حديث و آيات: دل و مشاهده خدا
إرشاد القلوب ـ في حَديثِ المِعراجِ ـ : أمَّا الحَياةُ الباقِيَةُ فَهِيَ الّتي يَعمَلُ لِنَفسِهِ حتّى تَهونَ عَلَيهِ الدّنيا و تَصغُرَ في عَينَيهِ ، و تَعظُمَ الآخِرَةُ عِندَهُ ··· فإذا فَعَلَ ذلِكَ أسكَنتُ في قَلبِهِ حُبّا حتّى أجعَلَ قَلبَهُ لي ، و فَراغَهُ و اشتِغالَهُ و هَمَّهُ و حَديثَهُ مِنَ النِّعمَةِ الّتي أنعَمتُ بِها عَلى أهلِ مَحَبَّتي من خَلقي ، و أفتَحَ عَينَ قَلبِهِ و سَمعُهُ ؛ حتّى يَسمَعَ بِقَلبِهِ ، و يَنظُرَ بِقَلبِهِ إلى جَلالي و عَظَمَتي .
ارشاد القلوب: در حديث قدسى معراج آمده است: زندگى جاويدان زندگى اى است كه آدمى براى خود چنان كار كند كه دنيا در نظرش بى ارزش شود و در نگاهش خُرد آيد و آخرت در نظرش بزرگ شود··· هر گاه چنين كند، در دل او چنان محبّتى قرار دهم كه دل او و فراغت و اشتغال و همّت و سخنش از نعمتى كه به دوستداران خود عطا كرده ام، همگى، را از آن خودم گردانم و چشم دل و گوشش را باز كنم تا به دل خود بشنود و به دل خود به شكوه و عظمت من بنگرد.