د ـ دنيا خيانت پيشه، فريبنده، نيرنگباز و حيله گر است

امام على عليه السلام : از دنيا حذر كنيد؛ (چرا كه خيانتكار ، فريبنده ، حيله گر، عطاكننده و دريغ ورزنده، و پوشاننده و برهنه كننده است.

امام على عليه السلام : از اين دنياى حيله گر فريبنده ، بر حذر باشيد؛ دنيايى كه خويشتن را با زيورهايش آراسته، و با فريبايى اش مفتون مى سازد، و با آرزوهايش مى فريبد، و براى خواستگارانش خودآرايى مى كند، و همچون عروس نقاب بركشيده اى شده است كه چشم ها بدو خيره گشته، و جان ها شيدايش شده، و دل ها شيفته اش گرديده اند ، و در حالى كه او قاتل همه شوهران خويش است ، نه شوهران آينده از شوهران گذشته عبرت مى گيرند، و نه بدرفتارى او با اوّلى ، عامل بازدارنده آخرى است، و نه خردمند از اين تجربه ها سود مى برد.

امام على عليه السلام : دنيا، حيله گر است و به خاك افكن و نيرنگباز و فريبنده و افسونگر. جويبارهايش درخشان، و ميوه هايش رسيده اند و ظاهرش خوش ، و باطنش پوچ است. با دندان هاى مرگ ، شما را مى خورد، و با بلاهاى ويرانگرش نابودتان مى كند. مردم در دنيا براى مرگ ، زاده مى شوند، با اين حال ، زينت دنيا را برگزيدند و جاه آن را طلبيدند.
نادان مردى است آن مرد كه شيفته لذّت هاى دنيا شد، و به شادى آن دل خوش كرد، و از خيانت آن آسوده خاطر گشت. دنيا با مصيبت هايش شما را در ميان گرفته، و با تيرهاى مرگش شما را نشانه رفته است. او پيوسته جان هاى شما را مى ستاند و شما پيوسته براى او [ثروت] گرد مى آوريد. براى مرگ ، زاده مى شويد، و به سوى گورها مى برندتان، و در بستر خاك مى خوابانندتان، و به دست كِرم ها مى سپارندتان، و براى حسابرسى برانگيخته خواهيد شد.

امام على عليه السلام : هر كه زيور دنيا ، او را خوش آيد، فريب ها [ى دنيا [اختياردار او خواهند گشت.

بحار الأنوار ـ در يادكرد صُحُف ادريس عليه السلام ـ : صحيفه بيست و دوم ، «صحيفه دنيا»ست: انديشه كنيد درباره اين دنيايى كه با زيورهايش مفتون مى سازد، و با شيرين كارى هايش مى فريبد، و لذّت هايش به غنچه گُلى مى ماند كه خار بسيار ، آن را در ميان گرفته است. چنين گُلى ، تا زمانى كه شاداب است ، چشم نواز و جان افزاست، و با اين حال، در ميان خارهايى است كه دستِ چيننده اش را زخم مى كنند. و چون اندك ساعاتى بگذرد، گل ، پرپر مى شود و خار مى ماند.
دنياى خيانت پيشه ناپايدار نيز چنين است . زندگى اش مرگ در پى دارد، جوانى اش به پيرى مى انجامد، سلامتش با بيمارى ، در ميان گرفته شده است، دارايى اش نادارى در پى دارد، مُلكش در معرض زوال است، عزّتش با ذلّت همراه است، خوشى هايش با ناخالصى ها آميخته است، خواهش هايش آميخته با رنج بلاهاست، بدى هايش خالص است، و خوبى هايش آميخته . هر كه چيزى از خواهش هاى دنيوى به وى داده شود ، از اندوه تلخى هاى آن و ترس ازكيفرهاى آن و بيم پيامدهايش، و آفاتى كه در حالْ دامنگيرش مى شود، بركنار نيست.
اين ، حال كسى است كه از آن برخوردار شده است. حال ، درباره كسى كه بهره اى از آن نبرده است ، چه مى گويى؟ تن درست ، در دنيا از بيمارى مى ترسد، دارا از نادار شدن مى هراسد، جوان ، نگران پيرى است، و زنده ، چشم به راه مرگ است. هر كه به دنيا تكيه كند و بدان دل خوش نمايد ، چونان كسى است كه به كوه بلندى از يخ و برف ، تكيه كرده است. پهنا و درازا و ستبرى چنين كوهى ، به چشم ، بزرگ مى آيد ؛ امّا چون آفتاب تموز بر آن بتابد ، به ناگاه آب مى شود و روان مى گردد، و آن كه بدان تكيه كرده و در پناهش در آمده است ، بى پشت و پناه مى ماند. حالِ اين دنيا نيز چنين است: حركت به سوى زوال و فروپاشى، و منتقل شدن به سرايى ديگر كه در آن جا ،
تنها ايمان پذيرفته مى شود، و فقط كار نيك سود مى بخشد، و تنها با رحمت خدا نجات مى توان يافت. هر كه در اين سراىْ بازنده شود ، [به دوزخ [سقوط مى كند، و هر كه برنده شود ، [به درجات عالى بهشت] بالا مى رود.