليه و آله را ادا كند و امانتهايى را كه نزد او بود، به صاحبانشان باز گرداند. پيامبر صلي الله عليه و آله شبى كه به غار رفت ـ در حالى كه خانه را محاصره كرده بودند ـ به على دستور داد در بستر او بيارمد و به او فرمود: بُرد حضرمى سبز مرا بر دوش افكن كه به خواست خداوند متعال، آسيبى از ايشان به تو نرسد. على نيز چنين كرد. خداوند به جبرئيل و ميكائيل وحى كرد كه من، ميان شما دو نفر، برادرى برقرار كردم و عمر يكى از شما را بيش از ديگرى قرار دادم، كدام يك از شما زندگى را بر مى گزيند؟ هر دو زندگى را برگزيدند. خداوند به آن دو وحى كرد كه: آيا شما همچون على بن ابى طالب نيستيد؟! من ميان او و پيامبر خود، محمّد برادرى برقرار كردم و على در بستر محمّد آرميد و خود را فداى او كرد و زندگى او را بر خود ترجيح داد؟! به زمين فرود آييد و او را از دشمنش حفظ كنيد، آن دو نيز فرود آمدند و جبرئيل، در كنار سرحضرت عليه السلام وميكائيل، در كنار دو پاى حضرت عليه السلامايستادند. جبرئيل ندا مى داد: خوشا، خوشا! اى على بن ابى طالب چه كسى همچون توست كه خداوند عزّوجل به وجود او بر فرشتگان ببالد؟! خداوند عزّوجل به پيامبرش كه در راه مدينه بود، اين آيه را در شأن على نازل فرمود: «از مردم كسى است كه براى جستن خشنودى خدا جان خويش را فدا مى كند» .