حديث و آيات: ناچارى

كتاب من لا يحضره الفقيه ـ به نقل از محمّد بن عمرو بن سعيد از فرد ديگرى ـ : زنى نزد عمر آمد و گفت : اى امير مؤمنان! من زنا داده ام، پس حدّ خداوند عزّ و جلّ را بر من جارى كن . عمر دستور داد او را سنگسار كنند . اما امير المؤمنين على عليه السلام كه در آن جا حاضر بود ، به عمر فرمود : از او بپرس چگونه زنا داده است؟ عمر پرسيد ؛ زن گفت : در بيابانى بودم و سخت تشنه شدم . از دور خيمه اى ديدم . به آن جا رفتم و ديدم عربى صحرانشين، در آن خيمه است . از او آب خواستم، اما او به اين شرط راضى شد آب بدهد كه خود را در اختيار او قرار دهم . من فرار كردم . ليكن تشنگى چندان بر من فشار آورد كه چشمانم گود افتاد و زبانم بند آمد . وقتى تشنگى بر من غالب آمد، نزد آن مرد آمدم و او به من آب داد و با من همبستر شد . پس ، على عليه السلام فرمود : اين زن مشمول اين سخن خداوند عزّ و جلّ است : «و هر كس ناچار شود بى آن كه زياده خواه و تجاوز كار باشد ، گناهى بر او نيست» . اين زن نه زياده خواهى كرده و نه تجاوز . پس او را آزاد كن . در اين هنگام عمر گفت : اگر على نبود عمر هلاك شده بود .