حديث و آيات: دعاى بايسته در هنگام ديدن دنياداران

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا در مقام رضا ، هنگامى كه چشمش به دنياداران مى افتاد ـ : ستايش ، خداوند را از سر خشنودى به حكم خدا. گواهى مى دهم كه خداوند ، روزى هاى بندگانش را به عدالت تقسيم كرده، و با همه آفريدگانش به احسان ، رفتار نموده است.
بار خدايا! بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا با آنچه به دنياداران داده اى ، در بوته امتحان ميفكن، و آنان را به خاطر آنچه به من نداده اى [و به آنان داده اى] ، ميازماى، كه در نتيجه بر آفريدگانت رشك برم و تقدير تو را به ديده حقارت بنگرم.
بار خدايا! بر محمّد و آل او درود فرست، و جان مرا به قضاى خودت شاد بدار، و سينه ام را براى [پذيرش] جايگاه هاى حُكمت (تقديرت) بگشاى، و مرا چنان اعتمادى [به خودت] ببخش تا به سبب آن ، اقرار كنم كه قضاى تو ، جز به نيكى روان نگشته است، و مرا بر نداده هايت به من ، سپاس گزارتر از داده هايت به من ، قرار ده.
و مرا از اين كه به خاطر نادارى ، گمان پستى برم ، يا دارايى را برتر بپندارم، مصون بدار؛ زيرا بزرگ ، كسى است كه طاعت تو بزرگش كرده است، و عزيز ، كسى است كه عبادت تو عزّتش بخشيده است. پس بر محمّد و آل او درود فرست، و ما را از ثروتى پايان ناپذير برخوردار كن، و با عزّتى از دست ناشدنى ، تأييدمان فرما، و ما را در مُلك جاويدانْ رها گردان، كه تويى خداى يگانه يكتاى بى نياز، كه نه فرزندى دارى و نه فرزند كسى هستى، و تو را هيچ همتايى نيست.