حديث و آيات: لواط كننده

بحار الأنوار عن مَيمونَ اللَّبّانِ: كنتُ عند أبي عبدِ اللّه ِ عليه السلام فقُرِئَ عِندَهُ آياتٌ مِن «هُودٍ» ، فلَمّا بَلغَ «و أمْطَرْنا عَلَيْها حِجارَةً مِن سِجِّيلٍ مَنضُودٍ .مُسَوَّمَةً عِندَ ربِّكَ و ما هِيَ مِن الظّالِمينَ بِبَعيدٍ» .فقالَ عليه السلام : مَن ماتَ مُصِرّا علَى اللِّواطِ فلَم يَتُبْ يَرميهِ اللّه ُ بحَجَرٍ مِن تلكَ الحِجارَةِ يكونُ فيهِ مَنِيَّتُهُ و لا يَراهُ أحَدٌ .

بحار الأنوار ـ به نقل از ميمون لبّان ـ : نزد امام صادق عليه السلام بودم كه در حضور ايشان آياتى از سوره هود خوانده شد. چون به اين آيه رسيده شد: «و سنگهايى از [نوع ]سنگ گِلهاى لايه لايه بر آنان بارانديم [سنگهايى ]كه نزد پروردگارت نشان زده بود. و آن از ستمگران دور نيست»، حضرت فرمود: هر كس بر عمل لواط مداومت ورزد و توبه نكرده بميرد، خداوند يكى از آن سنگها را بر او بزند كه مرگش در آن باشد و هيچ كس آن را نبيند.

نمایش منبع

بازگشت به : لواط كننده