حديث و آيات: مقدمه

عَـنِ الصَّـادِق عليه السلام: وَاللّه ِ ما أَكَلَ عَلِىُّ بْنُ أَبى طالبٍ عليه السلام مِنَ الدُّنْيا حَراما قطُّ حَتّى مَضى لِسَبيلِهِ وَ ما عَرَضَ لَهُ أَمْرانِ كِلاهُما لِلّهِ رِضىً اِلاّ أَخَذَ بِأَشَدِّهِما عَلَيْهِ فى بَدَنِهِ ـ دينِـهِ ـ وَ مـا نَزَلَتْ بِرَسُـولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله نازِلَةٌ قَـطُّ اِلاّ دَعاهُ ثِقَةً بِهِ وَ ما أَطاقَ أَحَدٌ عَمَلَ رَسُولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهمِنْ هذِهِ الأُمَّةِ غَيْـرُهُ وَ اِنْ كان لَيَعْمَلُ عَمَلَ رَجُلٍ كانَ وَجْهُهُ بَيْنَ الْجَنَّـةِ وَ النّارِ يَرْجُو ثَوابَ هذِهِ وَ يَخافُ عِقابَ هذِهِ.

حضرت صادق عليه السلام فرمود: به خدا سوگند على بن ابى طالب عليه السلام تا روزى كه از اين دنيا رفت مال حرامى نخورد و هيچگاه بر سر دو راهى ـ كه هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد ـ قرار نگرفت مگر اينكه پر زحمت ترين آنها را برگزيد و هر حادثه مهمى كه براى پيامبر خدا پيش مى آمد ـ به دليل اعتمادى كه به على داشت ـ از او كمك مى گرفت. و در ميان اين امّت هيچ كس نتوانست همانند على عليه السلام: راه پيامبر را ـ بى كم و كاست ـ طى كند و با اين همه تلاش و كوشش همواره چون بيمناكان كار مى كرد، چشمى به بهشت و چشم ديگر بر آتش داشت، از سويى اميدوار پاداش بهشت و از سوى ديگر هراسناك از كيفر آتش بود. امام على عليه السلام پيشوايى رها از سلطه دنيا و هواى نفس بود و چون «اسير نفس» نبود، «امير خلق» گشت و در همه شدايد و سختيها ياور و پشتيبان پيامبر خدا بود.

نمایش منبع

بازگشت به : مقدمه