احادیث امام سجاد علیه السلام

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : تو خود را از آفريدگانت در پرده نكردى، بلكه كردارهاى (آرزوهاى) زشت خودِ آنان، ميان تو و ايشان پرده شد.

امام زين العابدين عليه السلام ـ درباره آيه «سپس نزديك شد و آويخت. پس به قدر دو سر كمان يا نزديكتر بود» ـ فرمود : رسول خدا صلى الله عليه و آله به پرده هاى نور نزديك شد و ملكوت آسمانها را ديد. سپس در آويخت و از پايين پاىِ خود به ملكوت زمين نگريست تا آن جا كه گمان كرد نزديكى اش به زمين به اندازه دو سر كمان است يا كمتر.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : آفريدگان همه معترفند كه تو هر كس را كيفر دهى ستمكار نيستى و گواهند بر اين كه هر كس را ببخشى، از روى فضل و كرم توست.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعاى روز قربان و جمعه ـ گفت : هر آينه مى دانم كه نه در حكم و داورى تو ستمى روا مى شود و نه در خشم و كيفر رسانيت شتابى است؛ زيرا كسى شتاب مى كند كه مى ترسد [فرصت ]از دستش برود و كسى احتياج به ستم كردن دارد كه ناتوان است، و تو اى خداى من! بسى برتر و والاتر از اين امور هستى.

امام زين العابدين عليه السلام : صمد كسى است كه شريك ندارد و نگهدارى از چيزى او را خسته و گرانبار نمى كند و هيچ چيز از او پنهان نيست.

امام زين العابدين عليه السلام : صمد، كسى است كه هرگاه چيزى بخواهد، به آن مى گويد: هست شو و او بى درنگ هستى مى يابد. صمد كسى است كه اشياء را ايجاد كرد و آنها را نا همگون و همگون و جفت آفريد و يگانگى و يكتايى را منحصر به خود گردانيد و نه ضدّى دارد، نه همتايى و نه مانندى و نه نظيرى.

امام زين العابدين عليه السلام : منافق از بدى باز مى دارد، امّا خود باز نمى ايستد و به كارهايى فرمان مى دهد كه خود عمل نمى كند.

امام زين العابدين عليه السلام : فرمان بردن از فرمانروايان [الهى] كمال عزّت است.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعاى خود در مكارم اخلاق ـ گفت : مرا عزّت بخش و به كبر و غرور مبتلايم مفرما··· و مرا در نزد مردم درجه اى بالا مبر، جز اين كه به همان اندازه در نظر خودم فرودم آورى و هيچ عزّت آشكارى برايم پديد مياور مگر اين كه به همان اندازه ذلّتى درونى در نظر خودم پديد آورى.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعاى او در روز عرفه ـ گفت : مرا در پيشگاه خودت خوار گردان و نزد خلقت عزيز فرما؛ مرا در خلوتِ با خودت پست گردان و در ميان بندگانت سربلند، و از كسى كه از من بى نياز است، بى نيازم گردان و بر نيازمندى و فقر من به خودت بيفزاى.