امام باقر عليه السلام : من خوش ندارم كه اندازه زبان مرد، فزونتر از اندازه دانش او باشد؛ چنان كه خوش ندارم اندازه دانش او، فزونتر از اندازه خرد او باشد.
امام باقر عليه السلام ـ خطاب به مردى كه در حضور ايشان زياد سخن گفت ـ فرمود : اى مرد! سخن را دست كم و كوچك مى شمارى! بدان كه خداوند عزّوجلّ، وقتى پيامبران خود را فرستاد، آنان را با زر و سيم نفرستاد، بلكه با سخن فرستاد. خداوند عزّوجلّ، از طريق سخن و ديگر دلايل و نشانه ها، خود را به آفريدگانش شناساند.
امام باقر عليه السلام : راستى كه اين زبان، كليد هرخوبى و بدى است. پس، سزاوار است كه مؤمن بر زبان خود مهر زند، همان گونه كه بر [كيسه ]زر و سيم خويش مهر مى زند.
امام باقر عليه السلام ـ به جابر بن يزيد جعفى ـ فرمود : و بدان كه تو دوست [و پيرو] ما نيستى مگر آن گاه كه اگر همه همشهريانت بر ضد تو همداستان شوند و بگويند: تو مرد بدى هستى، اين سخن تو را اندوهگين نسازد و اگر بگويند: تو مرد خوبى هستى، اين سخن شادمانت نگرداند. بلكه خودت را با قرآن بسنج، اگر پوينده راه آن بودى و به آنچه به بى اعتنايى بدان فراخوانده است بى اعتنا و به آنچه بدان ترغيب كرده است راغب بودى، پس پايدارى كن و خوش باش؛ زيرا كه آنچه درباره تو گفته شده به تو زيانى نرساند و اما اگر از قرآن جدا بودى، چرا بايد فريب نفست را بخورى.
