خـودپسندان تـنها

وحشت و ترس، جايى است كه انسان همدمى نداشته باشد.
داشتن «انيس» و «همدم»، مايه قوت قلب و جرأت و اميدوارى است.
«خودپسندى»، زمينه حضور ديگران را در قلمرو زندگى انسان از بين مى برد.
خودخواه، فقط خود را قبول دارد.
خود پسند، فقط خويشتن را انسان مى شمارد.
شما نيز، از كسى كه چنين خصلتى دارد گريزانيد و از او خوشتان نمى آيد.
نتيجه آنكه: انسانهاى گرفتار عجب و خودپسندى، نه روحيه انس گرفتن و دوست شدن و صميميت با ديگران را دارند، و نه ديگران به خاطر اين صفت ناپسند، مايل به دوستى با آنانند. پس ايشان تنها و بى همدم مى مانند.
خودپسند، در كنار ديگران هم كه باشد، چون همدمى ندارد، تنهاست و اين تنهايى چه وحشت انگيز و جان فرساست!
رهايى از اين روحيه شوم، رشته محبتهاى ديگران را نسبت به انسان استوارتر مى سازد.
قبول داشتن ديگران و حرمت نهادن و احترام كردن، براى انسان «همدم» و «مونس» مى آفريند!