حديث و آيات: تعريف زهد
الإمام عليّ عليه السلام : إنَّمَا النّاسُ ثَلاثَةٌ : زاهِدٌ وراغِبٌ وصابِرٌ . فَأَمَّا الزّاهِدُ فَلا يَفرَحُ بِشَيءٍ مِنَ الدُّنيا أتاهُ ولا يَحزَنُ عَلى شَيءٍ مِنها فاتَهُ ، وأمَّا الصّابِرُ فَيَتَمَنّاها بِقَلبِهِ ، فَإِن أدرَكَ مِنها شَيئا صَرَفَ عَنها نَفسَهُ لِما يَعلَمُ مِن سوءِ عاقِبَتِها ، وأمَّا الرّاغِبُ فَلا يُبالي مِن حِلٍّ أصابَها أم مِن حَرامٍ . 
امام على عليه السلام : مردم ، سه دسته اند: زاهد، دنياخواه و شكيبا. زاهد ، هرگاه چيزى از دنيا به او برسد ، بدان شاد نمى شود و براى از دست دادن چيزى از آن نيز اندوهگين نمى شود. شكيبا ، در دل تمنّاى دنيا را دارد ، امّا اگر به چيزى از آن دست يابد، چون عاقبتِ بَدَش را مى داند، از آن روى بر مى تابد. دنياخواه ، اهمّيتى نمى دهد كه از حلال به دنيا برسد يا از حرام.