حرف ر ـ ز

خداوند ، رحمت كند مردى را كه قدر خويش را بشناسد و از حدّ خود درنگذرد !

خداوند ، رحمت كند مردى را كه حقّى را زنده كند و باطلى را بميرانَد و ستم را برچيند و عدل را به پا دارد !

سرآمدِ فضيلت ها در دست داشتنِ زمام خشم و ميراندن خواهش نفس است .

سرآغاز نادانى ، دشمنى با مردم است .

سرلوحه سياست ، به كار بردن مداراست .

بسا دوستى كه دوست نماست .

بسا سخنى كه نعمتى را برُبايد .

بسا سخنى كه پاسخش سكوت است .

بسا واعظى كه خود [از گناه] باز نمى ايستد .

ميل تو به كسى كه از تو دورى مى كند ، خوارى است .

باز داشتن نفس از آرايه هاى دنيا ، ميوه خِرد است .

پيش از عمل بينديش تا از لغزش ها نجات يابى .

به خوارى تن داده است آن كه پريشانى خويش را براى ديگرى آشكار كند .

[درستىِ] رأى مرد به اندازه تجربه اوست .

از خود راضى بودن آدمى ، دليل سَبُك عقلىِ اوست .

زكات زيبايى ، پاك دامنى است .

لغزش عالم ، مانند شكستن كشتى است : خود غرق مى شود و با خود ، ديگران را غرق مى كند .

بسيارىِ بخل ، جوان مردى را زشت و برادرى را تباه مى كند .