احادیث امام سجاد علیه السلام۸۸۰ حدیث

امام زين العابدين عليه السلام : دنيا دو گونه است: دنياى در حدّ كفاف و دنياى لعنت شده.

امام زين العابدين عليه السلام : [در كربلا] چون كار بر حسين بن على بن ابى طالب عليه السلام سخت شد ، همراهانش به او نگريستند ، ديدند كه ايشان به خلاف ايشان است؛ چرا كه هرچه كار سخت تر مى شد ، رنگ از چهره آنان بر مى گشت و بدن هايشان به لرزه و قلب هايشان به تپش مى افتاد ؛ امّا حسين عليه السلام و عدّه اى از ياران خاصّ او ، رنگ چهره شان روشن مى شد و بدن هايشان آرام مى گرفت و دل هايشان تسكين مى يافت. همراهان به يكديگر گفتند: ببينيد، از مرگ باكى ندارد!
حسين عليه السلام به ايشان فرمود: «صبور باشيد ، اى بزرگ زادگان؛ زيرا مرگ ، چيزى نيست ، جز پلى كه شما را از رنج و سختى به سوى بهشت هاى پهناور و خوشى و آرامش هميشگى عبور مى دهد. پس كدام يك از شما دوست ندارد كه از زندانى به كاخى منتقل شود؟ و براى دشمنان شما ، مرگ چيزى نيست ، جز همانند كسى كه از كاخى به زندان و شكنجه گاهى منتقل شود. پدرم از پيامبر خدا برايم حديث كرد كه: «دنيا، زندان مؤمن و بهشت كافر است و مرگ ، پل آنان به سوى بهشتشان و پل اينان به سوى دوزخشان است. هرگز دروغ نگفته ام و به من ، دروغ گفته نشده است».

امام زين العابدين عليه السلام : به خدا سوگند ، دنيا و آخرت ، درست مانند دو كفّه ترازويند كه هركدام سنگين تر شود ، ديگرى سبُك تر مى شود.

امام زين العابدين عليه السلام : از نشانه هاى بى ارزشى دنيا در نزد خداوند متعال، اين است كه سر يحيى بن زكريّا عليه السلام در تشتى از طلا به يك روسپى پيشكش شد، و اين خود ، مايه تسلّى خاطر هر آزاده بافضيلتى است كه مى بيند يك فرد بى كمال پست ، از دنيا به بهره وافر مى رسد، چنان كه آن روسپى به آن پيشكش گران سنگ دست يافت.

امام زين العابدين عليه السلام : با حسين عليه السلام به راه افتاديم. ايشان در هيچ منزلى فرود نمى آمد و از آن نمى كوچيد، مگر آن كه از يحيى بن زكريّا عليه السلام و كشته شدن او ياد مى كرد. روزى فرمود: «از بى ارزشى دنيا در نزد خداست كه سر يحيى بن زكريّا عليه السلام به فاحشه اى از فاحشه هاى بنى اسرائيل پيشكش شد».

امام زين العابدين عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از برترين اعمال در نزد خداوندـ : بعد از شناخت خداوند و شناخت پيامبر او صلي الله عليه و آله ، هيچ عملى برتر از نفرت از دنيا نيست، و براى آن ، شاخه هاى بسيارى است ، چنان كه گناهان نيز شاخه هايى دارند و نخستين چيزى كه خدا با آن نافرمانى شد ، تكبّر بود و آن ، نافرمانى شيطان بود ، آن گاه كه سرپيچى و گردن فرازى كرد و از كافران شد. و [دوم ، [آزمندى بود و آن ، نافرمانى آدم و حوّا بود ، آن گاه كه خداوند به آن دو فرمود: «از هر چه مى خواهيد ، بخوريد ؛ ولى به اين درخت ، نزديك مشويد كه از ستمكاران خواهيد بود» ؛ امّا آن دو [از سر آزمندى ، [چيزى را برداشتند كه بدان نيازى نداشتند، و اين خصلت به نسل آنها راه يافت تا روز قيامت. از همين رو ، آدميزاد ، به بيشتر آنچه مى طلبد ، نيازى ندارد. و [سوم ،] حسد بود و آن ، نافرمانى پسر آدم بود ، آن گاه كه به برادرش حسادت ورزيد و او را كشت.
و از اين خصلت ها ، زن دوستى، دنيادوستى، رياست خواهى، راحت طلبى، شهوت كلام، حبّ جاه و ثروت ، نشئت گرفت. پس، هفت خصلت شدند كه همگى در دنيادوستى گرد آمده اند. از اين رو، پيغمبران و دانشمندان ـ كه اين نكته را شناخته اند ـ گفته اند: دنيادوستى ، منشأ هر گناهى است.

امام زين العابدين عليه السلام : بعد از شناخت خداوند و شناخت پيامبر او، هيچ كارى برتر از بيزارى از دنيا نيست.

امام زين العابدين عليه السلام : هرگز هيچ مردمى دنيا را بر آخرت برنگزيدند ، مگر آن كه فرجامى بد و سرنوشتى ناگوار يافتند.