احادیث امام صادق علیه السلام

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «اى بندگان من كه ايمان آورده ايد ! به راستى كه زمين من ···» ـ فرمود : هرگاه در سرزمينى كه تو در آن به سر مى برى خداوند نافرمانى شد، از آنجا به جاى ديگر كوچ كن.

امام صادق عليه السلام : غريب، در حقيقت، كسى است كه در سرزمين شرك باشد.

امام صادق عليه السلام : متعرِّب بعد از هجرت، كسى است كه بعد از شناختن اين امر (ولايت اهل بيت) آن را رها كند.

امام صادق عليه السلام : تا زمانى كه دو مسلمان با يكديگر قهر باشند، ابليس خوشحال است و هرگاه با هم ديدار (آشتى) كنند، زانوهايش به هم خورد و بندهايش از هم بگسلد و فرياد زند: اى واى بر من، هلاك شدم.

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «براستى كه ما راه را به او نشان داديم···» ـ فرمود : يعنى ما راه را به او شناسانديم؛ يا آن را در پيش مى گيرد و يا رهايش مى كند.

امام صادق عليه السلام ـ نيز درباره همين آيه ـ فرمود : خداوند راه را به انسان شناساند. يا انسان آن را در پيش مى گيرد كه در اين صورت سپاسگزار است و يا آن را رها مى كند كه در اين صورت ناسپاس مى باشد.

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «و ما هر دو راه را به او نموديم» ـ فرمود : يعنى راه خير و راه شرّ را.

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «و بدانيد كه خداوند ميان انسان و دل او حائل مى شود» ـ فرمود : ميان او و اين كه باطل را حقّ بداند مانع مى شود.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از همين آيه ـ فرمود : يعنى كسى كه ديگرى را از گمراهى به راه راست درآورد، مانند اين است كه او را زنده كرده است و كسى كه ديگرى را از راه راست به گمراهى كشاند، او را كشته است.

امام صادق عليه السلام : هرگاه فردى سخن حقّى بگويد و كسى به آن عمل كند، براى او همانند پاداش كسى باشد كه به آن عمل كرده است و هرگاه سخن گمراه كننده اى بگويد و كسى آن را به كار بندد، برايش همانند گناه كسى باشد كه به آن عمل كرده است.