حديث و آيات: مقدمه

عَن نَجيحٍ قـالَ: رَاَيْتُ الْحَسَنَ بْنَ عَلىٍّ عليه السلام يَاكُلُ وَ بَيْنَ يَدَيْهِ كَلْبٌ، كُلَّما أَكَلَ لُقْمَةً طَرَحَ لِلْكَلْبِ مِثْلَها، فَقُلْتُ لَهُ: يَا بْنَ رَسُولِ اللّه ِ أَلا أَرْجِمُ هذَا الْكَلْبَ عَنْ طَعامِكَ؟ قالَ عليه السلام : دَعْهُ اِنّى لاََسْتَحْيى مِنَ اللّه ِ أَنْ يَكُونَ ذُورُوحٍ يَنْظُرُ فى وَجْهى وَ أَنَا آكُلُ ثُمَّ لا أُطْعِمُهُ.

نجيج گويد: ديدم امام حسن عليه السلام غذا مى خورد و سگى مقابلش بود، هر لقمه اى كه حضرت ميل مى فرمود لقمه اى نيز براى سگ مى انداخت، عـرض كردم: اى فـرزند پيامبر آيا اين سـگ را بـرانم ؟ فرمود: رهايش كن. از خدا حيا دارم كه طعامى بخـورم و جـاندارى مقابلم ايسـتاده باشد و نگاه كند و بـه آن غذا ندهـم. غذا دادن به حيوانات، پسنديده است، خصوصا حيوانى همچون سگ كه مشهور به وفا و قدرشناسى است. اين حديث نيز روح بلند سخاوت و كرم آن حضرت را نشان مى دهد.

نمایش منبع

بازگشت به : مقدمه