ك ـ سراى نابودى

امام على عليه السلام : دنيا ، سرايى است كه نابودى براى آن رقم خورده است.

امام على عليه السلام : دنيا ، سراى نابودى و رنج، و پيشامدها و عبرت هاست . از نشانه نابودگرى[دنيا] آن كه روزگار ، زِه كمان خويش را بر كشيده است، تيرهايش به خطا نمى رود و زخم هايش درمان نمى پذيرد ؛ زندگان را با تير مرگ نشانه مى رود، تن درستان را با تير بيمارى، و رهيدگان را با تير هلاكت ؛ خورنده اى (آدمخوارى) است كه سير نمى شود و نوشنده اى (خون آشامى) است كه سيراب نمى گردد. و از نشانه رنج بودن دنيا آن كه آدمى ، آنچه را كه نمى خورد، گِرد مى آورد ، و بنايى را كه در آن سُكنا نمى گزيند ، مى سازد.

امام على عليه السلام : در شگفتم از كسى كه دنيا، اين سراى نيستى را آباد مى كند ، حال آن كه در سراى ماندگارى اقامت خواهد گزيد.

امام على عليه السلام : اى مردم! بدانيد كه دنيا ، سراى نيستى است و آخرت ، سراى ماندگارى . پس، از گذرگاهتان براى اقامتگاهتان [توشه] برگيريد و در نزد كسى كه رازهاى شما بر او پوشيده نيست ، پرده درى مكنيد.

امام على عليه السلام : اگر دنيا براى كسى از شما باقى مى مانْد ، به كسى كه دنيا در دست اوست ، نرسيده بود.

امام على عليه السلام : از بى خبرى دنياست كه بر يك حال نمى مانَد و از دگرگونى خالى نيست ؛ با خراب كردن گوشه اى ، گوشه اى ديگر را آباد مى كند و با ناراحت كردن دوستى، دوستى ديگر را شاد مى كند . پس بودنِ در دنيا با خطرها همراه است و اعتماد كردن به آن ، فريب خوردن است و دل بستن به آن ، نشايد و تكيه كردن به آن ، خطاست.

امام على عليه السلام : از عيب هاى دنيا ، همين تو را بس كه نمى مانَد.

امام على عليه السلام : از آن دلخواهى كه زوال مى پذيرد و از آن دلدارى كه نيستى مى گيرد ، دورى كنيد.

امام على عليه السلام : احوال دنيا، همه لرزان است و دارايى آن ، گرفتنى و قابل سپردن به ديگرى.

امام على عليه السلام : دنيا، در حال انتقال از يكى به ديگرى است و از كف رفتنى است. گيرم كه دنيا براى تو بمانَد، تو براى آن نمى مانى.

امام على عليه السلام : هر زمانى از دنيا ، سرانجام به پايان مى رسد و هر زنده اى در آن ، رو به سوى مرگ و نيستى است.

امام على عليه السلام : در كسب عزّت و افتخارات دنيوى با هم به رقابت برنخيزيد و به زيور و نعمت آن ، سرخوش نشويد و بر سختى و مشقّت دنيا ، بى تابى مكنيد؛ زيرا كه عزّت و افتخارات دنيا به سر مى آيد و زيور و نعمت آن ، زوال مى گيرد و سختى و مشقّتش به پايان مى رسد . هر زمانى از دنيا پايانى دارد و هر زنده اى از آن ، به نيستى و پوسيدگى مى انجامد.

امام على عليه السلام : براى كسى كه سراى نيستى را شناخته ، سزاوار است كه براى سراى ماندگارى كار كند.

امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! از خدا پروا كنيد... و [چونان [مردمانى باشيد كه بر آنان ، بانگ زده شد و بيدار شدند و دريافتند كه دنيا ، خانه آنها نيست و از اين رو ، جايگزينش كردند.

امام على عليه السلام : كجايند آنان كه تا دوردست هاى زمين ، پادشاهى كردند؟!

امام على عليه السلام : كجايند آنان كه به دورترين خواست هاى دنيوى رسيدند؟!

امام على عليه السلام : اسباب دنيا از هم گسيختنى است و عاريه هاى آن ، بازگشتنى.

امام زين العابدين عليه السلام : شگفتا ، بس شگفتا از آن كه براى سراى نيستى مى كوشد و بر سراى ماندگارى چشم مى پوشد!

تنبيه الخواطر: روايت شده است كه سليمان بن داوود عليهماالسلام با گروه همراه خود مى رفت ، در حالى كه پرندگان بر او سايه افكنده بودند و جنّيان و آدميان ، از راست و چپ او حركت مى كردند. بر عابدى از عابدان بنى اسرائيل گذشت . عابد گفت: اى پور داوود! به خدا سوگند كه خداوند ، سلطنت با عظمتى به تو عطا كرده است .
سليمان عليه السلام كه سخن او را شنيد، گفت: «يك ذكر "سبحان اللّه " در كارنامه مؤمن ، بهتر از آن چيزى است كه به پورِ داوود داده شده است؛ زيرا آنچه به پور داوود داده شده ، مى رود و ذكر تسبيح مى مانَد».

امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :

و نعمت ها و همه سرگرمى ها را مى بينم كه روزى كهنه و نابود مى شوند

على عليه السلام فرمود: «چنين مگو ؛ بلكه چنان بگو كه خداوند فرموده است: «چه باغ ها و چشمه سارها كه بر جاى نهادند ، و كشتزارها و سراهاى نكو ، و نعمتى كه در آن خوش بودند. آرى، و ما آنها را به مردمانى ديگر ، ارث داديم» (دخان: آيه 25 ـ 28). مردمان اين ديار ، خود روزگارى وارث [ديگران] بودند و بعد ، ديگران وارث آنها شدند. اين مردم ، حرام ها را حلال شمردند و از اين رو ، عذاب بر آنان فرود آمد . پس، مبادا شما حرام ها را حلال كنيد ، كه بر شما نيز عذاب نازل مى شود (تاريخ بغداد : ج 1 ص 132). " href="#" onclick = "return false;" >