رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود:شعيب از عشق خداى متعال چندان گريست كه نابينا شد. پس خداوند بيناييش را به او باز گرداند؛ ديگر بار گريست تا آنكه نابينا شد؛ خداوند دوباره بيناييش را به او باز پس داد، باز هم آن قدر گريست كه كور شد و خدا دو باره بينايش كرد، مرتبه چهارم خداوند به او وحى فرمود: اى شعيب! تا كى به اين وضع ادامه خواهى داد؟ اگر از بيم جهنم گريه مى كنى، تو را امان دادم و اگر به شوق بهشت است، آن را ارزانيت داشتم.
شعيب عرضه داشت: معبود من و سرورم! تو مى دانى كه گريه من نه از بيم دوزخ است و نه به شوق بهشت، بلكه دلم بسته محبت و عشق توست پس صبورى نمى توانم مگر آنكه تو را ببينم.
خداى عز و جل به او وحى فرمود:
حال كه چنين است، همسخنم موساى كليم را خدمتگزار تو خواهم كرد.
پيامبرخدا صلي الله عليه و آله فرمود:روزى كه مى خواستند حضرت ابراهيم عليه السلام را به آتش افكنند، او را كه به سوى آتش مى بردند، چون چشمش به آتش افتاد، فرمود:
خــداونـد مـا را كـافى اسـت
و او خوب پشتيبان و حمايتگرى است.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرمود: حضرت عيسى عليه السلام از قبرى گذشت كه صاحب آن عذاب مى كشيد. سال بعد نيز بر همان قبر گذشت، اما ديد كه ديگر عذاب نمى شود، عرض كرد:پروردگارا! پارسال كه از اين گور گذشتم، صاحبش را عذاب مى كردند، امسال كه مى گذرم عذابش نمى كنند!
خداوند به او وحى فرمود:
اى روح اللّه ! فرزند صالحى از او بزرگ شد و راهى را تعمير نمود و يتيمى را سرپرستى كرد، من هم به خاطر كارهاى فرزندش، او را آمرزيدم.
پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله فرمود:مـا جمعيّتى هستيم كه تـا كامـلاً گرسنه نشويم غـذا نمى خوريم و چون مى خـوريم، خود را كاملاً سير نمى كنيم.اساس تندرستى و سلامت، مراعات اندازه در خوردن و پرهيز از پرخورى است. نظم و اندازه در خوراك، كمك به بهداشت تغذيه است و جلوى بسيارى از بيماريها را مى گيرد. سعدى گويد:
نه چندان بخور كز دهانت بر آيد
نه چندان كه از ضعف، جانت درآيد
رعايت اعتدال در خورد و خوراك، ضامن سلامتى انسان و پيروى از سيره و شيوه اولياى الهى است.
اَنَس «خدمتكار پيامبر صلي الله عليه و آله» مى گويد:پيامبر خدا صلي الله عليه و آله هرگاه يكى از اصحاب خود را سه روز نمى ديد از حال او جويا مى شد.
اگر غايب بود، دعايش مى كرد،
و اگر در شهر بود به ديدارش مى رفت،
و اگر بيمار بود به عيادتش مى شتافت.از نشانه هاى رهبران مردمى، تفقّد و احوالپرسى و همدردى با مردم و زير دستان است. رابطه پيامبر خدا صلي الله عليه و آله با مردم، بسيار عاطفى و مستحكم بود و مردم بسيار دوستش مى داشتند و يكى از عوامل آن، همين روحيه و اخلاق پيامبر بود كه از حال امت خود جويا مى شد، به ديدار آنان مى رفت، به عيادت بيماران مى پرداخت و بى توجّه به وضعيّت آنان نبود.
پيامبر گرامى اسلام صلي الله عليه و آله فرمود:يا على، خداى متعال تو را چنين قرار داده كه بينوايان را دوست مى دارى و آنان را به عنوان پيروان خويش بپسندى و آنان هم تو را به پيشوايى و امامت بپسندند.در شيوه حكومت، سياستِ مردمى و جانبدارى از مظلومان و محرومان از اصول كلّى زمامدارى امير مؤمنان عليه السلام بود. او مردم را دوست داشت، مردم هم او را دوست داشتند. همدلى دو جانبه بين پيشوا و پيروان وجود داشت و اين از افتخارات آن امام عدل و اسوه جهاد و الگوى حكومت بود و تكيه اش بر همين توده هاى محروم و طبقات مستضعف بود كه هم هنگام نياز، در صحنه حاضرند و هم بار كمتر بر دوش حكومت به شمار مى روند.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرمود:هر كه مى خواهد به « آدم » و علم او و « نوح » و تقواى او و « ابراهيم » و دور انديشى ـ بردبارى ـ او و « موسى » و هيبت او و « عيسى » و عبادت او بنگرد، به « على بن ابى طالب » بنگرد.اين مضمون در روايات فراوانى آمده است و آن حضرت، علاوه بر آنكه وارث مجموعه فضايل انبياى الهى بود، در همه صفات كمال و خوبيها سرآمد بود و از همه اصحاب پيامبر، اعلم، افضل، اشجع، اعبد، اتقى و اورع بود. به قول معروف:
«آنچه خوبان همه دارند، تو تنها دارى»
بى جهت نيست كه امام على عليه السلام را «جامع اضداد» شمرده اند و همه فضيلتها را در حدّ كمال و اعلا در وجودش نمايان يافته اند.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله فرمود:خداوند قلب دخترم فاطمه و سراپاى وجود او را پُر از ايمان كرده است، پس او ـ به همين خاطر ـ همواره در اطاعت خداست.ايمان داراى مراتب و درجات است. كسى كه ايمان كامل و سرشار داشته باشد، دل از همه چيز كنده، فارغ و يكدله خود را وقف عبادت مى كند و همه كارهايش رنگ عبادت و پرستش پيدامى كند. حضرت زهرا عليهاالسلام از اين موهبت الهى برخوردار بود.
جـابر بن عـبداللّه انصارى مى گويد: پيامبراكرم صلي الله عليه و آلهبه من فرمـود:انتظار مى رود تو بمانى تا ملاقات كنى فرزند مرا از نسل «حسين عليه السلام» كه به او «محمد عليه السلام» مى گوينـد. او علم را به گونه اى شگفت مى شكافد.
چون او را ديدى سلام مرا به او برسان.
امام صـادق عليه السلام چون از پيامبر خدا صلي الله عليه و آله ياد مى كرد مى گفت:پدرم، مادر، جانم، قبيله و خاندانم فداى او باد.ارزش وجود پيامبر خدا صلي الله عليه و آله به حدّى است كه كسى چون امام صادق عليه السلام هم خود را فداى آن حضرت مى داند.
