احادیث امام کاظم علیه السلام

امام كاظم عليه السلام ـ در اندرز به هشام بن حكم ـ فرمود : اى هشام! از اين دنيا و اهل آن برحذر باش؛ زيرا مردم در آن چهار دسته اند : يكى افتاده در ورطه هلاكت و هماغوش هوس. ديگرى طالب دانش و قرآن خوان كه هر چه دانشش فزايد كبر و غرورش بيش شود و قرآن دانىِ خود و دانشِ خويش را وسيله گردن فرازى و بزرگى نمودن بر فرو دستان خود سازد. سومى عابد نادانى كه هر كس را در عبادت از او كمتر است كوچك شمارد و دوست دارد او را تعظيم و تكريم كنند و چهارمى بينشمندِ داناىِ آشنا به راه حقّ كه دوست دارد حقّ را بر پاى دارد، اما يا ناتوان است، يا مغلوب و نمى تواند آنچه را مى فهمد و مى داند به كار بندد و از اين رو اندوهناك و غمزده است. او بهترين فرد روزگار خود و خردمندترين آنان است.

امام كاظم عليه السلام : مردم سه گونه اند: عرب، موالى و كافر. عرب، ما هستيم، موالى كسانى هستند كه دوستدار و پيرو مايند و كافر كسى است كه از ما بيزارى جويد و با ما دشمنى ورزد.

امام كاظم عليه السلام : چشمانت را به پر خوابى عادت مده؛ زيرا چشم ها نا سپاس ترين عضو بدن هستند.

امام كاظم عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ ، از بنده پر خوابِ بي كار نفرت دارد.

امام كاظم عليه السلام : هرگاه كسى در هنگام خواب آيه «انّ اللّه يمسك السماوات و الارض أن تزولا و لئن زالتا ان أمسكهما من احد من بعده انّه كان حليماً غفوراً ؛ خداوند آسمان ها و زمين را از افتادن نگه مى دارد و اگر بيفتند، غير از خدا، هيچ كس آن ها را نگه نمى دارد. او بردبار با گذشت است» را بخواند هرگز خانه بر سرش خراب نشود.

امام كاظم عليه السلام : همچنان كه بدن جز با نفْسِ زنده، بقايى ندارد، دين نيز جز با نيّت درست بر پا نمى ماند و نيّت درست هم جز با خرد، استوار نمى گردد.

امام كاظم عليه السلام : هر كه درباره [ذات ]خدا سخن گويد نابود شود، هر كه رياست طلب باشد نابود شود و هركه خودپسندى به او راه يابد نابود شود.

امام كاظم عليه السلام : سه چيز مُهلك است: پيمان شكنى، رها كردن سنّت [پيامبر] و جدا شدن از جماعت [مسلمانان].

امام كاظم عليه السلام : هرگاه دو كار برايت پيش آمد كه ندانستى كدام يك بهتر و درست تر است، بنگر كه كدام يك از آنها به هوس تو نزديكتر است، با همان مخالفت كن؛ زيرا درست هاى بسيارى در مخالفت كردن با هواى نَفْست نهفته است.

امام كاظم عليه السلام ـ در پندهاى خويش به هشام بن حكم ـ فرمود: اى هشام! خداوند عزّ و جلّ مى فرمايد: سوگند به عزّت و جلالم··· كه هيچ بنده اى خواست مرا بر خواست خود برنگزيند، مگر اينكه به او غناى نفْس بخشم و همّ و غمش را متوجّه آخرت گردانم و كار و زندگى او را رو به راه كنم و آسمان ها و زمين را ضامن روزيش قرار دهم و از پس تجارت هر تاجرى هواى او را داشته باشم.