امام زين العابدين عليه السلام : اگر اسيرى گرفتى كه قدرت راه رفتن نداشت وتو وسيله اى براى حمل او نداشتى او را نكش وآزادش كن ؛ زيرا نمى دانى كه حكم امام درباره او چيست .
امام زين العابدين عليه السلام : اى فرزند آدم ! تو تا زمانى كه خود واعظ خويش باشى و به محاسبه [اعمال
نفس ]خويش پردازى پيوسته در خير و خوبى به سر خواهى برد.
امام زين العابدين عليه السلام : آن گاه كه خداوند همه انسانها را گرد آورد، مناديى جار زند : كجايند شكيبايان كه همگى بدون حسابرسى به بهشت روند ... فرشتگان به ايشان گويند : شما كه هستيد ؟ گويند : شكيبايان . فرشتگان پرسند :
شكيبايى شما چه بود؟ پاسخ دهند : در راه طاعت خدا و خويشتندارى از نافرمانى او شكيبايى ورزيديم .
امام زين العابدين عليه السلام : آن گاه كه خداوند عز و جل همه آدميان را، از اولين تا آخرين نفر، جمع كند مناديى برخيزد و با صدايى كه همگان بشنوند بانگ برآورد : كجايند آنان كه براى خدا دوستى مى ورزيدند ؟ پس گروهى از مردم برخيزند و به آنان گفته شود : بدون حسابرسى وارد بهشت شويد .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در سفارش به فرزند بزرگوار خود حضرت باقر عليه السلام ـ فرمود : فرزندم ! از همنشينى يا رفت و آمد با احمق بپرهيز و از او دورى كن و با وى همسخن مشو ؛ زيرا آدم احمق، غايب باشد يا حاضر ، پست و فرومايه است ؛ هرگاه زبان به سخن گشايد حماقتش او را رسوا كند و هرگاه خاموش شود به دليل ناتوانى در سخن گفتن باشد ، اگر كارى كند خرابى به بار آورد و چون مسؤوليتى به عهده گيرد آن را تباه سازد ، نه علم خودش به كار او مى آيد و نه دانش ديگران سودش مى رساند ، به سخن خيرخواه خود گوش نمى دهد، وهمنشينش از دست او آسوده نيست ، مادرش آرزوى مرگ او را دارد و همسرش آرزوى از دست دادن او را و همسايه اش آرزوى رفتن از همسايگى اش را و همنشينش آرزوى خلاصى از همنشينى او را. اگر در مجلسى كمترين فرد مجلس باشد بالاتر از خود را به رنج افكند و اگر بالاترين فرد باشد فرو دستان خود را به فساد و تباهى كشاند .
امام زين العابدين عليه السلام ـ به كسى كه در حضور آن حضرت عرض كرد: خدايا! مرا از بندگانت بى نياز گردان ـ فرمود : اين طور نگو؛ زيرا مردم به هم نيازمندند؛ بلكه بگو : خدايا! مرا از بدان خلقت بى نياز گردان .
