ـ ۱۰ دنياطلبى با كار آخرت

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : بوى بهشت از فاصله پانصد سال به مشام مى رسد ؛ امّا كسى كه دنيا را با كار آخرت بطلبد، بوى بهشت را استشمام نمى كند.

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : هركس با كار آخرت، دنيا را بجويد ، چهره[ى انسانى]اش محو مى شود ، [ اشاره است به آيه ۴۷ سوره نساء : <span class=][ اشاره است به آيه ۴۷ سوره نساء : <span class=] يادش نابود مى گردد و نامش در آتش ثبت مى شود.

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : هركس با كار آخرت در پىِ دنيا باشد ، او را در آخرت ، بهره اى نباشد.

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : دو آزمندند كه سير نمى شوند: طالب دنيا و طالب علم. پس هر كه از دنيا به آنچه خداوند برايش روا شمرده است ، بسنده كند ، به سلامت مى مانَد و هركه آن را از غيرِ حلالش به دست آورد ، نابود مى شود، مگر آن كه توبه كند يا برگردد [ توبه كند و از ظلم به مردم باز ايستد. احتمال دارد تعبير «أو يراجع» كه در متن عربى آمده، ترديدى از سوى راوى باشد. احتمال هم دارد «أو» واو تفسيرى باشد ؛ يعنى توبه كند و از خطاها و گناهانش دست بكشد. احتمال هم دارد كه به صيغه مجهول باشد ؛ يعنى خداوند با فضل خود ، او را بازگردانَد. ] و هركه علم را از اهلش فراگيرد و به علم خويش عمل كند ، نجات مى يابد و هركه مرادش از [تحصيل] علم [رسيدن به] دنيا باشد ، همان دنيا بهره اوست [و در آخرت ، نصيبى ندارد].

امام على عليه السلام : مردم ، چهار دسته اند : ... دسته اى از ايشان ، كسانى اند كه با اعمال آخرت ، دنيا را مى طلبند و با كار دنيا ، در پىِ به دست آوردن آخرت نيستند ، تظاهر به فروتنى و وقار مى كنند، گام هايشان را نزديك به هم بر مى دارند [آهسته و سر به زير ، راه مى روند]، دامن جامه شان را [براى حفظ از آلودگى [جمع مى كنند ، خويشتن را امانتدار جلوه مى دهند و پرده پوشى خداوند [از گناهان] را وسيله اى براى گناه و نافرمانى قرار مى دهند.

امام على عليه السلام : دنيا را با كار آخرت مجوى و اين جهان را بر آن جهان برمگزين كه اين ، خوى منافقان و خصلتِ از دين خارج شدگان است.

امام باقر عليه السلام : خداوند ـ تبارك و تعالى ـ كتابى از كتاب هايش را بر پيامبرى از پيامبرانش فرو فرستاد و در آن آمده بود:
«به زودى ، بندگانى از مخلوقات من خواهند آمد كه دنيا را به واسطه دين مى خورند، لباس ميش بر دل هايى مى پوشند كه چون دل هاى گرگ هاست و
تلخ تر از صبر زرد . [ صبر زرد كه در عربى بدان «صَبِر» گفته مى شود ، گياهى است با گل هاى زرد يا قرمز و عصاره اى تلخ كه براى درمان مورد استفاده قرار مى گيرد . ] زبان هايشان شيرين تر از عسل است و كردارهاى باطنى شان متعفّن تر از مُردار.
آيا به من غرّه مى شوند، يا مرا مى فريبند، يا بر من بزرگى مى نمايند؟! به عزّتم سوگند ، فتنه اى بر آنان انگيزم كه افسارْ گسيخته پيش مى رود تا آن كه همه جاى زمين را فرا مى گيرد و خردمند را در خود ، حيران مى كند».