امام على عليه السلام : علت آن كه در زمينه خلافت با ما خودكامانه و انحصارطلبانه رفتار كردند ـ با آن كه نسب ما برتر و پيوند خويشى ما با پيامبر صلى الله عليه و آله استوارتر است ـ اين بود كه خلافت ، مرغوب و جذاب بود . گروهى آزمندانه به آن چسبيدند و گروهى ديگر (اهل بيت) سخاوتمندانه از آن چشم پوشيدند. و داور [ميان ما و ايشان ]خداست.
امام على عليه السلام : بار خدايا! تو مى دانى كه آنچه از ما سر زد، نه از سر رغبت به كسب قدرت بود و نه براى به دست آوردن چيزى از متاع دنيا؛ بلكه مى خواستيم نشانه هاى دين تو را [به جايگاهشان] بازگردانيم و اصلاح و آبادانى را در سرزمينهاى تو پديدار سازيم، تا بندگان ستمديده ات امنيت و آسودگى يابند و حدود و احكامِ تعطيل شده ات دوباره بر پا شود.
امام على عليه السلام : سوگند به خدا اگر بيم آن نبودكه مسلمانان پراكنده شوند و به كفر بازگردند و دين صدمه ببيند، بى گمان تا آن جا كه توان داشتيم اين وضع را دگرگون مى ساختيم.
امام على عليه السلام ـ در خطبه اى، پس از آن كه مردم با او به عنوان خليفه بيعت كردند ـ فرمود : اى مردم! پيش از آن كه مرا از دست دهيد از من بپرسيد . از من سؤال كنيد ؛ زيرا دانش اولين و آخرين نزد من است. سوگند به خدا كه اگر بر مسند داورى تكيه زنم ميان پيروان تورات بر اساس تورات آنان داورى مى كنم و ...
[آن گاه فرمود :] از من بپرسيد پيش از آن كه مرا از دست دهيد. سوگند به آن كه دانه را شكافت و انسان را آفريد اگر از آيه آيه قرآن از من بپرسيد به شما خواهم گفت كه چه وقت و درباره چه كسى نازل شده است.
امام على عليه السلام ـ وقتى به وى گفته شد: تو به اين امر (خلافت) حريصى ـ فرمود : به خدا قسم كه شما حريص تريد و دورتر (نالايق تر)، و من سزاوارترم و نزديكتر (لايق تر و شايسته تر يا در خويشاوندى با پيامبر نزديكتر). من، در حقيقت، حقّ خود را طلبيده ام و شما مانع رسيدن من به آن مى شويد ... خدايا! من در برابر قريش و ياوران قريش از تو يارى
مى طلبم؛ زيرا آنان پيوند خويشاوندى مرا بريدند، منزلت والاى مرا خرد شمردند و براى ستيز با من بر سر امرى (خلافت) كه از آنِ من است، همداستان شدند.
امام على عليه السلام : همانا من، شما را به طاعتى وا نمى دارم مگر آن كه خود جلوتر از شما آن را انجام مى دهم و از گناهى باز نمى دارم جز آن كه خودم پيش از شما از آن باز مى ايستم.
