حديث و آيات: علت شادى و اندوهى كه بهظاهر دليل ندارند

الكافي عن جابرٍ الجُعفيِّ : تَقَبَّضْتُ بَينَ يَدَي أبي جعفرٍ عليه السلام ، فقُلتُ : جُعِلتُ فِداكَ ، رُبَّما حَزِنتُ مِن غَيرِ مُصيبَةٍ تُصيبُني أو أمْرٍ يَنزِلُ بِي ، حتّى يَعْرِفَ ذلكَ أهلي في وَجْهي و صَديقي ، فقالَ : نَعَم يا جابرُ ، إنّ اللّه َ عزّ و جلّ خَلقَ المؤمنينَ مِن طِينةِ الجِنانِ و أجْرى فيهِم مِن ريحِ رُوحِهِ ، فلذلكَ المؤمنُ أخو المؤمنِ لأبيهِ و اُمّهِ ، فإذا أصابَ رُوحا مِن تلكَ الأرواحِ في بَلَدٍ من البُلْدانِ حُزنٌ ، حَزِنتْ هذهِ لأنَّها مِنها .

الكافى ـ به نقل از جابر جعفى ـ : در حضور امام باقر عليه السلام دلم گرفت . عرض كردم : فدايت شوم ، گاهى اوقات بدون آن كه مصيبتى يا گرفتاريى به من رسد، اندوهگين مى شوم، چندان كه همسرم و دوستم آن را در چهره ام مى خوانند. فرمود : همين طور است، جابر ! خداوند عزّ و جلّ مؤمنان را از طينت بهشتى آفريد و از نسيم روح خويش در آنها روان ساخت، از اين روست كه مؤمن برادر تنى مؤمن است . پس هرگاه به يكى از آن ارواح در شهرى اندوهى رسد، آن روح ديگر اندوهگين شود؛ زيرا از جنس اوست.

نمایش منبع

بازگشت به : علت شادى و اندوهى كه بهظاهر دليل ندارند