حديث و آيات: بر گرفتن از دنيا به اندازه ضرورت

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : هَؤلاءِ أنبياءُ اللّه ِ و أصفياؤهُ تَنَزَّهوا عنِ الدنيا ··· ثُمّ اقتَصَّ الصالحونَ آثارَهُم ··· و أنزَلُوا الدنيا مِن أنفسِهِم كالمِيتَةِ التي لا يَحِلُّ لِأحَدٍ أن يَشبَعَ منها إلاّ في حال الضرورةِ إلَيها ، و أكَلُوا مِنها بقَدرِ ما أبقَى لَهمُ النَّفسَ و أمسَكَ الرُّوحَ ، و جَعَلُوها بمنزلةِ الجِيفةِ التي اشتَدَّ نَتنُها ، فَكُلُّ مَن مَرَّ بها أمسَكَ على فِيهِ ، فَهُم يَتَبَلَّغُونَ بأدنَى البلاغِ ···
إخواني ، و اللّه ِ لَهِيَ في العاجلةِ و الآجلَةِ ـ لِمَن ناصَحَ نفسَهُ في النَّظَرِ و أخلَصَ لها الفكرَ ـ أنتَنُ مِن الجِيفةِ ، و أكرَهُ مِن المِيتةِ ، غيرَ أنَّ الذي نَشَأ في دِباغِ الإهابِ لا يَجِدُ نَتْنَهُ و لا تُؤْذِيهِ رائحتُهُ ما تُؤذِي المارَّ بهِ و الجالسَ عندَهُ .

امام على عليه السلام : اين پيامبران و برگزيدگان خدا هستند كه از دنيا دل بركندند . . . و سپس مردمان صالح و پارسا در پى آنان رفتند . . . و دنيا را چون مردارى ديدند كه جز در حال ضرورت، خوردن از آن بر هيچ كس روا نيست و از آن به اندازه اى خوردند كه زنده بمانند و نميرند و دنيا را به منزله لاشه اى بس گنديده دانستند كه هر كس [از آنها] بر آن مى گذشت دهان [و بينى] خود را مى گرفت . آنان از دنيا به كمترين قوت بسنده مى كردند···
برادران من! به خدا سوگند، دنيا ، در اين سراى و آن سراى ـ در نظر كسى كه انديشه اش را ناب و فكرش را خالص گرداند ـ گنديده تر از لاشه و نا خوشايندتر از مردار است ، اما آن كه كارش دباغى پوست است ، مانند كسى كه از كنار آن لاشه و مردار مى گذرد، يا نزديكش نشسته است، گنديدگى آن را حس نمى كند و بوى آن آزارش نمى دهد.

نمایش منبع

بازگشت به : بر گرفتن از دنيا به اندازه ضرورت