حديث و آيات: مقدمه

«قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّه َ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمْ اللّه ُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللّه ُ غَفُورٌ رَحِيمٌ»

بگو: اگر خدا را دوست داريد، از من پيروى كنيد تا خدا نيز شما را دوست بدارد، و گناهانتان راببخشايد و خدا آمرزنده مهربان است.

اسلام برنامه تكامل و تعالى انسان است. زير بنا و اساس اين برنامه و اين مكتب محبت است. مسئله محبّت به اندازه اى در تحقّق برنامه هايى كه اسلام براى پيشرفت جامعه انسانى پيش بينى كرده، مفيد است كه پيشوايان دين آن را اساس و پايع بلكه خود دين دانسته اند.
امام صادق عليه السلام فرمود: «هَل الدّين إلاّ الحُبّ»

آيا دين به جز محبّت و مهرورزى است؟!

و امام باقر عليه السلام فرمود: «الدّينُ هوَ الحُبُّ وَ الحُبُّ هُو الدّين».

دين همان محبّت و محبّت همان دين است.

خدايى را كه دين معرّفى مى كند بالاترين مرتبه محبّت و مهرورزى را نسبت به موجودات به ويژه انسانها دارد.
از اين رو اوّلين صفتى كه مسلمانها در جمله اى كه هميشه و هر روز بارها و بارها موظّف اند آن را تكرار كنند بلكه در ابتداى هر كلام و هر كارى به زبان آورند، صفت مهربانى و مهرورزى او نسبت به موجودات عالم و انسان است. در كلمه «بسم اللّه الرحمن الرحيم» كه برنامه افتتاحيه تمام مسلمانان است بعد از نام خدا يعنى اللّه دو صفت رحمان و رحيم بايد گفته شود و هميشه محبّت او مورد توجه باشد، زيرا او مهربانترين مهربانان است و همين لطف و مهربانى به انسانها بلكه به موجودات، عامل خلقت آنان و گستردن نظام هستى شده است. در قرآن آمده است: «وَ رَحْمَتى وَسِعَتْ كُلَّ شَى ء»

و بعد از مرحله خلقت مى بينيم خداوند منّان همانطور كه خود نسبت به موجودات و مخلوقات خود و در رأس آنها انسانها محبت دارد، از انسانها خواسته است كه نسبت به همديگر هم با محبت باشند و روزبه روز بر محبّت خود نسبت به ديگران بيفزايند.
شايد بتوان گفت يكى از حكمتهاى قرار دادن نسل انسانها از يك پدر و مادر همين باشد كه انسانها نسبت به يكديگر احساس علاقه و محبّت كنند و همديگر را برادر و خواهر خود بدانند.
مكتب همه انبياى الهى از آدم تا خاتم بر محور و پايه محبت، بنا شده است و پايگاه اصلى حكومت اسلامى، عشق و علاقه مردم نسبت به پيشوايان دينى و رهبران امّت اسلامى است و پيشوايان بزرگ و معصوم اسلام نيز براى اينكه مردم با شيرينى محبت، زندگى و جامعه خود را شيرين و پر از محبت و عشق و علاقه كنند و از بركات اين صفت الهى و نعمت بزرگ خدادادى بهره مند شوند، مردم را به محبّت و مهرورزى فراخوانده و راه و روش آن را عملا" به مردم نشان دادند، كه نمونه هايى از آنها را در اين مجموعه خواهيد خواند.
در عمل نيز آن بزرگواران بعد از خداوند متعال مهربانترين انسانها نسبت به موجودات ديگر به ويژه انسانها بودند. تا جايى كه به خاطر محبت به مردم و عشق به آنان از همه چيز حتى جان خود گذشتند تا افراد جامعه را به سعادت ابدى برسانند.
در مورد پيامبر در قرآن مى خوانيم: «وَ ما اَرْسَلْناكَ اِلاّ رَحمةً لِلْعالَمين»

ما تو را جز اينكه مايه رحمت جهانيان باشى، نفرستاديم. و در جاى ديگر مى خوانيم: «عَزيز عليهِ ما عَنِتُّمْ حَريصٌ عَليكم بِالمؤمنينَ رَئوفٌ رَحيم»

ناراحتى هاى شما بر او گران است و نسبت به هدايت شما سخت علاقه مند است و نسبت به مؤمنان رئوف و مهربان است.
اين عطوفت و مهربانى پيامبر صلي الله عليه و آله باعث شد كه خود را در زحمت طاقت فرسا بيندازد و رنجهاى فراوان متحمّل شود.
آرى پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و اهل بيت او به قدرى نسبت به مردم مهربان و دلسوز و علاقه مند بودند كه حتى در لحظات آخر عمر - كه هر كسى به فكر و انديشه نجات خود است - آنهابه ياد امّت و گرفتارى هاى آنان بودند. در حديثى از امير مؤمنان عليه السلامچنين آمده است:
اخرين چيزى كه از پيامبر شنيده شد اين بود كه وقتى ملك الموت در آخرين لحظات خدمت پيامبر براى قبض روح آمد، گفت: تو مخيّر هستى به لقاء پروردگار بروى يا در دنيا بمانى. فرمود: به سوى خدا نه به دنيا. بعد فرمود: «أوصيكُم بالضعيفين خَيراً: اليتيمِ وَ المَملوكِ». شمارا سفارش مى كنم به نيكى نسبت به يتيم و كسى كه بنده ديگرى است و از خود مال و منالى و اختيارى ندارد.
از احاديث اين مجموعه و احاديث ديگرى كه در اين موضوع آمده است به خوبى استفاده مى شود كه نخستين موجودى كه بايد انسان محبت او را در دل داشته باشد و به آن عشق بورزد خالق هستى است كه محبوب واقعى و اصلى اوست و انسانها هر چه دارند از اوست و او مهربانترين مهربانان است و در مرحله بعد پيامبر و جانشينان او كه واسطه فيض الهى به بندگان هستند و در مرحله بعد انسانهاى مرتبط با اهل بيت عليهم السلام و صاحبان ايمان و تقوا.
اميد است با شناخت محبوب حقيقى و محبوبان درگاه الهى بتوانيم با مهرورزى نسبت به آنان، خود نيز محبوب پروردگار جهانيان گرديم و به هدف عالى انسانى برسيم.
انشاء اللّه .

محمود شريفى
بيست و دوّم ارديبهشت ماه 1385

نمایش منبع

بازگشت به : مقدمه