حديث و آيات: مقدمه
عَنْ أَبى حَمزَةَ الثُّمالى عَنْ عَلىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عليهماالسلام:
اِنَّهُ كانَ اِذا طَعِمَ قالَ:
«اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذى أَطْعَمَنا وَسَقانا وَ كَفانا وَاَيَّدَنا وَ آوانا وَ أَنْعَمَ عَلَينا وَاَفضَلَ،
اَلْحَمْدُلِلّهِ الَّذى يُطْعِمُ وَ لايُطْعَمْ.
ابو حمزه ثمالى مى گويد:
امام چهارم عليه السلامهنگامى كه غذا مى خورد مى فرمود:
حمد و ستايش براى خدايى است كه ما را اطعام كرد و سيراب نمود و به قدر كفاف به ما نعمت داد و تأييد كرد و پناه داد و بر ما نعمت و برترى داد. ستايش مخصوص آن خدايى است كه اطعام مى كند ولى خود نمى خورد.
معرفت و كمال انسان در شناخت نعمت هاى خداوند و اداى شكر آنهاست. موحّد، همه نعمت ها را از خدا مى داند و به شكرانه برخوردارى از اين همه نعمت، به بندگى و نماز و شكر مى پردازد.