لَيسَ يَنبَغي لِلعاقِلِ أن يَكونَ شاخِصاً إلاّ في ثَلاثٍ : مَرَمَّةٍ لِمَعاشٍ أو خُطوَهٍ لِمَعادٍ أو لَذَّةٍ في غَيرِ مُحَرَّمٍ؛
خردمند را نشايد كه جز در سه كار بكوشد : نيكو ساختن زندگانى ، گام سپارى براى رستاخيز ، و كاميابى از غيرِ حرام.
اى على! از دروغ بپرهيز كه دروغ ، رو سياهى مى آورد.
يا عَليُّ! لاتَحلِف بِاللّه ِ كاذِباً ولا صادِقاً مِن غَيرِ ضَرورَةٍ ولا تَجعَل اللّه َ عُرضَهً لِيَمينِكَ فإنَّ اللّه َ لايَرحَمُ ولا يَرعى مَن حَلَفَ بِاسمِهِ كاذِباً؛
اى على! سوگند دروغ به خدا مخور و در غير ضرورت ، سوگند راست نيز ياد مكن و خداوند را دستْ مايه سوگندت مساز ؛ زيرا خداوند به كسى كه به نام او سوگند دروغ بخورد ، رحم نمى كند و رعايتش را نمى نمايد.
اى على! از لجبازى بپرهيز ، كه آغازش نادانى و انجامش پشيمانى است.
وَأمّا عَلامَةُ النّاصِحِ فَأربَعَةٌ : يَقضي بِالحَقِّ ويُعطي الحَقَّ مِن نَفسِهِ ويَرضى لِلنّاسَ ما يَرضاهُ لِنَفسِهِ ولايَعتَدي عَلى أحَدٍ؛
نشانه خيرخواه چهار چيز است : به حق داورى كند ، و از خود به ديگران حق دهد ، و آنچه بر خود پسندد ، بر مردم روا دارد ، و از حريم هيچ كس درنگذرد.
خوشا بر آن كس كه افزونىِ دارايى اش را انفاق كند و از افزون گويىِ زبانش جلوگيرى كند !
خوشا بر آن كس كه با مردم نيك خويى كند و به آنان مدد رساند وگزندش را از آنان بگردانَد !
ملعون (از رحمت خدا به دور) است كسى كه بارِ خود را بر مردم افكند .
پرستش ، هفت بخش است و برترين بخش آن ، طلب روزىِ حلال است.