حديث و آيات: ۱۷۱. سفرى معنوى

امام على عليه السلام: اَ لْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لا مَقْنوطٌ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ لا مَخْلُوٌّ مِنْ نِعْمَتِهِ، وَ لا مُو?يَسٌ مِنْ رَوْحِهِ، وَ لا مُسْتَنْكَفٌ عَنْ عِبادَتِهِ الَّذى بِكَلِمَتِهِ قامَتِ السَّماواتُ السَّبْعُ، وَ اسْتَقَرَّتِ الاَرْضُ المِهادُ، وَ ثَبَتَتِ الجِبالُ الرَّواسى، وَ جَرَتِ الرِّياحُ اللَّواقِحُ، وَ سارَ فى جَوِّ السَّماءِ السَّحابُ وَ قامَتْ عَلى حُدودِهَا الْبِحارُ؛

ستايش، از آنِ خدايى است كه كسى را از رحمتش نوميد و از نعمت هايش محروم نمى كند؛ اميد كسى را از لطف خويش نمى بُرد و كسى را از پرستش خود، باز نمى دارد؛ همان كه به فرمانش، آسمان هاى هفتگانه برپا شدند و زمينِ هموار، برقرار شد و كوه هاى استوارِ سر به فلك كشيده، پابرجا گشتند و بادهاى بارور كننده، روان شدند و ابرها در فضاى آسمان به حركت درآمدند و درياها در كرانه هاى خود ايستادند.

نمایش منبع

بازگشت به : ۱۷۱. سفرى معنوى